Η ελληνική ταινία επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη: 5 ταινίες που ξεχωρίζουμε
Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό σινεμά έλαμψε σε φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκαν σε χώρες από όλο τον πλανήτη. Από όλο τον πλανήτη είπαμε; Ας το ξαναπάρουμε από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό σινεμά έλαμψε σε φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκαν σε χώρες από όλο του πλανήτη, εκτός της Ελλάδας. Φέτος κάτι δείχνει να αλλάζει και το ελληνικό σινεμά επιστρέφει σπίτι του.
Αλλαγές στο νόμο περί κινηματογράφου, καταργήσεις διαγωνιστικών τμημάτων, ανάπτυξη αντάρτικων κινημάτων (βλέπε Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη), δημιουργία Ακαδημίας Κινηματογράφου με συνεπαγόμενες απονομές βραβείων, οικονομική κρίση κ.ο.κ. Δεν ήταν και λίγες οι αιτίες που οδήγησαν τα τελευταία χρόνια σε απαξίωση το ελληνικό τμήμα μέσα στον ίδιο το φυσικό χώρο του, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Αν επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα μυστικά των περισσότερων ελληνικών ταινιών τότε σε μια αυθαίρετη επιλογή (με την επιφύλαξη πως ίσως αδικήσουμε κάποιο φιλμ), καταλήγουμε στη λίστα κάποιων ταινιών που θεωρούμε πως θα κλέψουν την φετινή παράσταση στη Θεσσαλονίκη.
1) Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη
">
Έξι άντρες αποκλεισμένοι σε ένα πολυτελές γιοτ σπάνε τη ρουτίνα τους με ένα παιχνίδι. Στο «Chevalier» κερδίζει ο καλύτερος. Σε όλα. Βαθμολογούνται τα πάντα: ο ήχος του κινητού, το χρώμα εσωρούχου, η στύση (αυτό δα έλειπε να απουσίαζε ο ισχυρότερος δείκτης ανδρισμού), τα επίπεδα χοληστερίνης κ.α.. Η Τσαγγάρη τιθασεύει την εικαστική ματιά της για χάρη μιας πολυσύνθετης, σαρκαστικής, ουμανιστικής και πολιτικής αλληγορίας γύρω από την αβάσταχτη γοητεία της μπουρζουαζίας, την εξουσία και τους μηχανισμούς της, το πραγματικό πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης. Και οι έξι ηθοποιοί (Γιώργος Κέντρος, Πάνος Κορώνης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Σάκης Ρουβάς), είναι υποδειγματικοί στους ρόλους τους.
2) To ξύπνημα της άνοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
Πέντε έφηβοι σχεδιάζουν μια ένοπλη συμμορία αλλά όπως γίνεται συνήθως το πράγμα στραβώνει και παίρνει εντελώς απρόβλεπτη τροπή. Η χαρακτηριστική τολμηρή ματιά του Γιάνναρη μετά το θαλάσσιο θρίλερ «Man in sea» επιστρέφει στα γνωστά στέκια μιας Αθήνας –πολλά πλάνα είναι σε ευθεία αντίστιξη με το «Από την άκρη της πόλης»- σε παρακμή, ξετυλίγοντας ένα χρονικό προδοσίας και κατεστραμμένων ονείρων. Η αναγωγή των ηρώων σε πρόσωπα που θυμίζουν τη «χαμένη γενιά» των σημερινών 20άρηδων είναι κάτι παραπάνω από προφανής και η σκληρή γραφή του σκηνοθέτη δεν αφήνει αμφιβολίες για το αντίθετο.
3) Interruption του Γιώργου Ζώη
Μια ταινία που μοιάζει με άσκηση ύφους αλλά στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα. Σε μια θεατρική παράσταση της Ορέστειας οι συντελεστές του έργου προσκαλούν κάποιους θεατές να λάβουν ενεργό μέρος σε αυτή, με την εξέλιξη του έργου να αυτοσχεδιάζεται και να ανακατασκευάζεται διαρκώς. Ο Ζώης παίζει ευφυέστατα το παιχνίδι του φαίνεσθαι με το είναι και η διαδραστική θεατρική παράσταση του, γίνεται ένα φιλοσοφημένο επίτευγμα γεμάτο γόνιμες ιδέες γύρω από τα όρια της τέχνης, τον ορισμό του καλλιτεχνικού επιτεύγματος και τις εναλλαγές ζωής- θεάτρου- κινηματογράφου. Πρόσωπο κλειδί ο κορυφαίος του χορού (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου) πους ώς άλλος σκηνοθέτης- θεός κρατάει τις τύχες του έργου (αλλά και των πρωταγωνιστών του) στα αμείλικτα χέρια του.
4) Invisible του Δημήτρη Αθανίτη
Είναι κατά τα φαινόμενα η κορυφαία ως τώρα δουλειά του έλληνα σκηνοθέτη. Μια ταινία με υψηλό βαθμό ετοιμότητας κι επικαιρότητας που μιλάει ανοιχτά για την κρίση χωρίς να μασάει τα λόγια της. Ένας μοναχικός, διαζευγμένος πατέρας που χάνει άδικα τη δουλειά του, ετοιμάζει την εκδίκησή του. Τρία χρόνια μετά από το «Τρεις μέρες ευτυχίας» ο Αθανίτης επιλέγει ένα σκληρό θέμα για να αφηγηθεί την ιστορία ενός αστικού γουέστερν με καλούς, κακούς και… άσχημους. Ο Γιάννης Στάνκογλου και η Κόρα Καρβούνη στους κεντρικούς ρόλους ενώ τα γυρίσματα έγιναν στην Αττική με επίκεντρο την περιοχή του Ασπροπύργου.
5) Silent του Γιώργου Γκικαπέππα
Μια ανερχόμενη, ταλαντούχος σοπράνο (Κίκα Γεωργίου) χάνει μυστηριωδώς τη φωνή της και κλείνεται στον εαυτό της. Η βοήθεια που θα φανταζόταν κάποιος ότι θα είχε από την οικογένεια της δεν έρχεται ποτέ. Αντιθέτως η σύγκρουση της ηρωίδας με τους δικούς της είναι ένα στοιχείο που λειτουργεί ως βασικό όχημα της δραματουργίας. Το σενάριο, καλοδουλεμένο και ανθρωποκεντρικό, δεν αργεί να γίνει ωρολογιακή βόμβα όσο η ένταση πυκνώνει, προετοιμάζοντας μας για τη μεγάλη έκρηξη.
Από τις υπόλοιπες ταινίες του κυρίου προγράμματος το «Smac» του Ηλία Δημητρίου συγκινεί με την ιστορία του, το «Tabula Rasa» των Ν. Στράτου και Η. Δοντά διαθέτει τη φρεσκάδα ενός νεανικού road movie, το «Zenaida» των Α. Τσάφα και Γ. Φώτου διαχειρίζεται κατάλληλα το δύσκολο θέμα του trafficking και της μετανάστευσης ενώ η «Μικρή Άρκτος» της Ε. Χρονοπούλου παρουσιάζει ενδιαφέρον με το εικαστικό και πειραματικό χαρακτήρα της.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
