Το φθινόπωρο όπως το βλέπουν οι έλληνες ζωγράφοι
Το φθινόπωρο!!! Αδικημένη εποχή γιατί έρχεται μετά το λαμπερό καλοκαίρι. Πιο μουντή, προάγγελος του χειμώνα, με υπέροχο φως και έντονα, υπέροχα χρώματα που εμπνέει τους καλλιτέχνες να την αποτυπώσουν …
Τα τοπία είναι πιο όμορφα κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο, οι θάλασσες είναι ακόμα ζεστές, η ύπαιθρος γαληνεύει από τον κόσμο και η γη χαρίζει τους πολύτιμους καρπούς της, το λάδι και το σταφύλι. Η φύση στην Ελλάδα το φθινόπωρο γίνεται μαγική. Κυριαρχούν τα κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα, που παίρνουν οι οξιές, οι βελανιδιές, οι καστανιές και τα πλατάνια στα δάση του βουνού. Η φύση αναδύει αρώματα μετά τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια.
Λούστας Κώστας
Θωμόπουλος Επαμεινώντας
Περβολαράκης Όθων
Σπυρόπουλος Γιάννης
Μαλέας Κωνσταντίνος
Παρθένης Κωνσταντίνος
Αλεβίζος Τάσσος
Βασιλείου Σπύρος
Φασιανός Αλέκος
Αγγελίδου Δάφνη
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
…Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
Κι απομακρύνονται…
…Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
Και λόγια
Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν: Εσένα!