Το όνειρο της Κίκι είναι το τελευταίο δημιούργημα του Δημήτρη Οικονόμου και όπως ο ίδιος λέει το πιο γλυκό του όνειρο. Η ιδέα ήρθε από τον
Κωνσταντίνο Τσονόπουλο (Σκηνοθέτη)και αμέσως ήρθε και ο έρωτας για την Κίκι του Μονπαρνάς. Μια προσωπικότητα άπιαστη σε μια εποχή που στη Γαλλία τα όνειρα γινόντουσαν πραγματικότητα μέσα από καλά κρυμμένους εφιάλτες.
Το έργο μας ταξιδεύει στη Γαλλία του 1920, στη Γαλλία των χρωμάτων, της ποίησης, του τραγουδιού, της τέχνης. Σε μια εποχή που το αλκοόλ έρρεε και ο έρωτας καθόριζε τη ζωή των ανθρώπων. Κάπου εκεί βρίσκουμε την Κίκι. Την Κίκι μοντέλο, την Κίκι ηθοποιό, την Κίκι τραγουδίστρια, την Κίκι χορεύτρια. Μια γυναίκα που κατέκτησε το Μονπαρνάς και εγκαινίασε την περίοδο που έμεινε γνωστή σαν τα «τρελά χρόνια». Αναστάτωσε το Παρίσι με την ελευθεριάζουσα και επαναστατική αθωότητα της και έφτασε να γίνει το πιο φημισμένο μοντέλο
του 20ου αιώνα ποζάροντας για τους πιο γνωστούς φωτογράφους της εποχής όπως ο Μαν Ρέι και ο Μπρασάι και ζωγράφους όπως ο Φουζίτα, ο Κίσλιγκ, ο Περ Κρόγκ και ο Πικάσο. Βασίλεψε στο καλλιτεχνικό στερέωμα του μεσοπολέμου σαν το υπέρλαμπρο σύμβολο του ερωτισμού. Μια γυναίκα που επέλεξε να ζήσει τη κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο της και που απέδειξε με τις πράξεις της ότι για να ζήσεις δεν χρειάζεται να είσαι όμορφος, αλλά να μπορείς να δεις την ομορφιά μέσα σου. Να είσαι ο εαυτό σου και να κάνεις την κάθε σου μέρα ξεχωριστή.
«Δεν ήμουν όμορφη, αλλά δεν με ένοιαζε. Ήμουν ο εαυτός μου, ήμουν εγώ…»
«Για να πληρώσω το νοίκι μου έκανα και πορνεία. Άντρες, σεξ, ποτό…»
«Είμαι ερωτευμένη, ερωτευμένη, ερωτευμένη…είμαι ερωτευμένη με το Παρίσι…»
«Αν μπορούσα θα ζούσα γυμνή, σαν την Εύα…»
«Εντάξει γιαγιά μου, μην φωνάζεις, θα γυρίσω…»
