Ο Αντρέ ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι. Η κόρη του η Άννα, βλέποντάς τον να μεγαλώνει, ανησυχεί. Αποφασίζει να συγκατοικήσουν. Η Άννα, ο μπαμπάς της και ο σύντροφός της. Σε αυτό το σημείο της παράστασης αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα που άλλοτε προκαλούν αυθόρμητο γέλιο και άλλοτε γνήσια συγκίνηση. Η συγκατοίκηση δεν είναι εύκολη. Εκτός από τα πρόσωπα του θεάτρου, συγκρούεται ακόμα το παρελθόν με το παρόν αλλά και με το μέλλον.
Τι θα γίνει στη συνέχεια της παράστασης; Πού θα ζήσει το ζεύγος του θεάτρου Δημήτρης Χορν; Πού θα ζήσει ο Σταμάτης Φασουλής που ως Μπαμπάς, ίσως πια να είναι ενοχλητικός ή περιττός, όσο κι αν δημιουργεί αισθήματα αγάπης;
Το έργο έχει ένα μεγάλο ατού: δε βλέπουμε τη ζωή έτσι όπως είναι. Τη βλέπουμε με τα μάτια του Μπαμπά. Όλη η παράσταση είναι ένα υποκειμενικό πλάνο του ήρωα. Γι’ αυτό, το ρόλο της κόρης και το ρόλο του συντρόφου της του Πιέρ, τον ερμηνεύουν 4 ηθοποιοί. Δύο που αποτελούν τα πραγματικά πρόσωπα (Μαρίνα Ασλάνογλου, Κωνσταντίνος Κάππας), αλλά και δύο που είναι εκείνα τα πρόσωπα που ο Μπαμπάς βλέπει σαν Άννα και Πιέρ (Ελευθερία Μπενοβία, Κίμων Κουρής).
Δεν είναι τυχαίο που ο Florian Zeller, ο συγγραφέας του έργου, το έχει χαρακτηρίσει ως μία φάρσα τραγική!
Η παράσταση σημείωσε θριαμβευτική πορεία στο Παρίσι και έχει τιμηθεί το 2014 με το βραβείο Molière στην κατηγορία του καλύτερου έργου, ενώ ο Robert Hirsch στον πρωταγωνιστικό θεατρικό ρόλο, τιμήθηκε την ίδια χρονιά με το βραβείο Molière στην κατηγορία καλύτερου ηθοποιού. Τα βραβεία Molières είναι τα πιο σημαντικά θεατρικά βραβεία στη Γαλλία. Τον Μάιο του 2015 το έργο παρουσιάστηκε στο Λονδίνο και έχει οι κριτικές που έλαβε ήταν διθυραμβικές: «Η πιο έξυπνη και αιφνιδιαστική παράσταση της χρονιάς» (The Times) «Σπαρακτική… βαθύτατα συγκινητική» (The Independent) «Τρομερή, γοητευτική, παιχνιδιάρικη» (The Guardian) «Βαθειά συγκινητική και σκοτεινά κωμική» (Londonist)
