Άλμπουμ#1: Κατερίνα Μαραγκού

Η Μαίρη Αρώνη της είχε δώσει μια συμβουλή: «Το θέατρο θέλει στομάχι καλό. Χαρές και λύπες να καταπίνονται και να χωνεύονται μονομιάς». Η Κατερίνα Μαραγκού την άκουσε• 37 χρόνια στο θέατρο συλλέγει στιγμές, εμπειρίες και ρόλους, τις σκέφτεται με κέφι μα χωρίς νοσταλγία.

Το καμαρίνι της γεμάτο από αυτές. Σε κάδρα, σε συρτάρια, σε αναμνηστικά. Καθώς βάφεται για να βγει στη σκηνή ως Αλεξάντρα Ντελ Αγκο, στο «Γλυκό πουλί της νιότης» συγκεντρώνει τις αναμνήσεις της σε ένα λευκό φάκελο. Τον αφήνει μπροστά στον καθρέφτη της, δίπλα από το μέικ απ.

1990, Νόρα στο «Κουκλόσπιτο»

Μεγάλος, κλασικός ρόλος που έδινε ώθηση στο νέο μας ξεκίνημα, τότε στη σκηνή του Αθηνών. Με σκηνοθετούσε η Ρούλα Πατεράκη, είχε έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο δουλειάς, πήρα πολλά από εκείνη. Βεβαίως, η Νόρα ήταν αφορμή για να γνωρίσω τον Μίνωα Βολανάκη, έναν πολύτιμο άνθρωπο για μένα. Θυμάμαι σε ένα γεύμα μετά την παράσταση μου είχε πει «Η Νόρα δεν είναι σκύλος, είναι γάτα». Από τότε άλλαξα τον τρόπο που την προσέγγιζα.

Η Νόρα ήταν αφορμή για να γνωρίσω τον Μίνωα Βολανάκη, έναν πολύτιμο άνθρωπο για μένα

1991, Άλμα στο «Καλοκαίρι και καταχνιά»

Ήταν η πρώτη φορά που καταπιάστηκα με έργο του Τενεσί Γουίλιαμς και ήμουν τυχερή γιατί τη σκηνοθεσία της παράστασης είχε αναλάβει ο Γιάννης Μαργαρίτης. Δουλέψαμε το κείμενο πόντο – πόντο, την έκανα δική μου αυτή την ηρωίδα. Η παράσταση δε, πήγε πολύ καλά εισπρακτικά, το Αθηνών είχε πια αρχίσει να καθιερώνεται.

1993, Σεραφίνα στο «Τριαντάφυλλο στο στήθος»

Μια γυναίκα σε όλο της το μεγαλείο: Ιταλίδα παρορμητική, ακραία σε μια στιγμή που αποφασίζει να ξαναζήσει τον έρωτα. Τι δροσιά που είχε αυτό το πλάσμα! Την αγάπησα πολύ. Και φυσικά ήταν πρωταγωνίστρια στο πιο «υγιές» έργο του Γουίλιαμς. Α, ναι, δεύτερος Γουίλιαμς στην πορεία μου. Τότε την σκηνοθεσία είχε κάνει η Νικαίτη Κοντούρη.

Αγάπησα πολύ τη Σεραφίνα. Ήταν πρωταγωνίστρια στο πιο «υγιές» έργο του Γουίλιαμς

1995, «Τρεις ψηλές γυναίκες»

Υποδυόμουν την τρίτη ψηλή γυναίκα στο έργο του Εντουαρντ Αλμπι. Δεν ήταν όμως τόσο ο ρόλος, αλλά η ευτυχής στιγμή. Βρέθηκα στην ίδια σκηνή με την Ελένη Χατζηαργύρη και τη Ζωή Λάσκαρη και μας σκηνοθετούσε ο Ανδρέας Βουτσινάς. Περιττό να σου πω ότι ήταν το hit της χρονιάς.

1997, Ρεγγίνα στις «Μικρές αλεπούδες»

Επιτέλους ένα αμιγώς πολιτικό έργο και μια ηρωίδα που σαν κόμπρα άρχιζε να καταπίνει τους πάντες γύρω της. Η χαρά βέβαια, ήταν στη ζύμωση που συνόδεψε αυτό το ρόλο. Το μικρότερο αδελφό μου, υποδύθηκε ο Στάθης Λιβαθινός και τον ανιψιό μου ο Δημήτρης Τάρλοου. Μια ωραία συνύπαρξη που δυστυχώς έχω συνδυάσει με την φυγή μας από το «Αθηνών». Ήταν η χρονιά που ψηφίστηκε νόμος ο οποίος απελευθέρωνε τις μισθώσεις κι έτσι δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε πλέον, το θέατρο…

2004, Ονορ στο ομώνυμο έργο

Εδώ, υποδύομαι μια διάσημη ποιήτρια σε ένα οικογενειακό δράμα σχέσεων μαζί με το Μηνά Χατζησάββα – που κάνει τον σύζυγο μου. Το βασικό πάντως, είναι πως με αυτό το ρόλο μπαίνω στο ολοκαίνουργιο μας θέατρο. Είμαστε πια στο «Αλμα».

2007-2008, Ελλα στον «Τζον Γαβριήλ Μπόργκμαν»

Ηταν οπωσδήποτε σπουδαίο το έργο, έπαιζα για δεύτερη φορά Ιψεν, είχα έναν ωραίο ρόλο αλλά εκείνο που με σημάδεψε ήταν η συνεργασία με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Σημαντικός ηθοποιός, μεστός σκηνοθέτης, έμαθα πολλά κοντά του.

Εκείνο που με σημάδεψε ήταν η συνεργασία με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Σημαντικός ηθοποιός, μεστός σκηνοθέτης, έμαθα πολλά κοντά του.

2009, Λίντι στην «Φθινοπωρινή ιστορία»

Πώς με έπεισε ο Γιώργος (Μιχαλακόπουλος) να κρατήσουμε ένα έργο με δύο πρόσωπα, να τραγουδήσω, να αφεθώ τόσο, δεν ξέρω. Πάντως, ήταν ένας πολύ απελευθερωτικός ρόλος, μια γλυκιά τρυφερή παράσταση• την χάρηκα πολύ.