Πήγαμε στο live των Calexico στο Fuzz και μεταφέρουμε το απερίγραπτο beat τους!

Μια μουσική χαμένη και γεννημένη στο παρελθόν και το μέλλον, μια μουσική τόσο συμπυκνωμένα εντατική δεν νοείται να μεταφέρεται ορθολογικά.

Το καλύτερο είναι να ακούμε το “Bloodflow” ή το “Crystal Frontier” ή το “Crumble” ή το θλιμμένο βαλς του πνιγμένου “Sunken Waltz”. Τα album και οι συναυλίες τους είναι μια ατμοσφαιρική οδοιπορία μας σε άλλο τόπο όπου χιλιάδες όργανα ουρλιάζουν σαν πεμπτουσία μιας αμερικάνικης παράδοσης φόβου, δακρύων, απαντοχών όπου η ζωή παρούσα δεν έχει στόχο και έχει παράλληλα κάποιον.

Έρχονται από μακριά στη χώρα μας και δεν απασχολεί διόλου αν είναι γεμάτο το πρόγραμμα τους – που είναι τελικά – στο 2ωρο όπου ηλεκτρίζουν το κοινό με την τέλεια απόδοση του συναισθήματος και την τέλεια αίσθηση οικείας αναφοράς στα πράγματα του σήμερα, στις σκιές των προχθεσινών τραγικών γεγονότων που αποπροσανατολίζουν σκέψεις, δράσεις και αρνούνται την καθάρια εστίαση μας στις αιτίες.

Οι Calexico, εφτά μεστοί και μεγαλειώδεις μουσικοί, μοιάζουν με χιλιάδες ορμητικά κύματα 

Να οι κιθάρες σε πλήρη ροή, ρυθμίζουν τις μελωδίες που πέφτουν στο συναίσθημα και φέρνουν τα άνω κάτω, να και τα τύμπανα σε άρρυθμες jazz και rock εξάψεις να συντονίζουν μια ατέλεια που συνδέει τις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ και του μεξικάνικου τοπίου με τους Mariachi να ανασταίνονται την νοεμβριανή «μέρα των νεκρών».

Σειρά έχουν δυο τρομπέτες που μοιάζουν με στόλο προς απόβαση στην αίσθηση μας και ανατριχιάζει το κορμί και μπρος μας εμφανίζονται βάλτοι, έρημοι, νέα Μεξικά και Αριζόνες και μεγάλοι δρόμοι και λεωφόροι των δυτικών πολιτειών ενός τόπου βαθιά ριζωμένου και ιδρυθέντος στη διαφορετικότητα της κουλτούρας και του ανοιχτού ορίζοντα. Κοντραμπάσα και ηλεκτρικά μπάσα τονίζουν μελαγχολικά τον κάθε χτύπο και βόμβο και σαν να αιωρείται ένας μαέστρος ανάμεσα τους ολοκληρώνοντας την συμφωνία, – μουσική που δεν έχω ξανακούσει σε ζωντανή εμφάνιση.

Ένα πουσάρισμα ενέργειας προς το κορμί μας και νιώθουμε καταδεκτικοί σε κάθε μουσική λογική τους που αλλάζει αίσθηση, διάθεση, τύπο και τρόπο μα συνεχίζουν να μιλούν με το ίδιο απαράλλαχτο ύφος τους εξασφαλισμένο και πρωτοποριακά ισχυρό, λιτό και περίπλοκο αντάμα, που ξέρεις πως μπρος σου έχεις μια μπάντα όπου την μουσική την καλλιγραφούν ζωγραφικά κάτω από μια ισχνή λάμπα της Νεοϋρκέζικης πέμπτης λεωφόρου, «με τα μάτια ψηλά, με τα χέρια στην λάσπη», εικονογραφούν με τα τραγούδια τους. Ύμνοι σε έρωτες και τον ήλιο και τον πόνο προσφύγων στα σύνορα του Μεξικού, – αν υπήρχαν οι beat (*1) σήμερα, αυτή την μουσική θα γιορτάζανε.

Ένα ακορντεόν θρηνεί και σπάει τα σύνορα όπως και οι Έλληνες Takim με τις αμανέδικες μελωδίες τους στο “Roll Tango” και οι ανάσες στα χάλκινα δεν σταλιάζουν διόλου σε μια πρώην σκηνή γιατί οι Calexico, εφτά μεστοί και μεγαλειώδεις μουσικοί, μοιάζουν με χιλιάδες ορμητικά κύματα και έτσι την γκρεμίζουν και όλη η βραδιά μετατρέπεται σε ένα μεταμοντέρνο ντουέντε και ακούμε από το κοινό «Ναι!» ή «Δωσ’ τε τα όλα!», αλαλαγμοί ικανοποίησης και θαυμασμού.

Κάποτε ο νέγρος ποιητής Bob Kaufman είχε δώσει «αναφορά μάχης» (*2) όπου χιλιάδες όργανα ξεκίνησαν την νικηφόρα επίθεση στην κουλτούρα και αυτή ακριβώς η ποιητική έξαρση θα μπορούσε εξολοκλήρου να μεταδώσει τη μουσική αυτών των τύπων όπου την σκόνη της ερήμου την αιωρούν μέσα σε σκοτεινούς στίχους ποίησης καθώς κλαίνε μέσα σε ένα παρακμιακό αμερικάνικο όνειρο, γινόμενο το soundtrack του «Μεγάλου Αμερικάνικου Μυθιστορήματος» του Williams.

Όλα όμορφα μέσα στην έκσταση που με εγκλώβισαν. Γιατί; Αγαπώ την μουσική τους, είμαι ερωτευμένος με την μουσική τους, όλα συνεχίζουν να δονούνται και σήμερα και θα το ξαναπώ αν μου επιτραπεί συγγραφικώς, αγαπώ την μουσική τους, είμαι ερωτευμένος με την … (μια τρομπέτα φυσομανά λαχανιασμένη και φρενήρης μες στην νυχτιά).

1. “Beat”, ονομασία ενός λογοτεχνικού και ποιητικού κινήματος της Αμερικής των δεκαετιών του ’50 και ’60, με προσωπικότητες όπως Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Gregory Corso.
2. Bob Kaufman, “Battle Report” από τη συλλογή “Solitudes crowded with loneliness”, 1959