Πρόκειται για μια παράσταση για την ιστορική πορεία της τιμωρίας, από τα σωματικά βασανιστήρια που χρησιμοποιούνταν ως μέσον τιμωρίας των εγκλημάτων στο Μεσαίωνα μέχρι τις σύγχρονες μεθόδους σωφρονισμού που χρησιμοποιεί είτε άμεσα είτε έμμεσα η κοινωνία – ακόμα και στην απλούστερη μορφή της την οικογένεια – μετατρέποντας σε εν δυνάμει φυλακή οριοθετημένους χώρους όπως το σπίτι, το σχολείο, το νοσοκομείο. Τι γίνεται όμως όταν η προσπάθεια σωφρονισμού και ελέγχου απειλήσει την ψυχή μας;
«Είμαι ένα υπάκουο υποκείμενο. Έχω υποταχθεί σε συνήθειες, σε κανόνες, σε εντολές, σε μια αυθεντία που ασκείται γύρω μου και λειτουργεί μέσα μου»
Λίγα λόγια για την παράσταση:
1757. O Damiens καταδικάζεται να ομολογήσει την ενοχή του γυμνός και να βασανιστεί δημόσια ακολουθώντας λεπτομερείς κανόνες.
1901. Ο Damiens καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη, υποχρεωτική εννιάωρη εργασία, υποχρεωτική δίωρη εκπαίδευση και προσευχή.
1998. Ο “Damiens” διηγείται την ιστορία του, γιατί αυτό που έχει ανάγκη ο νόμος πια είναι η προσωπική βιογραφία του καθενός μας και η συσσώρευση της γνώσης των πιο κρυφών πτυχών του χαρακτήρα μας.
Η εξέλιξη του ποινικού συστήματος και της τιμωρητικής τους τελευταίους αιώνες, όπως την δίνει ο Michel Foucault, και η αποκάλυψη των πιο μύχιων και τρυφερών σκέψεων του ανθρώπου, όπως την ζωγραφίζει ο Γιώργος Χειμωνάς, συνθέτουν την βαθιά προσωπική ιστορία ενός άντρα που ζει την σύγχρονη εποχή.
Την εποχή δηλαδή που η εξουσία έχει καταλάβει πλέον ότι η πειθαρχία χτίζει την κοινωνία και τα πειθήνια σώματα δημιουργούν την ψυχή. Αυτή η πολυπρισματική ψυχή είναι πλέον ο στόχος και το σώμα δεν αποτελεί παρά ένα εργαλείο για τον κάθε “δικαστή” γύρω μας, τον δάσκαλο, τον γονιό, τον προϊστάμενο.
Μπορεί όμως ποτέ κανείς να φτάσει πραγματικά μέχρι την ψυχή; Το παραμικρό παράπτωμα συνιστά έγκλημα στα άπειρα ποινικά συστήματα γύρω μας : οικογένεια, σχολείο, εργασία, στρατός, φυλακή. Η εξουσία μέσα στα χρόνια έχει μάθει να εκμεταλλεύεται και να γεννάει την εγκληματικότητα. Όλοι είμαστε επιτηρητές και όλοι είμαστε διαρκώς επιτηρούμενοι. Και, σε πείσμα της κάθε πειθαρχικής εξουσίας, όλοι κρατάμε τελικά και κάτι δικό μας. Μόνο δικό μας.
