Γκουλτούρα Απόψε: ο Μαδαφάκας με το Καπέλο

Όταν ο ήρωας μας, φρέσκος-φρέσκος από την αποτοξίνωση και τη φυλακή, βρίσκει ένα άγνωστο αντρικό καπέλο δίπλα από το κρεβάτι της καλής του, η ήδη εύφλεκτη σχέση τους οδηγείται σε έκρηξη, και ο ίδιος σπρώχνεται σε ένα quest εκδίκησης από τον «μαδαφάκα» που (Ναι; Όχι; Ίσως;) του πηδάει τη γκόμενα. Ένα quest που τον φέρνει στον δρόμο του υπερ-τέλειου και υποδειγματικού (ή έτσι πιστεύει ο ίδιος και διαλαλεί) σπόνσορα του στους ΑΑ, την σε κατάσταση φυτού από την τηλεόραση γυναίκας του σπόνσορα, και του σοφού gay-σε-άρνηση (αλλά ο κόσμος τούμπανο) ξαδέλφου του.

Και μετά; Αποκαλύψεις, ντραγκς, αλκοόλ, σεξ, σεξ, σεξ, τραγούδι, ελεφαντάκια, Κάντυ Κάντυ.

Το «ο Μαδαφάκας με το Καπέλο» έχει τον πιο ιδιαίτερο και fun τίτλο της χρονιάς. Προδιαθέτει για αυτό ακριβώς που είναι: μια μάγκικη κωμωδία που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, αλλά το «ευρύ κοινό» όχι όπως το εννοούμε στο θέατρο εδώ (θειάδες) αλλά του σύγχρονου πρωτοποριακού mainstream κινηματογράφου.

Οι χαρακτήρες του Steven Adly Guirgis, ένας προς έναν μοναδικοί, οριακοί, τρισδιάστατοι και (το σημαντικότερο) γελοίοι και ταυτόχρονα αληθινοί, σαν να έχουν ξεπηδήσει fully formed από τα κινηματογραφικά σύμπαντα του Tarantino, των αδελφών Coen, του Almodovar, του Wes Anderson – ναι, ο καθένας από διαφορετικό. Στο σημείο αυτό, χρονικό και θεατρικό, που συγκρούονται οι ιστορίες τους, συμβαίνει η απόλυτη κατάσταση.

Όπως ακούγεται μέσα στο κείμενο: «έχει πλάκα πως μπορεί κανείς να είναι περισσότερα από ένα πράγματα – δεν εχει;». Αυτοί οι χαρακτήρες είναι η επιτομή αυτής της σκέψης, επιφανειακοί και γελοίοι στην πρώτη επαφή μαζί τους, βρίσκουν όμως όλοι τρόπους να σπάσουν αυτή την εικόνα, όχι πάντα προς το καλύτερο, αποκαλύπτοντας ευαίσθητους, ζουμερούς πυρήνες ανασφάλειας και κομπλεξισμού και ευαισθησίας.

Εμείς;

Βγάλαμε τα πορίσματα μας:

Καλύτερη Κωμωδία της Χρονιάς!
Ασεβής, ανατρεπτική, όχι μόνο σαν πλοκή, αλλά και απέναντι στην ίδια τη σύμβαση του θεάτρου και της αφήγησης. O Θάνος Τοκάκης σκηνοθετεί «αρχιδάτα», χωρίς να φοβάται να σπρώξει καθε ένα χαρακτήρα στα όρια του, αφού ξέρει ακριβώς την ταυτότητα που ορίζει κάθε έναν τους, με κάφρικο χιούμορ που εισβάλει γενναία με σιγουριά σε κάθε εικόνα της παράστασης.

Αθυρόστομο Παραλήρημα της Χρονιάς-Πρόσεχε τα λόγια σου για τη μάνα μου!-Τι; Όχι παπάρα, εσύ πρόσεχε τα λόγια ΜΟΥ για τη μάνα ΣΟΥ. Σου ΓΑΜΩ τη μάνα. Σου γαμώ τη χοντροκώλα τη μάνα και το μεταχειρισμένο το κωλοκρέβατο της και τον αρχιμαλάκα το γιό της ρε μαλάκα. Αν ζούσε η πουτάνα η καριόλα η μάνα σου, θεοσχωρεστη ρε μαλάκα, ξέρεις τι θα’κανα; Θα΄παιρνα ένα δονητή και θα σας γαμούσα και τους δύο από τα κωλοτρυπιδάκια σας, στα τέσσερα όπως σ’αρέσει, παλιόπουστα!(πόσο εξαίσια μετάφραση από τον Κωνσταντίνο Κρίτση, το αμερικάνικο και βρετανικό θέατρο της βωμολοχίας είναι το πιο δύσκολο στην ελληνική απόδοση, ειδικά για να βγει με τέτοιο άνετο ρυθμό).

Πιο Αξιαγάπητο Πρώην Τζάνκι της Χρονιάς

Ο Ορφέας Αυγουστίδης μεταμορφώνεται εντυπωσιακά και ξεχωριστά σε κάθε του ρόλο αποφεύγοντας μια μανιέρα-κουβέρτα όπως διάφοροι της ίδιας , αυτή τη φορά ειδικά σε έναν γελοιοδέστατο αεικίνητο χαρακτήρα ο οποίος είναι άμεσα λυπηρός και αξιαγάπητος, με συγκεκριμένες καλά δουλεμένες κινήσεις και μανιέρες ξεχωριστές σε αυτόν, ένας ήρωας που δεν μπορεί παρά να τα σκατώσει αλλά δεν μπορείς να του ρίξεις και τόσο φταίξιμο χάρη στην καρδιά από την οποία ξεχειλίζει.

Καλύτερο Γυμνό της Χρονιάς

Ο Κώστας Κορωναίος χωρίς ίχνος ντροπής, καταφέρνει να κάνει σέξυ το ιστορικά πιο γελοίο των εσωρούχων πάνω στον πιο full of sh*t μα*άκα όλων των χαρακτήρων, έβερ. Τέτοιο λέβελ αυτοϊκανοποιητικής αυτoεπιβράβευσης και πομπώδους αναίτιου θα-σε-μάθω-πως-να-γίνεις-εγώ-τυχερέ ναρκισσισμού που θα ζήλευε και ο Τομ Κρουζ του Magnolia. Μαζί, μια no-bullshit οπτική στην κτητικότητα των ανθρώπινων σχέσεων, ταυτόχρονα φρέσκια και ισοπεδωτική. Δεν ξέρεις ανά πάσα στιγμή αν είναι ο πιο σοφός κάβλας ή πιο γελοίος μαλάκας που έχεις συναντήσει ποτέ – και αυτό είναι κατόρθωμα.

Καλύτερος Θεότητα Queer Ρόλος της Χρονιάς

Ο Αντρέας Κοντόπουλος χτίζει μια τόσο ιδιαίτερη περσόνα, παρωδία και φόρο τιμής μαζί. Queer στα όρια, με σχεδόν σοφή/γιαγιαδίστικη στοϊκότητα και σεβάσμια θηλυπρέπεια – σε υπέροχη αντίθεση με μια απόλυτη άρνηση αυτοαποδοχής, που θα έλεγε και η αγαπημένη του (αφανής φυσικά στο έργο) «Μαρισόλ» ή το ίνδαλμα του, Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ! Στο κέντρο του όμως, μια πληγωμένη και γενναία ψυχή, ένας άντρας που αντιδρά στη χλεύη της κοινωνίας («ξέρω τι λένε για μένα, παλιόπουστα, κουνίστρω») και αναγνωρίζει, μόνος ίσως από όλους σε αυτό τον κύκλο χαρακτήρων, τα γνωρίσματα της αληθινής φιλίας και συντροφικότητας – το οποίο είναι στο τέλος και το κύριο ζητούμενο όλων.

Καλύτερη χρήση Καντυ Καντυ σε παράσταση της χρονιάς
Φινάλε, να μας έχουν πάρει τα ζουμιά με μια αναπάντεχη στιγμή απόλυτης εσωτερικής ειλικρίνειας ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες – και να πέφτει αντίστοιχα δακρύβρεχτο βίντεο Κάντυ Κάντυ. Αυτός είναι ο συνδυασμός που μας σκοτώνει.

Και γενικά, καλύτερη μαδαφακιν’ παρακρουση και παράνοια και πόνος.
Πόνος από τα γέλια και πόνος στην ψυχουλα, γαμωτο.

(4,5/5)