Θεατής: “Καγκουρώ” του Βασίλη Κατσικονούρη στο Εθνικό Θέατρο

Το έργο

Με ένα νέο κείμενο αλλά με γνώριμη θεματική γύρω από τη μετανάστευση επανέρχεται ο Βασίλης Κατσικονούρης στα φετινά θεατρικά δρώμενα. Ο πατέρας, κατά το φαίνεσθαι ιδεολόγος, επί της ουσίας όμως βολεμένος και συμβιβασμένος με το σύστημα, διάγει την επαναλαμβανόμενη ζωή ενός μικροαστού. Ο ονειροπόλος γιος, ο Ορέστης, που βλέπει τις επιθυμίες του να ψαλιδίζονται, ετοιμάζει αποσκευές για την Αυστραλία, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον πατέρα που επί της ουσίας του ζητά την παραμονή στη μιζέρια. Η Μαρίνα, ένα εύθραυστο κορίτσι με σχέδια για μεγάλη καριέρα στο θέατρο, υπόσχεται να ακολουθήσει τον αγαπημένο της στη μακρινή ήπειρο μόλις στρώσει η κατάσταση. O θείος, άγγελος μιας νέας ζωής για τον Ορέστη, δαίμονας όμως για τον πατέρα, αφού είναι εκείνος που θα του στερήσει τον γιο. Στη γωνία, καρτερικός και αμίλητος παρατηρητής, ο Κέρβερος, ένας βαρυποινίτης που μοιάζει να έχει συμμαχήσει με τον χάρο. Τα πρόσωπα αυτά συνθέτουν ένα δράμα αντιθέσεων και συγκρούσεων προσβλέποντας στην κατά το δοκούν σωτηρία.

Η παράσταση

Το θέμα και το θέαμα στο σύνολο του μοιάζει παρωχημένο και αδύναμο. Το κείμενο σε μια περασμένη εποχή θα μπορούσε να έχει μέγιστο ενδιαφέρον. Από την άλλη πλευρά η συντηρητική -στα περισσότερα σημεία- σκηνοθετική ματιά (Μυλωνάς) δεν μπόρεσε να το αναδείξει αλλά το περιόρισε μέσα στους τέσσερις -στην κυριολεξία- τοίχους ενός στενού, παρά ταύτα αληθοφανούς, σπιτιού – σκηνικού. Μια παράσταση που ξεκινά μακρόσυρτα (η δεκάλεπτη σιωπή δεν προσφέρει τίποτα κατά την έναρξη), ενώ η όποια ένταση προκύπτει όχι από την υπόθεση και την εξέλιξή της, αλλά κυρίως από τις κραυγαλέες φωνές, που από ένα σημείο και μετά γίνονται ενόχληση (ιδιαίτερα στον ρόλο του θείου).

Oι ερμηνείες

Οι ερμηνείες (Παπαπαύλου, Δροσάκη, Μελέτης, Τσεκούρας) στο σύνολο τους υπερβολικές, σε στιγμές θυμίζουν ακόμα και αρχαία τραγωδία, δεν προσέφεραν φυσικότητα, οδηγώντας σε υπέρβαση από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που πρέσβευαν τα κειμενικά πρόσωπα. Ο καθένας έμοιαζε να εστιάζει στον ρόλο του, χωρίς να υπάρχει αίσθηση του γενικότερου δεσίματος και κατ’ επέκταση του αποτελέσματος. Χαρακτήρες αντιθετικοί εξ έργου, συγκρούονται από την αρχή ως το τέλος, χωρίς ανάσα διαλείμματος, οδηγούν σε διαμάχες ενός επιφανειακού μόνο επιπέδου, χωρίς κάτι πιο εσωτερικό που ενδεχομένως λειτουργούσε ως μήνυμα. Λίγο πριν το τέλος, ο βίαιος διαμελισμός του φτωχικού σπιτιού, κορύφωση και εικόνα δυνατή συνάμα, λειτουργεί σχεδόν λυτρωτικά για την κάθαρση – λύση και γενικότερα για την παράσταση.

Σύνολο

Μια παράσταση απλοϊκή ως απόδοση ενός μάλλον εύκολου κειμένου. Φλύαρη σε σημεία της, υπερβολικές ερμηνείες και γενικότερα ιδεολογία μιας άλλης εποχής. Εμφανής η προσπάθεια για κάτι ξεχωριστό σε όλα τα επίπεδα, που ωστόσο κάπου χάθηκε στην πορεία.