Θεατής: Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια

Η Στέλλα, όμως, δεν είναι προορισμένη για κάτι τέτοιο, δεν θέλει να είναι μέρος ενός κόσμου με φτιασίδια. Έτσι λοιπόν ζει το δικό της όνειρο σε μια ταβέρνα, ως τραγουδιάρα, με ορχήστρα λειψή, σε μια επιχείρηση που πάει για φούντο. Περιμένει τη μέρα που η ταβέρνα θα μετονομαστεί σε «Όνειρο» και κείνη θα ναι η μεγάλη ντίβα. Προς το παρόν στον μικρόκοσμο της, μέσα σε τεκέδες, ανάμεσα σε μάγκες, νταήδες, κλεφτρόνια, προξενήτρες, αγαπητικούς, ζει τον δικό της μύθο.

Ο Αλέκος, νεαρός γιατρός, τη θέλει πλάι του αλλά υπό όρους. Αν σταματήσει το τραγούδι, μια θέση στην «καλή» κοινωνία την περιμένει. Η Στέλλα απαντά θετικά στο δίλημμα του αγαπητικού της, μα την ύστατη στιγμή δειλιάζει, αυτοπροσδιορίζεται και επιστρέφει στη δική της ζωή, στη δική της θέση, το πάλκο. Η Στέλλα δεν εξαγοράζεται, δεν μπορεί να γίνει τρόπαιο, δεν μπαίνει σε καλούπια. Ένα λαϊκό παιδί θα έρθει να προστεθεί στην ιστορία, θα ξεπεράσει τα δικά του όρια για να τη πλησιάσει, αλλά μαζί του και εκείνη θα αρχίσει να βρίσκει τον αυθεντικό της εαυτό, μέχρις ότου τον χάσει οριστικά για την παλιά της αγάπη που έγινε πια προδοσία και αμάρτημα.

Παράσταση-Ερμηνείες
Η ευφυής σύλληψη του Λάλου λαμβάνει χώρα σε μια μουσική ταβέρνα. Οι θεατές εισέρχονται μέσα σε αυτή ενώ το κέφι βρίσκεται σε εξέλιξη, εντασσόμενοι έτσι γρήγορα στο πλαίσιο. Τα τραγούδια πολλά – υπερβολικά ίσως- με επίκεντρο την άπιαστη αγάπη, προμηνύουν θαρρείς το άδοξο τέλος ενός τέτοιου έρωτα.

Οι χαρακτήρες ερμηνευμένοι σωστά, με ψήγματα όμως επιτήδευσης κάποιες φορές, αποδίδουν άλλοτε την αναζήτηση ενός λυτρωτικού συμβιβασμού, την ανυποταξία, τη διεκδίκηση, τον φόβο, την καταπίεση, ώσπου να επέλθει το ξεκαθάρισμα, η απώλεια δηλαδή που έχει τη διττή όψη της ελευθερίας και του θανάτου. Μια πιο στιβαρή προσέγγιση στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ίσως ήταν περισσότερο ενδεδειγμένη, αφού κακά τα ψέματα, η σύνδεση με την (σχεδόν) ομότιτλη κινηματογραφική παραγωγή – πρότυπο του Κακογιάννη και τους ηθοποιούς της είναι αναπόφευκτη.

Στον ρόλο της μητέρας του Μίλτου μια ηθοποιός μεγαλύτερη ηλικιακά σίγουρα θα έπειθε περισσότερο ως ένας βαρυφορτωμένος από προκαταλήψεις και χρόνια χαρακτήρας. Αξιοσημείωτες οι καλές φωνές που ερμηνεύουν τα ρεμπέτικα τραγούδια. Ένσταση για την τελευταία σκηνή, η απώλεια της Στέλλας καταγράφεται σχεδόν χορογραφικά, αέρινα, αταίριαστα με τη γήινη ως τώρα προσέγγιση. Στα θετικά και η επιλογή των κοστουμιών που θα κουμπώσουν ιδανικά με την αναφερομένη εποχή.

To Σύνολο
Ωραία σύνθεση, που επιδέχεται όμως βελτιώσεις, κυρίως ως προς τον ρυθμό. Το μεράκι είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα και ευδιάκριτη είναι η φιλότιμη προσπάθεια που δεν λοιδορεί το κείμενο του πρωτοπόρου Καμπανέλλη και το μήνυμα του για αντίσταση και αναζήτηση εσωτερικής ελευθερίας.