5 (ή και παραπάνω) παραστάσεις που θα θυμάμαι απ΄ το 2015

Το γράφει και η Αργυρώ Μποζώνη πιο κάτω. Θα το «κλέψω» γιατί μου άρεσε και γιατί έτσι είναι. Οι θεατρικοί συντάκτες συναντιόμαστε κάθε τόσο σε γκισέ και σε πλατείες θεάτρων. Καλοκαίρια και χειμώνες. Αν ο ένας αργήσει ο άλλος του παίρνει το εισιτήριο και πάει λέγοντας. Περιμένουμε να τελειώσει η παράσταση για να περπατήσουμε μαζί προς το Μετρό και να κουβεντιάσουμε τα όσα είδαμε. Για το τι μας άρεσε και τι όχι. Καμιά φορά πριν το μετρό προηγείται και κάτι για τη λιγούρα. Τα λέμε μεταξύ τύρου και αχλαδίου. Είναι σαν τελετουργία. Επίσης, ο ένας προτείνει στον άλλο τι «να μην χάσει». Και οι διαφωνίες εννοείται στο φουλ – αλλά με επιχειρήματα. Υπάρχει μια ιδιαίτερη αλληλεγγύη σε όλο αυτό, μάλλον επειδή μοιραζόμαστε την ίδια μανική σχέση με το θέατρο, τις λίστες με τις παραστάσεις που δεν τελειώνουν και δεν εξαντλούνται.

Κι έτσι το παρακάτω κείμενο είναι μια συνοπτική περιγραφή της προσωπικής μας σχέσης και της σχέσης με το θέατρο. Σαν να βάλαμε κάτω το ημερολόγιο της περασμένης σεζόν ή και της χρονιάς του 2015 και να διαλέξαμε ότι θυμόμαστε ακόμα. Με λίγα λόγια, βάλαμε μπρος το θυμικό μας. Το όριο για τις πέντε παραστάσεις της χρονιάς ήταν μάλλον τυπικό. Κανείς δεν αρκέστηκε μόνο σε πέντε. Το περίμενα.

_{Ο Χρήστος Λούλης στον “Άμλετ” που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών}

Αντιγόνη Καράλη, γράφει στο «Εθνος»

• Από πρώτο χέρι (Bios Tesla Main – Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη)
• Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών- Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς)
• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη. (Θέατρο της οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζάς)
• Βυσσινόκηπος του Αντόν Τσέχωφ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος)
• Νέκυια του Ομήρου & «Kάλεσμα στον ήλιο στην Επίδαυρο (Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου – Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός- Gensho Umewaka

Γιατί… με τη θέαση τους «ένιωσα». Και κάτι μετακινήθηκε μέσα μου. Δίχως να ακουστεί το «κρακ» αλλά με ένα «αχ!». Αυτό το «αχ!» κρατώ. Κι ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα και τόσα θεάματα, σενάρια ζωής, καθημερινότητα, χαρές, στεναχώριες, γιορτές, αποχαιρετισμούς, αυτές οι παραστάσεις έρχονται, τις στιγμές που το μυαλό ξεχνιέται, και μου «ψιθυρίζουν». Επιλεκτική η μνήμη; Σίγουρα. Συναισθηματικά τα κριτήριά μου; Αδιαμφισβήτητα. Χρειάζεται όμως καμιά φορά και της καρδιάς η κρίση, να συμπλέει μαζί με της τέχνης την αρτιότητα και την ομορφιά.

Υ.Γ. Δεν ξέχασα τη «Σόνια» της Tατιάνα Τόλσταγια (Φεστιβάλ Αθηνών Πειραιώς 260, Σκηνοθεσία: Άλβις Χερμάνις) Απλά, δεν χώρεσε!

_{Ρήσος του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. στο Λύκειο του Αριστοτέλη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015.}

Αργυρώ Μποζώνη, γράφει στο «Thetoc.gr»
Το καλύτερο που σου συμβαίνει είναι ότι με τους περισσότερους που γράφουν από πάνω και από κάτω έχεις δει τις περισσότερες παραστάσεις μαζί. Και έχεις διαφωνήσει χωρίς να έχεις τσακωθεί. Ή έχεις συμφωνήσει και έχεις πάει και για σουβλάκια. Πάντως εδώ γύρω υπάρχει η επαγγελματική οικογένειά σου. Το χειρότερο είναι η προσωπική μου διαπίστωση ότι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερο έρχεται μία παράσταση και σου ξεριζώνει την καρδιά. Αυτό αν ήμασταν γιατροί θα το λέγαμε αμβλύτητα. Οι παραστάσεις ευτυχώς που μου άρεσαν την σεζόν που πέρασε ξεπέρασαν τον αριθμό πέντε. Εύχομαι να μη γράψουμε όλοι τις ίδιες, έτσι για την ποικιλία!

Χωρίς κατάταξη και με δυο σειρές γράφω αυτές που μου έρχονται πρώτες – πρώτες στο κεφάλι. Αυτό είναι το σκεπτικό μου: Αν τις θυμάμαι, αν επανέρχονται σαν εικόνες μετά από πολλούς μήνες. Επίσης η συγκίνηση, η ενάργεια και η πνευματική κινητοποίηση που μου δημιούργησαν. Αν με απασχόλησαν, με έκαναν να αναρωτιέμαι και έγιναν θέμα συζήτησης με τους φίλους μου. Αν με προβλημάτισαν για την ερμηνεία τους.

• Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς). Ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου που έχω δει να ανεβαίνει σε ελληνική σκηνή, τα χρόνια που βλέπω θέατρο. Για την ολοκληρωμένη, δομημένη ερμηνεία του έργου του σκηνοθέτη από τον Χουβαρδά. Και για τους ηθοποιούς του. Και για την σκηνή της τρέλας της Οφηλίας.
• Βυσσινόκηπος του Αντόν Τσέχωφ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος). Έχουν περάσει μήνες και ακόμα σκέφτομαι το φινάλε. Το θεωρώ πρόταση ανάγνωσης ενός κλασικού έργου σήμερα. Αν μας ερχόταν από τη Γερμανία θα το αντιμετωπίζαμε ως μεγάλη μοντερνιτέ.
• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη. (Θέατρο της οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζάς). Θα τολμούσα να τον πω ιδανικό σκηνοθέτη του Δημητριάδη. Είναι η πιο κοντινή στο πνεύμα του συγγραφέα παράσταση έργου του που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Και φαίνονται οι μεγάλες δυνατότητες του Καραντζά όχι μόνο στη φόρμα, αλλά και στην διαχείριση του κειμένου.
• Ρήσος του Ευριπίδη (Λύκειο του Αριστοτέλη, Φεστιβάλ Αθηνών – Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου). Τον Ρήσο και τον είχα δει και τον είχα διαβάσει και βαριόμουν φοβερά. Η παράσταση και ο χώρος μου δημιούργησαν ένα πρωτόγνωρο αίσθημα συγκίνησης. Κυρίως για το ότι μετέτρεψε η Κατερίνα τους πολέμαρχους του Τρωικού πολέμου σε μικρά παιδιά. Ποτέ άλλοτε δεν έχω δει με αυτό τον τρόπο την ματαιότητα του πολέμου.
• Κατερίνα του Αύγουστου Κορτώ (Θησείον – Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης). Για όλα. Το κείμενο του Κορτώ, η σκηνοθεσία, η ερμηνεία. Η Λένα Παπαληγούρα είναι στο ρόλο που θα σφραγίσει την καριέρα της.

Υ.Γ. Τα πέντε πέρασαν πολύ γρήγορα. Θα συμπληρώσω άλλα τρία ως «ξένα». Το θέατρο ΝΟ για την εξαιρετική εμπειρία και μόνο να τους δούμε στην Επίδαυρο και την πρωινή προσευχή που μας χάρισαν. Οι DV8 για τη δραματουργία στο «John», ένα από τα πιο τολμηρά έργα που έχω δει για την ωμή ειλικρίνειά του, και όχι για το θέμα του όπως είναι το προφανές. Η παράσταση του Μαρτάλερ «Ile Flottante» γιατί ποτέ κάτι τόσο μονότονο φαινομενικά δε μπορεί να είναι τόσο πολύ ενδιαφέρον. Με μια γραμμή – και κάνοντας κατάχρηση – θα βάλω το «Λίλιομ» του Θωμά Μοσχόπουλου και τις «Ευτυχισμένες μέρες» της Σοφίας Φιλιππίδου, μια παραγωγή που ατύχησε στο ανέβασμα της στο χαμηλοτάβανο υπόγειο του Ρεξ και αδίκησε μετάφραση και ερμηνεία.

_{Βυσσινόκηπος του Αντόν Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών}

Ολγα Σελλά, γράφει στην «Καθημερινή»

• Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς) & Βυσσινόκηπος (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος). Ηταν και οι δύο παραστάσεις ευρωπαϊκού, διεθνούς επιπέδου. Στη Στέγη και τα δύο. Επειδή έδωσαν φρεσκάδα, βάθος, προβληματισμό και πρόταση σε δύο κλασικά κείμενα.
• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη (Θέατρο Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). Ο Δημήτρης Καραντζάς έστησε μια δουλειά που χτυπούσε τους θεατές στο στομάχι για πολλούς λόγους. Γιατί αξιοποίησε μοναδικά ένα υπέροχο όσο και σκληρό κείμενο του Δημητριάδη, γιατί μας χάρισε τη μοναδική ερμηνεία του Περικλή Μουστάκη, γιατί μας κινητοποίησε να κοιτάξουμε εντός μας.
• Νέκυια (Φεστιβάλ Επιδαύρου – Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός σε συνεργασία με τον Rokuro Gensho Umewaka). Η μοναδική εμπειρία στη φετινή Επίδαυρο, με το Θέατρο Νο της Ιαπωνίας, που καθοδηγήθηκε από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό για να αποδώσει, με τον τρόπο του Νο, την ομηρική «Νέκυια». Συγκίνηση, ακρίβεια, παράδοση, βάθος. Απόλαυση. Μαγεία.
• Σόνια της Tατιάνα Τόλσταγια (Φεστιβάλ Αθηνών Πειραιώς 260 – Σκηνοθεσία: Άλβις Χερμάνις). Με καθήλωσε για τη δύναμη της αφήγησης, για την ένταξη της μικροϊστορίας μέσα στη μακροϊστορία, για τη σκηνοθετική διεισδυτικότητα και λιτότητα, για τις ερμηνείες, για την βαθιά τρυφερότητα που απέχει πολύ από το μελό.
• Ο Σωσίας του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Ροές – Σκηνοθεσία Εφη Μπίρμπα). Ο Γκολιάτκιν, δηλαδή ο Αρης Σερβετάλης μας καλούσε να κοιτάξουμε τις φοβίες μας, τις νευρώσεις μας, τις εμμονές μας. Κι όλα αυτά με τρόπο θεατρικό, χορευτικό, εξαιρετικό.

_{Ο Σωσίας του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα στο θέατρο Ροές}

Κώστας Μοστράτος, παρουσιάζει εκπομπή στον «9.84»

• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη (Θέατρο Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). Η ελλειπτική γραφή του Δημητριάδη ταιριάζει απόλυτα στον Καραντζά. Ποιητικότητα, σκληράδα και άγριος ρεαλισμός συνδυάστηκαν σε μία παράσταση που ταίριαξε απόλυτα στο ιστορικό πλέον θέατρο της Κυψέλης.
• Βασιλιάς Ληρ του Σαίξπηρ (Πειραιώς 260 – Σκηνοθεσία: Τομάζ Παντούρ). Διασκευή που κρατάει το μεδούλι του έργου. Ανατρεπτικά εικονοκλαστικό εικαστικό σύμπαν που σπάνια βλέπουμε πλέον στο θέατρο. Η πιο υποτιμημένη παράσταση της σεζόν που αν παιζόταν έξω θα γνώριζε εντελώς άλλη υποδοχή, παρόμοια με αυτή της Οδύσσειας του Ουίλσον.
• Μικρές αλεπούδες της Λίλιαν Χέλμαν (Φεστιβάλ Αθηνών – Σκηνοθεσία: Τόμας Όστερμαϊερ). Υποδειγματική σκηνική ακρίβεια και υψηλή αισθητική σε ένα παραστασιακό υπόδειγμα μεταφοράς στο σήμερα ενός κειμένου “παλιάς κοπής”. Ο Γερμανός σκηνοθέτης απέδειξε για μια ακόμη φορά τη μαγική ικανότητά του στην επικαιροποίηση των κειμένων.
• Νέκυια (Φεστιβάλ Επιδαύρου – Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός σε συνεργασία με τον Rokuro Gensho Umewaka). Και μόνο η συνεργασία του γνωστού Έλληνα σκηνοθέτη με το Θέατρο Νο αποτέλεσε από μόνη της ένα γεγονός μείζονος καλλιτεχνικής σημασίας. Στην Επίδαυρο και για 2 βραδιές Όμηρος, Νο και Μαρμαρινός έδεσαν αρμονικά και με απόλυτο σεβασμό στους κώδικες του ιστορικού ιαπωνικού θεάτρου.
• Μιράντα του Όσκαρας Κορσουνόβας (Πορεία – Σκηνοθεσία: Όσκαρας Κορσουνόβας). Ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες της εποχής μας σκηνοθετεί δύο Έλληνες ηθοποιούς, φτάνοντας τους σε οριακό σημείο. Με όλες τις ατέλειές της, αυτό το σεμινάριο υποκριτικής παραμένει η πιο απρόσμενα σαγηνευτική και παράδοξα εκκεντρική πρόταση του φετινού χειμώνα.

_{Κόρα Καρβούνη, Γιώργος Κιμούλης, Στεφανία Γουλιώτη στο “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ στο θέατρο Πειραιώς 260}

Μάρη Τιγκαράκη, γράφει στο monopoli.gr

Μ’ αρέσει πολύ να κάνω λίστες με τα «καλύτερα», ειδικά στο τέλος κάθε χρονιάς. Λειτουργούν κάπως σαν ψυχοθεραπεία κατά την οποία ξεσκαρτάρεις και ανασύρεις από τη μνήμη σου μόνο εκείνες τις εικόνες και τις στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς. Το δικό μου top-5 λοιπόν δεν αφορά τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς υπάρχουν πάρα πολλές -σίγουρα αξιόλογες- που δεν κατάφερα να δω. Περιλαμβάνει όμως αυτές τις παραστάσεις που η ανάμνηση τους με γεμίζει με τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα στο χειροκρότημα της αυλαίας: Απόλαυση, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη.

• Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς)
• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη (Θέατρο Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς).
• Mojo του Τζεζ Μπάτεργουερθ (Πόρτα – Σκηνοθεσία: Θωμά Μοσχόπουλου)
• Βυσσινόκηπος του Αντόν Τσέχωφ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος)
• Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι (Λυρική Σκηνή – Μουσική διεύθυνση: Ηλίας Βουδούρης & Σκηνοθεσία: Νίκος Σ. Πετρόπουλος)

_{Μυρτώ Παπαθανασίου, Αντώνης Κορωναίος στην Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι στη Λυρική Σκηνή σε Μουσική διεύθυνση Η. Βουδούρη & Σκηνοθεσία: Ν. Πετρόπουλου}

Στέλλα Χαραμή, γράφει στο monopoli.gr, στο Spirto.net και στην Athens Voice

• Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς). Μια θριαμβική μαρτυρία αρτιότητας. Η πιο πυκνή και μεθοδική σκηνοθεσία του Χουβαρδά (ίσως στο ίδιο «βάθρο» με το παλαιότερο «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»), η πιο εγκεφαλική και εσωτερικής έντασης ανάγνωση που έχουμε δει στον «Αμλετ». Και φυσικά ένα all star cast.
• Ο γάμος του Φίγκαρο του Πιερ ντε Μπωμαρσαί (Μέγαρο Μουσικής, Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός). Η’ όταν η σκηνική ευδαιμονία απογειώνεται. Ένα φίνο, ακτινοβόλο ανέβασμα στην κλασική κωμωδία, μια εμπνευσμένη σκηνοθετική προσέγγιση που τιμά το θεατρικό παιχνίδι, μια εντελής παραγωγή συνόλου. Ένα χαμόγελο στα χείλη για ώρες και για μέρες.
• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη (Θέατρο Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). Ένα κείμενο για την ανθρώπινη οδύνη γνωρίζει τη σκηνική του λύτρωση. Ο Καραντζάς ακροβατεί και πάλι στο τεντωμένο σχοινί της υψηλής ακρίβειας αλλά αυτή τη φορά η παρτιτούρα του έρχεται να οργώσει το συναίσθημα. Και το Όσκαρ πάει στον Περικλή Μουστάκη.
• Σόνια της Tατιάνα Τόλσταγια (Φεστιβάλ Αθηνών Πειραιώς 260, Σκηνοθεσία: Άλβις Χερμάνις). Εκεί που εφάπτεται ο γερμανικός εξπρεσιονισμός με τη μεγάλη ρώσικη καρδιά. Ο Λετονός σκηνοθέτης φτιάχνει ένα μαγικό φίλτρο θεάτρου από μπύρα και βότκα και μας το σερβίρει σαν σπιτικό λικεράκι την ώρα που λίγο κλαις και λίγο γελάς για μια ανώνυμη ιστορία.
• Νέκυια (Φεστιβάλ Επιδαύρου – Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός σε συνεργασία με τον Rokuro Gensho Umewaka). Το δέος της συνάντησης πολιτισμών. Η στιγμή που ο Ιάπωνας βιρτουόζος του θεάτρου Νο (ο μαέστρος Τζένσο Ουμεουάκα) υποκλίνεται ταπεινά στην ποίηση του Ομήρου. Κι από κοντά ο διανοούμενος Δημήτρης Μαρωνίτης να μεταφράζει κι ο Μιχαήλ Μαρμαρινός να εποπτεύει. Μια εμπειρία για να διηγείσαι.

_{Νέκυια σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού στο Φεστιβάλ Επιδαύρου 2015}

Μανώλης Βαμβούνης, blogger – ιδρυτής του «gkoultoura», γράφει στο περιοδικό Antivιrus 

• Πλατόνοφ του Αντόν Τσέχωφ (Cartel – Σκηνοθεσία: Ενκε Φεζολάρι) Κούνια που σας κούναγε, καλοί μου ευγενείς. Είναι πόνος και γιορτή το σύμπαν αυτής της παράστασης, αυτή η αέναη γιορτή στο κτήμα. Και βότκα. Ο Ένκε Φεζολάρι στην πιο ολοκληρωμένη του δουλειά, με εξαιρετικό υλικό το πολυτάλαντο team του Cartel, λυτρώνει το παλιότερα ατιμασμένο έργο του Τσέχωφ.
• Φαέθων του Δημήτρη Δημητριάδη (Θέατρο Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). Ο Χάμνετ Λομ είναι θεοσεβούμενος οικογενειάρχης. Ο Χάμνετ Λομ δεν ανέχεται κανένα σκουπίδι που μιλάει ενάντια στην Πίστη του. Ο Χάμνετ Λομ επίσης βιάζει τα παιδιά του, καλώντας την υπόλοιπη οικογένεια να παρακολουθεί. Ο Δημήτρης Καραντζάς με τον Δημήτρη Δημητριάδη δίνουν άλλο νόημα στη λέξη «συνεργία» και ο Περικλής Μουστάκης αποθεώνεται στην ερμηνεία της χρονιάς.
• Ο Μαδαφάκας με το Καπέλο του Στίβεν Αντλι Γκίρκις (Skrow Theater – Σκηνοθεσία Θάνος Τοκάκης) Όπως λέμε… «ποιανού μαδαφάκα είναι αυτό το καπέλο στο κρεβάτι σου μωρή ΜΠΙΠ;». Εξάρτηση στην απεξάρτηση, στη φιλία, στην καταστροφή της. Mαδαφακιν’ παράκρουση και παράνοια και πόνος. Πόνος από τα γέλια και πόνος στην ψυχούλα. Πόνος και Κάντυ Κάντυ. Αυτή η αθυρόστομη μελέτη οριακών χαρακτήρων είναι η φυσική σύγχρονη εξέλιξη του κλασσικού δράματος δωματίου. Και γαμά.
• Ο Φίλιπ Γκλας Αγοράζει μια Φραντζόλα Ψωμί του Ντέιβιντ Αίβις. (104, – Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη) Τρεις μαϊμούδες με γραφομηχανές αποφεύγουν να γράψουν τον Άμλετ. Ο Τολστόι με ένα σκεπάρνι στο κεφάλι διαβάζει τον θάνατο του στην εγκυκλοπαίδεια. Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει ξέρεις-τι. Το θέατρο των «ΑΤΟΝΑλ» ξεχαρβαλώνει παιχνιδιάρικα τους κανόνες επικοινωνίας -λόγου-θεάτρου και τους μπερδεύει ξανά δήθεν τυχαία με τρόπο αδιανόητο, σαν αριστουργηματική παρτιτούρα.
• Μπιλ & Λου του Ανταμ Ελιοτ (Skrow Theater – Σκηνοθεσία Δημήτρης Μπογδάνος). Ενήλικο παραμύθι γλυκό σαν σοκολάτα, αλλά ταυτόχρονα υποχθόνια αστείο και δυστυχισμένο με έναν λυτρωτικό τρόπο.

_{Πλατόνοφ του Αντόν Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Ενκε Φεζολάρι στο Cartel}