Ποια θέση έχει η φαντασία στον πραγματικό κόσμο; Πώς μπορεί να διαμορφώσει τον προσωπικό και το δημόσιο χώρο; Τι είναι σπίτι; Μπορεί ένα άτομο με αναπηρία να διαμορφώσει ελεύθερα το περιβάλλον στο οποίο ζει; Το σύστημα πρόνοιας έχει τη δυνατότητα να υπηρετήσει την ατομική ανάγκη και επιθυμία; Και ποιος μπορεί να απαντήσει στο βασανιστικό και επίμονο ερώτημα του γονέα: «Τι θα γίνει το παιδί μου, όταν εγώ φύγω;»
Μετά την παράσταση “Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα”, το νέο εγχείρημα της ανήσυχης ομάδας «Εν δυνάμει», σε σκηνοθεσία και πάλι της χαρισματικής Ελένης Ευθυμίου, διερευνά την έννοια του χώρου ως αντανάκλαση της ταυτότητας του ατόμου. Στο όριο μεταξύ θεάτρου-ντοκουμέντου και θεάτρου επινόησης, η δουλειά της ομάδας «Εν δυνάμει», που αποτελείται από άτομα με και χωρίς αναπηρίες, βασίζεται στη συλλογή προσωπικών ιστοριών των μελών της, με θέμα την αναπηρία. Με αφετηρία αυτό το αυθεντικό υλικό, οι «Εν δυνάμει» εκφράζουν χωρίς αναστολές, με ευαισθησία και με απροσδόκητο χιούμορ τις αγωνίες και τα ανομολόγητα μυστικά των ανθρώπων που βιώνουν το αρνητικό πρόσημο του «Άλλου».
Το «άλλο» σπίτι είναι αποτέλεσμα πολύμηνης έρευνας, που πραγματοποιήθηκε τόσο με στοχευμένα εργαστήρια, ερωτηματολόγια και αυτοσχεδιασμούς της ομάδας «Εν δυνάμει», όσο και με συνεντεύξεις ανθρώπων που βρίσκονται στη δύσκολη κοινωνική συνθήκη να ζουν ακούσια εκτός της οικογενειακής δομής και προστασίας (γηροκομεία, άσυλα, ορφανοτροφεία, οικοτροφεία). Στην παράσταση, η κοινωνία, το «μεγάλο σπίτι» όλων μας, διασταυρώνεται με το «άλλο» σπίτι, αυτό που η κοινωνία παρέχει στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, αλλά και με τα όνειρα, τις ελπίδες, τους φόβους και τις προσδοκίες των προσώπων-μελών της ομάδας «Εν δυνάμει». Διαφορετικές όψεις μιας αθέατης πραγματικότητας έρχονται στο φως, με στόχο να γεφυρωθεί η απόσταση που μας χωρίζει από αυτόν τον Άλλο διπλανό μας.
