Χωρίς συνοχή, αλλά με επίλογο…

Είναι ωραίος, με βοήθησε προχθές με κάτι τσάντες από το σούπερ μάρκετ. Τον ακούω και αντιδρώ κοινότοπα. Βάζω στη διαπασών το “Κλωτσοσκούφι” του Χατζιδάκι (άσχετο;) και τραγουδάω (απόλυτα σωστά) πάνω στη φωνή της Αλίκης. Μου στέλνει ίνμποξ: “ποτέ δε γνώρισες μιαν άσπρη μέρα; και δε σε φίλησε ποτέ μητέρα;”

Βαριέμαι ήδη. Το αφήνω αναπάντητο.

Γράφω στον Νίκο, στο Δουβλίνο (ιρλανδικά: Baile Átha Cliath)

Μου λείπεις φριχτά. Καλά όλα, αλλά μου λείπεις φριχτά. Ξέρεις τα σούξουμου στα διαλείμματα της Δευτέρας, τα “έρχομαι να σε πάρω για να μην κρυώσεις”, τα λάθη, οι ανακρίβειες, όσα λένε δυο μη φίλοι, μετά από μια παράσταση ή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, όλα αυτά μωρέ Νίκο, να τα ξαναγράψω και να κρυφογελάς από ικανοποίηση και να μην μπορώ ούτε να φανταστώ το κρυφό αυτό γελάκι, καθώς θα τα διαβάζεις και θα εκπνέεις μπουχό παλιοτσίγαρου και μετά θα πατήσεις “έξοδος”, θα πιεις μια γουλιά από την κέλτικη μπύρα σου και μετά ίσως μιλήσουμε στο σκάιπ σε στυλ καθημερινό και ξέπνοο.

Θύμωσα. Δεν στέλνω τίποτα. Το κρατώ για άλλη φορά. Σάββατο βράδυ, εκτός θέματος.

Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να βάλω σε μια μεγάλη τσάντα ό,τι ζεστό έχω σε ρούχο, ν’ αγοράσω σοκολάτες, γάλα και ψωμί και να τα χαρίσω σε όλα τα παιδιά της Αθήνας, που αυτή τη στιγμή συλλαβίζουν δύο λέξεις: κρυώνω και πεινάω. Να τα βρω και να τα ακουμπήσω αυτά τα παιδιά. Να σφίξω τα χεράκια με τα σπασμένα νύχια, να χαϊδέψω τα μαλλιά τους, να κάνω κάτι, δεν μπορώ αλλιώς, χάνω ύπνο και αέρα. Δε χωράω στην τάξη, στριμώχνομαι, τεντώνω το χέρι μου να πιάσω συμπαγή, παιδικά επιφωνήματα.

Ο Αλέξανδρος δεν τραγουδάει. Μάλλον κοιμήθηκε. Το κείμενο δεν έχει συνοχή, αλλά έχει επίλογο.

Απέναντι από το σπίτι μου: “Πάνω απ’ όλα, να είστε πάντα σε θέση να νιώσετε βαθιά οποιαδήποτε αδικία συμβαίνει εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο“. Με κόκκινο σπρέι και καλλιγραφικό θήτα.

Όποιος το έγραψε, ας με πάρει ένα τηλέφωνο. Please.