Γκουλτούρα Απόψε: Contractions

Όχι λόγω της ηθοποιού, εκείνη να παίζει με ειλικρίνεια, απολύτως σοβαρά και με άρτια απόδοση. Απέναντι όμως από αυτό το ανθρώπινο κουρέλι, ο αληθινός λόγος: η μάνατζερ της στην πολυεθνική, αποκομμένη συναισθηματικά στο δράμα της – όχι γενικά λόγω απάθειας, ψυχρότητας, σαδισμού, όχι. Απλά λόγω τυπολατρικής προσήλωσης στη γραφειοκρατία πάνω από κάθε ανθρώπινη ευαισθησία σε βαθμό που μετατρέπει ένα δυστοπικό δράμα για την υποδούλωση των ανθρώπων στην παντοδυναμία των πολυεθνικών σε πανέξυπνη καυστική κωμωδία.

Αυτός είναι ο κόσμος που έχει στήσει ο Mike Bartlett (Cock, Bull) σαν μια high-functioning σουρεαλιστική και βάναυση σκληρή παρωδία της corporate αγωνίας επιβίωσης. Μέσα από 14 μικρά «επεισόδια»-συναντήσεις της μάνατζερ με την υπεύθυνη πωλήσεων ακολουθούμε σταδιακά την πορεία μιας κρυφής σεξουαλικής/ρομαντικής σχέσης μεταξύ δυο υπαλλήλων της Παντοδύναμης Πολυεθνικής, η οποία έχει τους δικούς της ιδιαίτερους, σαφώς ορισμένους κανόνες για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτό που ξεκινάει όμως σαν μια χαριτωμένη ανελαστικότητα του συστήματος και υπερβολική τυπολατρεία, οδηγείται επεισόδιο με επεισόδιο σε μια ανατριχιαστική αποκάλυψη ενός unfeeling corporate Μεγάλου Αδερφού που βλέπει τους ανθρώπους μόνο σαν γρανάζια του.

Εξαιρετική κωμική παρουσία εδώ η Αναστασία Χαριτίδου, αιχμαλωτίζει ακριβώς εκείνη την απαθή συμπεριφορά ανακατεμένη με ειλικρινή απορία απέναντι στην ανθρώπινη ατέλεια. Μια αυθεντικά «βρετανική» κωμική περσόνα, κόντρα στη μαζεμένη ήρεμη ενέργεια της Αγγελικής Παρδαλίδου η οποία ταιριάζει υπέροχα στην πολυβασανισμένη στοϊκή, περήφανη αλλά και με μικρές λαμπερές δόσεις επαναστατικότητας υπάλληλο.

Όσο όμως κλιμακώνονται οι απαιτήσεις του καταστατικού της εταιρίας, αυτή η προσγειωμένη ερμηνευτική γραμμή από τη σκηνοθέτιδα Πέμυ Ζούνη «κλωτσάει» και δυσκολεύεται περισσότερο να υπηρετήσει πειστικά τις υπερβολικά δραματικές (ουρλιαχτά σε τόσο μικρό χώρο όπως το black box του Αλκμήνη; ΑΟΥ) εξάρσεις της καταπιεσμένης υπαλλήλου και να κρατήσει την τρεμάμενη ισορροπία που προσδένει όλο αυτό το μικροσύμπαν στην πραγματικότητα. Χάνεται τότε η τόσο φυσική συναισθηματική σύνδεση του πρώτου μέρους, μένει μόνο ο αγνός τρόμος και το αμυντικό ξέσπασμα στα γέλια που πρωτοαναφέραμε, απέναντι σε ένα σύστημα που είναι προφανώς υπερβολικό και γελοίο.

Γιατί αν για μια στιγμή αναγνωρίσουμε σε αυτό το μέλλον που έρχεται, θα βουλιάξουμε σε αιώνιο κενό.