Τα βραβεία ΓκουλτουροΧορν

Μετατέθηκε η απορία.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί έγινε αυτή η αλλαγή;

Ποιος ο σκοπός ύπαρξης των βραβείων πλέον;

Ποια είναι τα κριτήρια;

Τα Χορν και τα Μελίνα είχαν σκοπό ύπαρξης (και ήταν άξια υποστήριξης) όταν τουλάχιστον *υποκρινόντουσαν* οτί θεσπίστηκαν για να στηρίξουν τους νέους καλλιτέχνες στο ξεκίνημα τους. Ακόμα κι αν αυτό γίνεται κάθε χρονιά ακόμα και πιο δύσκολο – πόσοι νεοι ηθοποιοί, στα 5 χρόνια μετά τη σχολή είχαν την ευκαιρία να αναλάβουν ένα ρόλο αρκετά σημαντικό και «με ζουμί» για να αναδειχθούν; Μιλάμε μάλιστα και μέσα σε μια παράσταση αρκετά σημαντική και από εδραιωμένο σκηνοθετη ώστε να μπει στο ραντάρ της επιτροπής των βραβείων, οι οποίοι (λογικά) βλέπουν κατά πλειοψηφία παραστάσεις μόνο σε επίσημες πρεμιέρες γνωστών τους.

Κρίμα. Τα βραβεία Χορν και Μερκούρη, όπως τα είχαν σκεφτεί κάποτε στο χαρτί έχουν αληθινή σημασία.

Τώρα που οι ίδιοι που τα ίδρυσαν τα έχουν ακυρώσει με τέτοιο τρόπο, μπαίνουμε εμείς μπροστά να δώσουμε τα ταπεινά και ασήμαντα μας εύσημα στους νεαρούς ηθοποιούς που ξεχωρίσαμε μέσα στην περασμένη σεζον, κρατώντας όσο μπορούμε και ξέρουμε τον κανόνα των 5-6 χρόνων από την αποφοίτηση τους από δραματικη σχολή.

Οι 9 νεαροί ηθοποιοί «υποψήφιοι» για τα ΓκουλτουροΧορν:

 
Χρήστος Καπενής (Το Σκυλί του Ωρίωνα)
Ο ποιητής που έγινε δέντρο από έρωτα.

Είχαμε γράψει: «… ξεχειλίζει κάθε στιγμή του από έναν επιθετικά, αλλοπρόσαλλα γενναίο ευάλωτο ψυχισμό. Να ένας χαρακτήρας που είτε δεν καταλαβαίνει τον κίνδυνο του να έχει τόσο ανοιχτή και απροστάττευτη την καρδιά του στον κόσμο – ή απλά έχει περάσει το σημείο που θα τον ένοιαζε.»       

 
Άρης Μπαλής (Φαέθων)
Ο δειλός γιος που πέταξε στον ήλιο.

Είχαμε γράψει: «Στον αντίποδα αυτού, ο υιός του, Λέλο σε μια μοναδικά άνανδρη, δειλή ερμηνεία από τον Άρη Μπαλή. Πασχίζει σε όλο το έργο να βρει τον αντρισμό του, με φωνή που σπάει, με κορμί που τρέμει, με κεφάλι σκυμμένο, με βήμα που σκιρτάει πάνω από τα έπιπλα σαν ελάφι, με παρουσία που δεν είναι ποτέ εκεί. Στα τριάντα χρόνια του δεν έχει ζήσει ποτέ, περιφέρεται σαν φάντασμα μέσα στο σπίτι του, κουρνιάζει τα βράδια μέσα στην ασφάλεια του βρεφικού του καροτσιού, του φαέθοντα»

  
Αργύρης Πανταζάρας (Ρήσος και Βασιλιάς Ληρ)
Ο στρατιώτης που ονειρευόταν τα άλλα παιδιά να παίζουν πόλεμο.

 
Αποστόλης Ψαρρός (Λογοχανείο και Δον Ζουάν/Περι Ηθικής)
Ο Γόης και το Ορφανό και ο Μάγκας και η Πουτάνα.

Είχαμε γράψει: «Ακόμα και σε περιπτώσεις που κάθε ίνα του είναι σου φωνάζει πως αυτό που βλέπεις πρέπει να είναι λάθος, όπως π.χ. όταν ο Αποστόλης Ψαρρός, ομορφόπαιδο με μούσια, φορώντας ανάποδα μια πλαστική κόκκινη περούκα, με ένα στραφταλιζέ γάντι Ρίτα και μια ντισκομπάλα παράγκωνα, κάνει την τρανς που παίρνει κούρσα ένα ταξί για τη Συγγρού. Θα έπρεπε να είναι τόσο προσβλητικό και λαϊκό, και πολύ συχνά φλερτάρει επικίνδυνα στα όρια. Δένει όμως όλο αυτό τόσο άψογα σαν αισθητική με την άποψη τους που ξεπερνά την τρασίλα του, γιατί προεξέχει πέρα από το ταμπελάκι της φτηνής περούκας και η ακομπλεξάριστη, αφιλτράριστη αλήθεια της ματιάς τους, ισορροπημένη πάντα απέναντι στον άκρατο σουρεαλισμό καθεμιάς από αυτές τις μικρές ιστορίες»

 
Γιάννης Καραούλης (Μικρές Ιστορίες Φόνων)
Στο δρόμο κάποιοι αν τον δουν τον κράζουν και τον κυνηγούν. 

 
Γιώργος Κισσανδράκης (Βόυτσεκ)
Το πείραμα που έκανε έκρηξη.

Είχαμε γράψει: «Η έκρηξη του Βόυτσεκ κόβει την ανάσα. Οι δυο νεαροί ηθοποιοί δίνουν παίρνουν μια αλλόκοτη υπόσταση. Ο Γιώργος Κασσανδράκης και η Βιβή Πέτση, ο Βόυτσεκ και η Μαρία – και αυτό το μαχαίρι ανάμεσα τους που μπίγεται στην ψυχή σου. Και σπαρταράει. Ουρλιάζει μέσα στο μυαλό σου. Τρελαίνει. Το αίμα παγώνει. Πως βρέθηκε αυτό το κόκκινο στα χέρια του; Αυτή είναι τόσο ξεκάθαρα η εντονότερη στιγμή που ζήσαμε φέτος στο θέατρο και οι δυο ερμηνείες που θα ξεχωρίσουμε ως το τέλος της σεζόν. Δυο ερμηνείες που, αν υπάρχει αστυνομία θεάτρου και βλέπει, θα πρέπει να τιμηθούν με τα βραβεία Χορν και Μελίνα φέτος»

 
Μπάμπης Γαλιατσάτος (Αδερφοί Καραμάζοφ)
Ο μπάσταρδος γιος που σκουπιζε πάντα τα σπασμένα κομμάτια από τα όνειρα των άλλων.

 
Ηλίας Μουλάς (Mojo)
Αυτός που προσπαθούσε πάντα να μοιάσει σε αυτόν που θαύμαζε, και κατέληγε δεμένος πισθάγκωνα γυμνός στο τζουκμποξ.

 
Γιώργος Τσιαντούλας (Ο Γάμος του Φίγκαρο)
Αγόρι της παντριάς, εκπαιδευμένο από Σαολίν μοναχούς.

Και ο νικητής είναι…
WHO CARES!
Στα ΓκουλτουροΧορν, η τιμή είναι όντως μόνο στην υποψηφιότητα!