Στάση στην πόλη#1: «Πτι Παλαί»- Ένα παλατάκι στην καρδιά της Αθήνας

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε το «Πτι Παλαί» – «Ας ξεκινήσουμε με το Παγκράτι των προηγούμενων δεκαετιών. Το Παγκράτι του Σεφέρη, του Βάρναλη, του Χατζιδάκι. Συνοικία λαϊκή με απόχρωση αστική κι εργατική μαζί. Μην έχοντας άλλη διασκέδαση τα Σάββατα και τις Κυριακές ο κόσμος κατακλύζει το νέο κινηματογράφο.

Προσωπικές αναμνήσεις – Ο πατέρας μου με πήγαινε εκεί όταν ήμουν ακόμη μικρός, περίπου 10 χρονών, για να δει το φίλο του και πρώην επιχειρηματία του κινηματογράφου, κύριο Αλέκο Λάμπρου. Επειδή βαριόμουν να τους ακούω έμπαινα στον αγαπημένο μου εξώστη και παρακολουθούσα την εκάστοτε ταινία. Αυτές ήταν από τις πρώτες μου κινηματογραφικές μνήμες!

Γνωστά πρόσωπα της πόλης δίνουν ραντεβού στη Ριζάρη– Πάρα πολλοί πολιτικοί έχουν παρακολουθήσει μια ταινία incognito με τους σωματοφύλακές τους. Πρόσφατα ο Κώστας Σημίτης είδε με αυτό τον τρόπο την ταινία «Ο Νόμος της Αγοράς». Το ταμείο είναι σε άμεση πρόσβαση με τον κυρίως χώρο του κινηματογράφου-φουαγιέ-bar οπότε μπορώ και συνομιλώ με τους θαμώνες ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Οι επισκέπτες μας που είναι πιο αναγνωρίσιμοι ζητάνε για την ασφάλεια τους να μπουν από την διπλανή πόρτα, την έξοδο (είσοδο) κινδύνου. Προτιμούν τον εξώστη λόγω καλύτερης θέασης και πιο κοντινής πρόσβασης στην έξοδο. Οι καλλιτέχνες επίσης αγαπούν πολύ το «Πτι Παλαί». Ο Θάνος Μικρούτσικος είδε εδώ την παραπάνω ταινία. Πολλοί θεατράνθρωποι, όπως ο Δημήτρης Καταλειφός, φανατικός κάτοικος της περιοχής αλλά και συγγραφείς, όπως ο Γιάννης Κιουρτσάκης με τη Γαλλίδα σύζυγό του είναι ενθουσιασμένοι με τις επιλογές των ταινιών όσο και με την ίδια την αίθουσα ως σύμβολο. Ο ιστορικός Δημήτρης Μαρωνίτης συνεχίζει να υποστηρίζει με μεγάλη θέρμη τον κινηματογράφο και τη γειτονιά.

Η οικογένεια Στεργιάκη σώζει το «Μικρό Παλάτι» – Ο αδερφός μου ο Γιώργος κι εγώ, δραστηριοποιούμαστε στο χώρο σχεδόν όσο ζούμε, τουλάχιστον 30 χρόνια, κληρονομώντας από τον πατέρα μας την «αρρώστια» του κινηματογράφου. Στο άκουσμα της είδησης ότι κλείνει το «Πτι Παλαί» στεναχωρηθήκαμε. Δεν θέλαμε να έχουμε την αρχή ενός ντόμινο. Σε μια συζήτηση που είχαμε με τον πατέρα μας, Αντώνη, ζούσε ακόμη εκείνη την εποχή, το θεώρησε και ο ίδιος μεγάλο πλήγμα γιατί ήταν ένας από τους αγαπημένους του «μικρούς» κινηματογράφους της εποχής του. Η ανακαίνισή του δεν ήταν τόσο δαπανηρή, αν και τα μηχανήματα ήχου και προβολής τα οποία εγκαταστήσαμε είναι της τελευταίας γενιάς – τεχνολογίας (ψηφιακή προβολή και Dolby Surround).

Η νέα εποχή- Ο κινηματογράφος άνοιξε το χειμώνα του 2014 ύστερα από ένα χρόνο απουσίας. Ξεκινήσαμε στις 29 Σεπτεμβρίου με μια ταινία του Μπουνιουέλ, «ορεκτικό» για το τι στίγμα θέλαμε να δώσουμε.

Η σχέση γειτονιάς- κινηματογράφου σήμερα- Το διάστημα που ανακαινίζαμε το «Πτι Παλαί» οι κάτοικοι χαιρόντουσαν πολύ σα να πρόκειται για το σπίτι τους. Μας ρωτούσαν με αγωνία: ‘Θα ανοίξετε πράγματι;’ . Όταν σιγουρεύονταν έβαζαν και εκείνοι την δική τους πινελιά μέσα από τις παρατηρήσεις τους . Χαίρονται όμως κι οι κάτοικοι από τους όμορους δήμους που δεν αναγκάζονται να πηγαίνουν πια για σινεμά ως το κέντρο της Αθήνας.

Μια ιδανική εικόνα του κινηματογράφου- Δεν είναι ιδανική είναι πραγματική: Σάββατο βράδυ, αρχές Οκτώβρη, δεύτερη παράσταση 20. 30 ώρα, προβολή της ταινίας «Ο Νόμος της Αγοράς». Η ουρά φτάνει γύρω στα 150 μέτρα από θεατές που αγωνιούν να εξασφαλίσουν το εισιτήριο για να παρακολουθήσουν τον καλύτερο αντρικό ρόλο της χρονιάς, σε μια ταινία που μας αφορά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά στο σήμερα που βιώνουμε με τόσο άκομψο τρόπο: ανεργία, ανασφάλεια, ανέχεια. Η ταινία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα στο «Πτι Παλαί» και στο «Άστυ».

Τα χρόνια της ζοφερής κρίσης, οι θεατές αναζητώντας κάτι πιο αυθεντικό επιστρέφουν στον παλιό, καλό συνοικιακό κινηματογράφο.

To «παλατάκι» κερδίζει τα multiplex– Τα χρόνια της ζοφερής κρίσης τα multiplex έχουν χάσει τη δημοτικότητά τους διαψεύδοντας την εμπορική τους ταυτότητα. Οι θεατές αναζητώντας κάτι πιο αυθεντικό επιστρέφουν στον παλιό, καλό συνοικιακό κινηματογράφο.

Η ταινία που πρέπει οπωσδήποτε να δούμε φέτος στο «Πτι Παλαί» – Το «Μαργαριταρένιο Κουμπί» του Πατρίσιο Γκουζμάν, που θα προβάλλεται από τον Δεκέμβριο και που θα κλείσει πολύ συμβολικά ένα έτος συνταρακτικών γεγονότων. Ένα ντοκιμαντέρ για τη μνήμη, τη λήθη , για τη ζωή, την κοινωνία, την γυναίκα, τον άνθρωπο. Ολόκληρη η Ιστορία της Χιλής μετατρέπεται σε έναν αποστομωτικής ομορφιάς στοχασμό που ξεκινά από τη θάλασσα.

Σκηνή από το μέλλον μέσα στο «παλατάκι» – Προβολή σε οθόνη IMAX αλλά και καθιέρωση μιας «Ταινιοθήκης» καλλιτεχνικού ρεπερτορίου, όπως στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, με προβολές παλαιότερων ταινιών που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στον παγκόσμιο κινηματογράφο.