Status Update: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ηθοποιός

Είχα ανάγκη μετά από κάποια χρόνια συνεχούς ενασχόλησης με το θέατρο να πάρω μια απόσταση. Από μόνη της αυτή η απόσταση με βοήθησε να δω τη δουλειά μου από άλλες οπτικές γωνίες, να αναθεωρήσω πρώιμα παγιωμένες απόψεις και να αντιμετωπίσω την υποκριτική με μεγαλύτερη ελευθερία. Δεν ξέρω αν έχασα κάτι… Ίσως κάποιες ωραίες παραστάσεις.

Δεν θα ήθελα να αποφασίσω ανάμεσα στο σινεμά ή στο θέατρο. Είναι δύο πολύ διαφορετικά μέσα που προσφέρουν διαφορετικές δυνατότητες εξέλιξης σε έναν ηθοποιό. Σίγουρα είμαι πιο διψασμένος για σινεμά αλλά η ευκαιρία για άσκηση της συνειδητότητας που σου προσφέρει το θέατρο είναι ανεκτίμητη.

Είναι σκληρό να επιστρέφεις στις γνωστές ελληνικές συνθήκες δουλειάς, έχοντας την εμπειρία των παραγωγών εκτός Ελλάδος. Σκληρό αλλά οικείο.

Στο εξωτερικό είδα ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες να δουλεύουν αρμονικά με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Μέσα στο κινηματογραφικό σετ κανείς δεν βολτάρει. Σε μας τους Έλληνες η πρώτη σκέψη όταν μας δίνουν μια εντολή είναι «δε μας χέζεις». Έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος. Έξω καταπιάστηκα με την υποκριτική στην κάμερα και υπ’ αυτή την έννοια νομίζω πως ναι, άνοιξε το μυαλό μου.

Η τέχνη στην Ελλάδα… Είναι η τέχνη της πατρίδας μου και αυτό από μόνο του την κάνει αναντικατάστατη. Ειδικά αφού η τέχνη με την οποία ασχολούμαι είναι τέχνη του λόγου. Η υποκριτική στη μητρική μου γλώσσα είναι σίγουρα πιο κοντά στη φύση μου.

_{“Εμιγκρέδες” με τον Θάνο Τοκάκη}

Επόμενο σχέδιο, ένα άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Τόμας Μπέρνχαρτ σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα και πάλι με το Θάνο Τοκάκη. Θα υποδυθούμε δύο 80χρονα αδέρφια, καλλιτέχνες που έχουν αποσυρθεί και επισκέπτονται ο ένας τον άλλο κάθε Τρίτη και Πέμπτη σε μια προσπάθεια να μιλήσουν ειλικρινά για τα άλυτα θέματα της ζωής τους. Ο τρόπος που ο Μπέρνχαρτ αντιμετωπίζει θέματα όπως τα απωθημένα, τη ζήλια, την αμφιβολία, τον επικείμενο θάνατο, με τόσο χιούμορ… Είναι μοναδικός.

Δεν φοβάμαι να μαζέψω τα πράγματά μου και να ξαναφύγω. Είναι κάτι που μου αρέσει ούτως ή άλλως, αρκεί να έχω την κατάλληλη συντροφιά. Πάντως είμαι σε φάση που θέλω να κάτσω και να παλέψω.

Φυσικά και θεώρησα τον εαυτό μου μετανάστη στα δύο χρόνια που έζησα στην Αγγλία. Έφυγα για να δουλέψω, όχι για διακοπές ή σπουδές. Άσε που αργά ή γρήγορα, όπου κι αν βρίσκεσαι, κάποιος ντόπιος θα βοηθήσει να καταλάβεις πως είσαι ξένος.

_{Τhe Borgias}

Πατρίδα είναι η γωνία υπό την οποία ο ήλιος χτυπάει τον τόπο σου. Οι μυρωδιές, οι γεύσεις, η βλάστηση, η θάλασσα, η γλώσσα, οι αγκαλιές. Όλα αυτά είναι μοναδικά. Τώρα το ανήκειν είναι μια πιο σύνθετη έννοια. Δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να νιώθεις πως δεν ανήκεις πουθενά.

Θα άνοιγα το σπίτι μου σε έναν άνθρωπο – πρόσφυγα ή μη. Αρκεί να μην ήταν λίγες μέρες πριν από κάποια πρεμιέρα. Τότε γίνομαι ένας κλασσικός εγωκεντρικός ηθοποιός.

Μου πέρασε από το μυαλό να πάω στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για να βοηθήσω εθελοντικά αλλά όχι σοβαρά. Μου πέρασε, όπως φαντάζομαι περνάει από το μυαλό οποιουδήποτε πιστεύει ότι δεν γίνεται να αφήνουμε ανθρώπους να πνίγονται στη θάλασσα. Εάν όμως ήταν μια σοβαρή απόφαση θα έπρεπε να είμαι ήδη εκεί. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για τα ίδια πράγματα και όχι σε όλες τις φάσεις της ζωής μας.

Ονειρεύομαι ένα ξύλινο σπίτι στους πρόποδες κάποιου βουνού. Προς το παρόν δεν έχω βρει τον ιδανικό τόπο για να ζήσω. Η φύση με γαληνεύει, μου θυμίζει πως μπορείς να είσαι παρών στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου και όχι μόνο σε εξαιρετικές στιγμές, όπως για παράδειγμα στη σκηνή. Να νιώθεις πληρότητα και ευτυχία απλώς και μόνο με την ύπαρξη.