Τέλος (ντεμι)σεζόν: 10+1 παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε

(Δίκοπο μαχαίρι όπως αποδείχτηκε, μέσα σε μια χρονιά όπου ο κόσμος ξαναγκάλιασε με μανία το θέατρο και οδήγησε σε απανωτά sold out σε όλες τις αγαπημένες μας παραστάσεις!)

Αυτές είναι οι παραστάσεις που ξεχωρίσαμε ως τις αγαπημένες μας μέσα στο πρώτο μισό της σεζόν και οι οποίες κατεβαίνουν μέσα στις επόμενες 10 μέρες. Τύπου, προλάβετε γιατί μετά θα κλαίτε!

Ο Φιλιπ Γκλας Αγοράζει μια Φραντζόλα Ψωμί (Θέατρο 104 έως 2/2)

4 μονόπρακτα-ΚΟΜΨΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ από τον Ives (Venus in Furs), το καθένα βασισμένο σε μια παρανοϊκή ιδέα. Τι σκέφτονται οι τρεις μαϊμούδες που είναι κλειδωμένες μέσα σε ένα δωμάτιο με γραφομηχανές, ενώ όλοι έξω τις περιμένουν να γράψουν eventually τον Άμλετ του Σαίξπηρ; Τι κάνει ο Τρότσκι όταν διαβάζει στο λήμμα με το όνομα του στην εγκυκλοπαίδεια ότι θα πεθάνει την επόμενη μέρα από ένα σκεπάρνι στο κεφάλι; Πως θα καταφέρει ένα ζευγάρι να κερδίσει το high score για το πιο τέλειο ραντεβού, με τη βοήθεια ενός buzzer τους αφήνει να γυρίσουν πίσω 3 δευτερόλεπτα και να ξαναδιατυπώσουν κάθε λάθος ατάκα και απάντηση; Και τι ακριβώς συμβαίνει με τον Φίλιπ Γκλας και τη φραντζόλα ψωμί;

Το θέατρο της Σοφίας Μαραθάκη και των Αtonaλ ξεχαρβαλωνει παιχνιδιάρικα τους κανόνες επικοινωνίας-λόγου-θεάτρου και τους μπερδεύει ξανά δήθεν τυχαία με τρόπο αδιανόητο, διασκεδαστικό, εντυπωσιακό, σαν αριστουργηματική παρτιτούρα, σαν συμφωνική ορχήστρα από ηθοποιούς με όργανα εκφράσεις, κίνηση και συναισθήματα, σαν κονσέρτο σολίστ όπου κάθε νότα είναι λόγος, είναι γελοιότητα, είναι παράνοια, είναι σκέψη.

Υπεροχότητα και μοναδική θεατρική εμπειρία.

Τέφρα και Σκιά (Θέατρο Ροές έως 9/2)

Μια τοξική ανάμνηση (ή η φευγαλέα απροσδιοριστότητα της) έχει διαβρώσει σαν σταγόνα που άπλωσε σε λίμνη τα θεμέλια της σχέσης, έχει φανερώσει από κάτω της, κινούμενη άμμο όταν αφαιρέσεις τον χρόνο, αδρανή τέφρα. Μέσα, δυο πολυθρόνες για δυο χαρακτήρες, μικρόφωνα στο ύψος των ποδιών και φώτα παντού για να μεγεθύνουν την κάθε κίνηση.

Μια σπουδή στην εκκωφαντική ένταση της σιωπής, τη βία του βλέμματος, τη βαναυσότητα του χαδιού, το αβάσταχτο βάρος στην ψυχή μιας σκιάς, το συναισθηματικό overload αυτών των εξάρσεων που σταματούν λίγο πριν απότομα και πνίγονται σε τέφρα αδράνειας. Λούλης και Σαουλίδου σε masterclass υπεράνθρωπης ερμηνείας και αντοχών χωρίς σπάνια να σηκώνονται από την πολυθρόνα τους. Αυτό είναι το τιτάνιο θέατρο της λεπτομέρειας και ο Δημήτρης Καραντζάς στα καλύτερα του, δουλεύοντας πάνω στο αγαπημένο του έργο του Πίντερ.

Ο Μαδαφάκας με το Καπέλο (Skrow έως 26/1)

Όταν ο Ορφέας Αυγουστίδης, φρέσκος-φρέσκος από την αποτοξίνωση και τη φυλακή, βρίσκει ένα άγνωστο αντρικό καπέλο δίπλα από το κρεβάτι της καλής του, η ήδη εύφλεκτη σχέση τους οδηγείται σε έκρηξη, και ο ίδιος σπρώχνεται σε ένα quest εκδίκησης από τον «μαδαφάκα» που (Ναι; Όχι; Ίσως;) του πηδάει τη γκόμενα.

Ο τίτλος του έργου του Guirgis προδιαθέτει για αυτό ακριβώς που είναι: μια μάγκικη κωμωδία που απευθύνεται στο ευρύ κοινό, αλλά το «ευρύ κοινό» όχι όπως το εννοούμε στο θέατρο εδώ (θειάδες) αλλά του σύγχρονου πρωτοποριακού mainstream κινηματογράφου. Οι χαρακτήρες του, ένας προς έναν μοναδικοί, οριακοί, τρισδιάστατοι και (το σημαντικότερο) γελοίοι και ταυτόχρονα αληθινοί, σαν να έχουν ξεπηδήσει fully formed από τα κινηματογραφικά σύμπαντα του Tarantino, των αδελφών Coen, του Almodovar, του Wes Anderson.

Μισαλλοδοξία (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – έως 31/1)

Είναι χιλια εννιακόσια δεκατόσο και μια ομάδα συντηρητικών γεροντοκόρων αναλαμβάνει να φέρει την κοινωνία στον ίσιο δρόμο του Χριστού. Η σταυροφορία τους θέτει σε κίνηση ένα εφιαλτικό domino αιτιότητας που καταστρέφει τις ζωές μιας νεαρής Κοπέλας, της ταριαστά ονομασμένης στην ταινία «Dear One», και του Αγοριού το οποίο ερωτεύεται.

Η σκηνοθέτις Ιω Βουλγαράκη μεταφέρει στην κεντρική σκηνή της Στέγης μια από τις 4 συντρέχουσες ιστορίες της μεγαλύτερης επικής ταινίας του βωβού κινηματογράφου σε σκηνοθεσία D. W. Griffith, με τη μορφή ενός βωβού Μιούζικαλ. Το κάνει με εξαιρετική αίσθηση λιτότητας, χιούμορ και (κυρίως) μέτρου, αποφεύγοντας τη γνωστή παγίδα/κατάρα της σκηνικής «πλουσιοφάνειας» στη Στέγη για να μας δώσει μια λιτή παράσταση η οποία αξίζει και πρέπει να ταξιδέψει στα παγκόσμια φεστιβάλ.

Φάουστ (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έως 31/1)

Ο γερο-Φαουστ κάνει συμφωνία με τον διάβολο και ξανανιώνει για να γεμίσει το κενό που τον συνθλίβει, …για να βρει… την αγάπη; Όχι, μάλλον για να κατακτήσει την αθώα Μαργαρίτα που εδώ είναι όντως ένα έφηβο κοριτσάκι, άβολα, ενοχικά.

Ο Νίκος Κουρής, αγνώριστος στην πιο εξελιγμένη του ερμηνεία, ο Αργύρης Πανταζαρας πιστός στη ραγδαία εξέλιξη του, σε μια αποθέωση του χάους που φέρνει σαν σύγκριση μόνο τη μεγάλη τελευταία ερμηνεία του Χηθ Λετζερ. Μοναδικό τους σκηνικό, μια μινιμαλιστική πλατφόρμα που ίπταται και αλλάζει θέση και σημασία σε κάθε σκηνή για να καταλήξει στη σκηνή της φυλακής σε ένα ανυπόφορο άβάσταχτο βάρος όλου του κόσμου, όλης της ενοχής του Φάουστ, μια σκηνή που με βασάνιζε συναισθηματικά σε όλη της τη διάρκεια. Έξοχη.

Μίχαελ Κόλχαας – Η Ιστορία ενός Δίκαιου Ανθρώπου (Bios.Basement έως 26/1)

Η τραγική περιπέτεια ενός παθολογικά και εκδικητικά δικαίου άντρα – μια αίσθηση δίκαιου που σε στιγμές μοιάζει αλαζονικός αυτοσκοπός και αυτοκαταστροφικός μονόδρομος καθώς μια σκληρή φάρσα των ισχυρών και μια αδικία δύο υποσιτισμένων αλόγων εκτροχιάζεται καταστροφικά σε προσωπική απώλεια, σε παράνομη εξέγερση, σε μαζική επανάσταση και το δίκιο του Κολχαας γίνεται αιματινη ρετσινιά και κατάρα στη χώρα.

Η ομάδα Τρις προσεγγίζει τον φον Κλάιστ με ανατρεπτικό χιούμορ, ανατριχιαστική σκληρότητα και ένα πολυμορφικο μινιμαλιστικό σκηνικό απο σκοινιά-χαλινάρια τα οποία οριοθετούν, εμποδίζουν, ελευθερώνουν, σκοτώνουν και δικαιώνουν. Μακράν η καλύτερη παράσταση που έχουμε δει στο Υπόγειο του Bios, σαν άποψη, σαν εκτέλεση, σαν αξιοποίηση του χώρου.

Τα Δεκανίκια ή Πως Ξέμαθα να Περπατώ (Olvio έως 31/1)

Σύμφωνα με το ομότιτλο ινδικό λαϊκό παραμύθι, ο Βασιλιάς μιας μακρινής χώρας κουτσαίνεται και βγάζει ένα κομπλεξικό διάταγμα: όλοι οι υπήκοοι πρέπει πλέον να περπατούν κι αυτοί μόνο με δεκανίκια. Όταν μετά από χρόνια ο βασιλιάς πια πεθάνει, ο κόσμος ανακαλύπτει πως δεν θυμάται πλέον καν πως περπατάνε.

Οι συνειρμοί αυτού του αθώα «χαριτωμένου» παραμυθιού είναι κάθε άλλο παρά. Μια παράσταση θεατρικό στολίδι, από τις πιο ωραίες στιγμές της χρονιάς, μια καλοκουρδισμένη κωμωδία που συνδυάζει αισθητική βωβού κινηματογράφου με ανεξάντλητη ενέργεια και παραμυθένια γλυκάδα με αιχμηρό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο!

Μπέκετ παράθυρο (Διαμέρισμα Οικογένειας Winter έως 8/2)

Η ομάδα Atomic No6 παίρνει δυο έργα του Μπέκετ, δυο γυναικείους μονολόγους, και τα παντρεύει σε ένα ενιαίο έργο για έναν άντρα, τον “Έμυ” του Αντώνη Γκρίτση, πάνω σε μια κουνιστή πολυθρόνα, στο σαλόνι ενός μοναχικού διαμερίσματος, το οποίο επιπλώθηκε από την ομάδα ειδικά για την παράσταση, σαν ένα είδος installation performance, δίπλα από το δωμάτιο όπου κείτεται (;) η άρρωστη μητέρα του, με τη μαγνητοφωνημένη φωνή της Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Να λικνίζεται στη δική της πολυθρόνα στον ρυθμό που του επιβάλει εκείνη, ή που της είχαν επιβάλει και εκείνης, να ζει τη ζωή του στον ρυθμό της. Μόνη του διέξοδος, το κοίταγμα έξω από το παράθυρο, κλεφτά από τις κουρτίνες, για κάποιον άλλο, κάποια άλλη, που όπως αυτός κοιτάζει να βρει από το παράθυρο του ένα ίχνος ζωής έξω από τη φυλακή της οικογένειας.

Γκάμπυ (Νέο Θέατρο Βασιλάκου έως 26/1)

Η ιερόδουλος Γκάμπυ δέχεται απρόσμενες επισκέψεις στο διαμέρισμα της: η ίδια η Γκάμπυ σαν κοριτσάκι, αλλά και σαν γηρασμένη κυρία.

Η υπέροχη στις λεπτομέρειες της Γωγώ Μπρέμπου γεφυρώνει δυο φαινομενικά αταίριαστες περσόνες: την πολυλογού τσαπερδόνα «πουτανίτσα» Γκάμπυ της Λίλας Μπακλέση με την «σοφή», κατασταλαγμένη γηραιότερη Γκάμπυ του Άγγελου Παπαδημητρίου, σε ρεσιτάλ ατάκας και αμεσότητας. Είναι και οι τρεις τους η θρυλική Γκάμπυ: ιερόδουλος από επιλογή, κατ’εξακολουθηση παρθένα προς πώληση, αριστοκρατική, ανεξάρτητη, ηρωίδα, ερωτεύσιμη ως το τέλος, με μια γοητεία που συνεχώς εξελίσσεται και επανακαθορίζεται.

Η Μαζώχτρα (Μικρό Γκλόρια έως 26/1)

Απλά delightful μεταφορά του διηγήματος του Αργύρη Εφταλιώτη απο τα 1900. Delightful ακόμα κι όταν αρχίζουν τα μαζικά φονικά, ακόμα κι όταν ξαφνικά αναστέκεσαι στη θέση σου από ένα κωμικά αφαιρετικό «μπαμ!» ή τον τελικό, συγκλονιστικό χορογραφημένο αέναο κύκλο των θανάτων που σου παγώνει το αίμα.

Η ομάδα των περσινών «Χαλασοχωρηδων» ανακαλύπτει και αναδεικνύει νέα μονοπάτια μέσα στο πεζό κείμενο του Εφταλιώτη και χρωματίζει με απίστευτη ζωντάνια τον ακόμα και σήμερα ζωντανό λόγο του, εμψυχώνοντας με τρεις μόνο ηθοποιούς και λιγοστά σκηνικά βοηθήματα ολόκληρο το χωριό της «Παραμυθιάς», το οποίο ξεκληρίστηκε από ένα δα αθώο εκδικητικό κουτσομπολιό, μιας παρατημένης και ξε-αρραβωνιασμένης ελιομαζώχτρας. Αυτό που αρχίζει σαν μια χαριτωμένη ιστορία meetcute εξελίσσεται σε μια άλλοτε σκληρή και άλλοτε κωμική ιστορία αλληλοσπαραγμού και ποταπών ανθρωπίνων παθών.

Η Ιστορία του Γερασμένου Παιδιού (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων έως 31/1)

Η εμπειρία της δυσκολίας της εφηβικής σχολικής και κοινωνικής ένταξης μέσα από τα μάτια μιας 30χρονης αμνησιακής, η οποία κλείνεται σε ίδρυμα εφήβων πιστεύοντας πως είναι 14 – και πείθοντας και όλους τους άλλους.

Η αποσπασματική κινηματογραφική σκηνοθεσία μιμείται εντυπωσιακά (κάποιοι της παρέας θα επέμεναν “βασανιστικά”, δεν είναι εύκολη παράσταση στο ελάχιστο) το mindset ενός μπερδεμένου, απροσάρμοστου, ocd ατόμου, μέσα από καταιγιστικά αλλεπάλληλα fade to dark. Δίνεται έτσι η εμπειρία αυτής της φθαρμένης ιδιαίτερης μνήμης και ψυχολογίας, ειδικά δε με τη χρήση διαφορικών εννοιών του χρόνου για ανατριχιαστικές παύσεις των στιγμών βίας σε ενα είδους βάναυσος tableau vivant ή σε μια σλοου-μο θραυσματική strobe μνήμη.