Ενας εξαμελής «χορός» νέων ηθοποιών συναντά στη σκηνή έναν ισάριθμο «χορό» ηλικιωμένων. Μια παράσταση-ντοκουμέντο για το συχνά αποσιωπούμενο θέμα των γηρατειών, η οποία, με άξονα το τρίτο στάσιμο του Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή, συντίθεται από θεατρικές αφηγήσεις εμπνευσμένες από μαρτυρίες, συνεντεύξεις και λογοτεχνικά κείμενα. Ένας φόρος τιμής στον χρόνο που περνάει, αφήνοντας το αποτύπωμά του στην ανθρώπινη ύπαρξη, και διαμορφώνει εκείνο που αποκαλούμε εμπειρία, με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί αυτό να σημαίνει.
« Η παράσταση Το γήρας – Ένα χορικό δεν είναι μια παράσταση για τα γηρατειά, αλλά για εκείνο που «μαρτυρούν» τα γηρατειά· αυτή την καθαρή –άσπλαχνη, όπως λένε πολλοί– φωνή της φύσης που λέει: «Ως εδώ, ως εδώ μπορείς!»…
Υπάρχουν στιγμές που μας φαίνεται αδύνατο να δεχθούμε αυτή τη μοίρα. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι δεν έχουμε τελικά την πραγματική ιδέα για τίποτα, και άρα ούτε και για το πώς να ζούμε, μας έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Όχι όμως από συγκίνηση αλλά από θυμό και λύπη. Μπορούμε βέβαια να το φιλοσοφήσουμε και να πούμε πως με τα γηρατειά και τη φθορά σιγά σιγά αποδεχόμαστε τον θάνατο. Ναι, να «χρυσώσουμε το χάπι», που λέει και μια ποιήτρια. Αλλά αυτά μάλλον δεν γίνονται…
Εκείνο όμως που ίσως γίνεται είναι να γελάσουμε εγκάρδια με την τυφλότητά μας, να αναλογιστούμε τη μικρότητά μας και να σκύψουμε πολύ μα πολύ προσεχτικά επιτέλους στο παρόν. Να του πιούμε το μεδούλι και να δούμε επιτέλους αν είναι εφικτή η επανάσταση. Αυτό «μαρτυρούν» τα γηρατειά…» σημειώνει η σκηνοθέτης Γεωργία Μαυραγάνη.
