Μου Λείπεις Ήδη
Τυπική chick flick δραμεντί με το πρώτο συστατικό (δράμα) να υπερισχύει άνετα του δεύτερου (κωμωδία). Κοινώς, εδώ θα πλαντάξετε στο κλάμα!
Ως γνωστόν τα αντίθετα έλκονται και το παράδειγμα της Μίλι και της Τζες είναι η μεγαλύτερη απόδειξη.
Η Μίλι (Toni Collette) είναι η γυναίκα που τα έχει όλα: μια επιτυχημένη καριέρα, ένα σύζυγο που τη λατρεύει (Dominic Cooper) και δύο υπέροχα παιδιά. Από την άλλη, η καλύτερή της φίλη, Τζες (Drew Barrymore), έχει μια λιγότερο φανταχτερή δουλειά, ζει σε ένα πλωτό σπίτι με τον φίλο της (Paddy Considine), και προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει ένα παιδί. Από την παιδική ηλικία ξεκινά η φιλία τους, με κάποιες αλησμόνητες εμπειρίες – αλλά και τις διαφορές τους μαζί – να είναι αυτές που τις κρατούν δεμένες. Όταν όμως η Μίλι λάβει αναπάντεχα νέα για την υγεία της και η Τζες επιτέλους μείνει έγκυος, η φιλία τους θα κλονιστεί.
Η γυναικεία φιλία όπως τη φαντάζεται το Χόλιγουντ έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: ανιδιοτέλεια, επικοινωνία και ειλικρίνεια. Κάπως έτσι είναι και στην πραγματική ζωή, με τη διαφορά πώς όταν το πράγμα μπερδευτεί κάπως, εκεί στην δυτική ακτή του αμερικανικού ονείρου χάνουν τα αυγά με τα πασχάλια και διχάζονται μεταξύ της αλήθειας και της εικονικής πραγματικότητας.
Το φιλμ είναι μια αποτελεσματική, ενδιαφέρουσα κομεντί που παρακολουθείται άνετα όσον αφορά το σχεδιασμό των αντίθετων χαρακτήρων (συνεσταλμένη, ρομαντική και πιο ανθρώπινη η Τζες έρχεται σε κοντράστ με την εγωίστρια, πληθωρική και παρορμητική Μίλι) και το κωμικό σκέλος του.
Το πρόβλημα για τη δημιουργία της σκηνοθέτιδος, σεναριογράφου και ηθοποιού Catherine Hardwicke – είχε κάνει ένα δυνατό ντεμπούτο προ δεκαετίας με το «Thirteen»- ξεκινάει από τη στιγμή που η Μίλι (έχει δυνατές στιγμές στην ερμηνεία της η Toni Collette) μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Πέρα από τις σεναριακές υπερβολές (όλοι οι θεατές στο σινεμά πλην της κολλητής της καταλαβαίνει πως η τύμπανο- κοιλιά της Drew Barrymore δεν είναι μόνο παχάκια αλλά προχωρημένη εγκυμοσύνη) ή τις ηθικοπλαστικές διδαχές περί σωτηρίας ενός διαλυμένου γάμου κ.ο.κ., η εναγώνια προσπάθεια των συντελεστών του φιλμ είναι να προκαλέσουν παράκρουση στους θεατές από το κλάμα.
Το καταφέρνουν με σχετική ευκολία σε όλο το τελευταίο ημίωρο, όταν οι δύο φίλες, αναδείξουν τη φιλία τους σε υπέρτατη αξία, ξεπερνώντας διαφορές αλλά και το σκληρό χωρισμό τους. Τότε, που στο (καλογυρισμένο πάντως και με τους ήχους του «Losing my religion» των REM στη διαπασών) επεισόδιο της απόδρασης στους βάλτους των αδελφών Μπροντέ, εκεί όπου γεννήθηκαν τα «Ανεμοδαρμένα ύψη», ειπώθηκαν για πρώτη φορά στη σχέση τους αλήθειες που πονάνε. Βέβαια οι ατάκες περί «χρησιμοποιήσης του καρκίνου ως μέσο τραμπουκισμού» και «αφέλειας με ζωή σε συννεφάκια και πλωτά σπιτάκια με μόνη έγνοια μην βραχούν τα μαξιλάρια από τη βροχή» έχουν και κωμική διάσταση πέρα από το δραματικό στοιχείο τους!
Κωνσταντίνος Καϊμάκης