“9:05”. Το τρένο καθυστερεί κι εμείς τραγουδάμε…

Έπειτα, με τους περισσότερους από εκεί κάτι με συνδέει. Ό,τι έχει γράψει ο Οδυσσέας (Ιωάννου), εδώ και τόσα χρόνια, το ξέρω σαν να είναι δικό μου. Θυμάμαι ακόμη φράσεις του από εκπομπές στον “Μελωδία”. Ξεκινούσε εκπομπή στις 18:00, καθημερινά, κι εγώ από τις 18:03 είχα ήδη καταλάβει σε τι φάση είναι. Αγάπη τρελή.

Ο Βασίλης (Παπακωνσταντίνου) είναι οι πρώτες μας συναυλίες. Από τότε που ήμασταν μωρά. Ο “χιλιογρατζουνισμένος” δίσκος από το “Αττικόν” με τον Νταλάρα. Ένα αυτόγραφο του 1992, σε χαρτάκι από τσίχλες. “Βασίλη ζούμε για να σ’ακούμε”. Τελεία και παύλα.

Ο Θηβαίος -η νέα τότε φάση των μαθητικών μας εκδρομών-. Άρεσε η φωνή του πολύ στην Α. Έγραφε κασέτες και τον άκουγε και στη διάρκεια του μαθήματος με τα walkman. Άκουγα κι εγώ, γιατί καθόμουν δίπλα της.

Ο Βαγγέλης (Πατεράκης) στο μπάσο. Αθόρυβος, σαράντα χρόνια και απαραίτητος. Οι δυνάμεις του εξώστη: Ο Μίμης, ο Λισιέν, η Κατερίνα και άλλοι και άλλοι.

“9:05”. Από τον Δεκέμβρη του 2014 μέχρι τον Μάη του 2015. Αδιάκοπα και φουλαρισμένα. Και τώρα πάλι στο “Διάνα”. Και εγώ ξαναπήγα. Και πήγα και ένα απόγευμα Σαββάτου, που είχαν μαζευτεί για το τρέιλερ και τις νέες φωτογραφίες. Έκατσα πίσω πίσω και έβγαζα κι εγώ κάτι μακρινές με το κινητό. Και χαιρόμουν, που ενδιάμεσα, τους έβλεπα να κάνουν πλάκα ή να μιλούν μεταξύ τους, όπως οι κανονικοί φίλοι.

Στέλνω μήνυμα στον Χρήστο Χ.: “Τι ωραία παρέα που είναι. Σαν να γελάνε και να πίνουν καφέ στην αυλή του σπιτιού τους”. Μου απαντάει: “Τυχερή”.

Όταν, λοιπόν, κάπου στα τέλη του Οκτώβρη, (ξανα)είδα το “9:05”, με τις ανανεώσεις του και τα γόνιμα ραντάρ του, ένιωσα το ίδιο συναίσθημα. Λες και όλα υπήρχαν μπροστά μου για πρώτη φορά. Ενώ ξέρω τι θα πει ο Οδυσσέας, τι τραγούδια θα ακολουθήσουν, πότε θα χαμηλώσει το φως, πότε θα κάνει τα δικά του ο Θηβαίος, για να σημάνει το διάλειμμα, ωστόσο αισθάνομαι τη δύναμη της εσωτερικής κινητοποίησης σε μεγάλο και πρωτότυπο βαθμό. Συγκινούμαι, όταν παρεμβαίνει ο Οδυσσέας με “τις σημειώσεις της εκπομπής που υποτίθεται ότι προετοιμάζει”. Ή όταν (ξανά)ακούω συγκεκριμένους προλόγους, που κάνει ο Βασίλης, πριν από κάποια τραγούδια.

Εκεί πας για να πάρεις μέρος σε μια ωραία συζήτηση, που διακόπτεται από τραγούδια που ξέρεις πια το DNA τους. Θ’ ακούσεις όσα θες πολύ να πεις και εσύ. Γι’ αυτό από το κοινό “φεύγουν”, πολύ συχνά, φράσεις ψιθυριστές μεν, απόλυτης παραδοχής δε. Η τέχνη εμπεριέχει (και) την ανάγκη για την καλύτερη, δυνατή εκδοχή του κόσμου. Γι’ αυτό κερδίζει την εμπιστοσύνη του σύμπαντος. Όσα λέγονται στην ποίηση και τα τραγούδια (π.χ.) τα αντέχεις, τα οικειοποιείσαι, γιατί σου αφήνουν το περιθώριο να σκίσεις τα τελεσίγραφα.

Θέλω να πω και σ’ αυτό το κείμενο ότι ο σκηνοθέτης της παράστασης, Παντελής Βούλγαρης βρήκε το δέκα το καλό του καθένα, το “εκμεταλλεύτηκε” και όλα αυτά τα “άριστα” τα συνέδεσε σε ένα νήμα, που η άκρη του φτάνει στο κοινό.

Τα περάσματα, από την παράσταση, του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι είναι απαράμιλλα.
Το “Αχ, ρε μαμά..”, όπως το βγάζει από μέσα του, με δύναμη λυγμού, ο Παπακωνσταντίνου σε κρατάει όρθιο. Σπάνια στιγμή.
Ο Θηβαίος στα “Λιανοτράγουδα” του Χατζιδάκι (και φέτος) εντυπωσιάζει.
Ο Οδυσσέας Ιωάννου. Για όλα αυτά, που ξέρεις ήδη, θες να του σφίξεις το χέρι. Γιατί απλά ξαναδιακρίνεις τη δικαιοσύνη στη γραφή του. Και την περιεκτικότητα στη σιωπή του.

Αντί τελικού επίλογου:
“Να μία φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι “σαν κι εμάς”.
Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα
μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ
της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα
πούμε μόνο ένα “πάμε;” και θα πάμε..”

Yγ. Οι κανονικές φωτογραφίες είναι του Γιάννη Μαργετουσάκη και οι τρεις μακρινές δικές μας. Συγκεκριμένα, τις τράβηξε η μικρούλα, Τζοάννα Μαρσελλάνα και το καταχάρηκε.

Χ.