Άσφαλτος
Όπως κι ο αστροναύτης στην ταινία έτσι και η «Ασφαλτος» του Samuel Benchetrit πέφτει από τον… ουρανό στις αίθουσες μας, καταφέρνοντας να μας χαρίσει ένα διάπλατο και ζεστό χαμόγελο.
Σε μια εργατική πολυκατοικία στα προάστια του Παρισιού όλοι οι ένοικοι συμφωνούν για την ανάγκη επισκευής του ανελκυστήρα πλην του δύστροπου Στέρνκοβιτς που κατοικεί στο δεύτερο όροφο κι αρνείται να πληρώσει το μερίδιο του, επειδή «το ασανσέρ τού είναι αχρείαστο». Ώσπου παθαίνει ατύχημα που τον κρατάει καθηλωμένο σε καροτσάκι για μερικές βδομάδες. Ο Τσάρλι, ένας παραμελημένος και μοναχικός έφηβος, προσπαθεί να βοηθήσει την απόμακρη Ζαν Μεγιέρ, μια κάποτε διάσημη ηθοποιό των ’80s, να επιστρέψει στα κινηματογραφικά πλατό. Ο αστροναύτης της NASA Τζον Μακ Κένζι πέφτει από τον ουρανό στην ταράτσα του σπιτιού της κυρίας Χαμιντά από την Αλγερία και εκείνη τον φιλοξενεί με όλη της την καρδιά.
Μέσα από τις τρεις απροσδόκητες συναντήσεις (ο μίζερος Στέρνκοβιτς θα γνωρίσει ένα βράδι που έχει βγει κρυφά από την πολυκατοικία μια φιλική νοσοκόμα) και τους έξι παράξενους χαρακτήρες που έχουν να πουν τις δικές τους ιστορίες, η καθημερινότητα αποκτά σουρεαλιστική διάσταση. Χάρη σε αυτήν ακόμη και το πιο δραματικό επεισόδιο μπορεί να φανεί από τρυφερό έως και αστείο.
Ο Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Samuel Benchetrit, αντιγράφει με άνεση και χάρη τη σουρεαλιστική σφραγίδα των Ρόι Άντερσον και Άκι Καουρισμάκι, προσφέροντας μικρές κινηματογραφικές καρτ ποστάλ απλών καθημερινών καταστάσεων, οι οποίες όμως πίσω από τη μουντή ή μελαγχολική εικόνα τους, κρύβουν αισιοδοξία και χιούμορ.
Η φρεσκάδα με την οποία ο σκηνοθέτης ψάχνει να βρει τη ζεστασιά στα πιο απίθανα μέρη (το γκρίζο παρισινό προάστιο, η καταθλιπτική γκαρσονιέρα του νεαρού, το φτωχικό σπίτι της κυρίας Χαμιντά) είναι το όχημα για να ξεδιπλώσει ένα αλάνθαστο κωμικό ένστικτο που θα σας χαρίσει χαμόγελο διαρκείας ακόμη και για πολύ ώρα αφού εγκαταλείψετε την αίθουσα.
Θέματα όπως η ανάγκη για επικοινωνία, ο απρόβλεπτος έρωτας, η μοναξιά του αστικού τοπίου, η κατανόηση του ξένου και κυρίως, η σημασία του να μπορείς να σηκωθείς ύστερα από κάθε «πτώση» – αυτός είναι ο κοινός τόπος και για τα 3 σκετς- ο σκηνοθέτης τα διαχειρίζεται άψογα. Όχι τόσο ως μέσα για να προβεί σε μια επίδειξη των κινηματογραφικών γνώσεων ή ικανοτήτων του αλλά πρωτίστως ως εργαλεία ενός πολυεπίπεδου και καίριου στοχασμού γύρω από τις «ασυναρτησίες» της καθημερινότητας και το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, ρίχνοντας ταυτόχρονα και μια κλεφτή ματιά ως την απεραντοσύνη του διαστήματος, υπογραμμίζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής. Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ Καννών.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
