3ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Για τρίτη χρονιά οι νέοι χορογράφοι έχουν το δικό τους φεστιβάλ, στη Στέγη. Το διήμερο 23 και 24 Μαρτίου, τρεις διαφορετικοί δημιουργοί, παρουσιάζουν τρεις δουλειές που χαρτογραφούν το τοπίο του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στο πνεύμα των δύο προηγούμενων ετών, σταθερή παρουσία έχουν και αυτή τη χρονιά οι Έλληνες της διασποράς, που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στην καλλιτεχνική σκηνή της Ευρώπης, αλλά και εγχώριες δυνάμεις που καταθέτουν το στίγμα τους διαμορφώνοντας τις τάσεις στον σύγχρονο ελληνικό χορό. Στην ίδια λογική, η Στέγη στρέφεται για πρώτη φορά στο καλλιτεχνικό δυναμικό της Κύπρου, προσδοκώντας να ανοίξει ένα διάλογο που πριμοδοτεί και υποστηρίζει τα ανοιχτά σύνορα στην τέχνη.
Οι τρεις δουλειές του φετινού Φεστιβάλ, με διαφορετικό ύφος και προσανατολισμό, καλύπτουν ένα ευρύ θεματολογικό φάσμα: από το διεπιστημονικό ενδιαφέρον της Ευαγγελίας Κολύρα, η οποία επικεντρώνεται στην αναπνοή για να ερευνήσει όχι μόνο τις τεχνικές πρόσληψης του σώματος αλλά και τις συνδηλώσεις που προκύπτουν από τη διαχείριση μιας τόσο οργανικής λειτουργίας, στο φιλοσοφικό και μυθολογικό υπόβαθρο της δουλειάς της Ιωάννας Αγγελοπούλου, η οποία μέσα από το πρίσμα της Θεογονίας του Ησίοδου, πειραματίζεται με τις έννοιες του χώρου, της σωματικής επαφής, της αντίστασης και της παραίτησης. Τέλος, ο Χάρης Κούσιος συμπράττει με έναν σπουδαίο μουσικό της γενιάς του, τον Δημήτρη Σκύλλα, σε ένα τολμηρό εγχείρημα στη μεγάλη σκηνή της Στέγης, στο οποίο επαναπροσδιορίζουν την έννοια του μοιρολογιού, της αέναης περιπλάνησης και του πάσχοντος σώματος.
Για τρίτη χρονιά λοιπόν, νέες παραγωγές αλλά και δείγματα γραφής που έχουν υλοποιηθεί με την υποστήριξη αναγνωρισμένων κέντρων χορού της Ελλάδα και του εξωτερικού, σε ένα διήμερο Φεστιβάλ που επιχειρεί να αφουγκραστεί τον παλμό της εποχής, να προβληματίσει σε σχέση με την αναγκαιότητα της τέχνης και να εντείνει τον διάλογο με τον θεατή.
Σύλληψη και Καλλιτεχνική διεύθυνση φεστιβάλ: Κάτια Αρφαρά
Πρόγραμμα Φεστιβάλ 23-24 Mαρτίου:
Ευαγγελία Κολύρα | “10.000 litres” | Μικρή Σκηνή | 19.00
Στην καινούρια δουλειά της νεαρής χορογράφου Ευαγγελίας Κολύρα, με τίτλο 10,000 litres (10.000 λίτρα), που έκανε πρεμιέρα στο The Place του Λονδίνου, η επιστημονική θέαση του ανθρώπινου σώματος διασταυρώνεται με θεατρικές δράσεις, προκειμένου να αναδείξει τη σκηνική πολυσημία του. Στο «πείραμα» αυτό, τρεις ερμηνευτές εστιάζουν σε μια από τις βασικότερες σωματικές λειτουργίες, την αναπνοή, ερευνώντας τον τρόπο που αυτή επηρεάζει την πρόσληψη της κίνησης και, συνολικά, του σώματος. Η αναπνοή, ως λειτουργία, συχνά «προδίδει» την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χορευτής, την κούραση ή την ένταση με την οποία κινείται, την παραίτησή του ή την επιβεβλημένη ανάγκη να πειθαρχεί σε σκηνικούς κώδικες, αποκαλύπτοντας έτσι την ανθρώπινη διάσταση πίσω από το ζητούμενο της «καθαρής» κινησιολογικής γραφής.
Χάρης Κούσιος | “lacrimal” | Κεντρική Σκηνή | 20.30
Ο συνθέτης Δημήτρης Σκύλλας και ο χορογράφος Χάρης Κούσιος, δύο τολμηροί δημιουργοί της νέας γενιάς, ενώνουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους, με σκοπό να καταθέσουν ένα σχόλιο για το «επίκαιρο» της παράδοσης και της σχέσης μας με την ιστορία του τόπου. Στο lacrimal, εξερευνούν τις εκφραστικές δυνατότητες του μοιρολογιού, αλλά και τις εικόνες που ξεπηδούν από ήχους βαθιά ριζωμένους στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Στο «ταξίδι» αυτό, συμπράττουν επί σκηνής εννιά μουσικοί και σαράντα χορευτές, αποζητώντας το λησμονημένο ζωντανό διάλογο ανάμεσα στη μουσική και την κίνηση.
Ιωάννα Αγγελοπούλου | “Παλάμη με Παλάμη” | Μικρή Σκηνή | 22.00
Η Ιωάννα Αγγελοπούλου, έχοντας πρόσφατα ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη χορογραφία, επιστρέφει στην Αθήνα για να παρουσιάσει μια δεύτερη, επεξεργασμένη εκδοχή του έργου Παλάμη με Παλάμη. Στη δουλειά της αυτή, επανεξετάζει τον κοσμογονικό μύθο και τις ερωτικές συνδηλώσεις του, αναζητώντας συσχετισμούς ανάμεσα σε σωματικές καταστάσεις και έννοιες όπως η ελευθερία και η καταπίεση. Η κωνική σκηνική κατασκευή και το ηχοτοπίο, το οποίο συνθέτουν οι φωνές του πολυφωνικού σχήματος «Πλειάδες», σμιλεύουν ένα χώρο προσωπικό και αρχετυπικό. Οι χορευτές επιδίδονται σε δράσεις όπου ο εναγκαλισμός εναλλάσσεται με τη βίαιη απώθηση, η γειτνίαση με την απόσταση. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια κινησιολογική έρευνα που επιχειρεί να μας τοποθετήσει στην «καταγωγή των πραγμάτων», να αγγίξει τα άδυτά μας, προτού φέρει στο φως μια ιδανική συνύπαρξη σωμάτων και ήχων, κατ’ αναλογία της σχέσης Γαίας και Ουρανού.
