243 λέξεις πριν την Εαρινή Ισημερία
Με βρίσκει η βροχή καθώς κατεβαίνω κάτι σκαλάκια, στο κέντρο της Αθήνας. Η ομπρέλα ξεχασμένη, παπούτσια ανεπίκαιρα, δυστυχώς οι βροχές του Μάρτη κρατούν πολύ. Περιμένω κάτω από κάτι, που λειτουργεί σαν υπόστεγο. Κρατάω σημειώσεις με μολύβι χειλιών.
Η άνοιξη απαιτεί ένα είδος παράφορης ειλικρίνειας. Όσες ερωτήσεις έχεις, φέρ’ τες μπροστά. Πέτα πέτρες στους εμπρηστές του αυτονόητου και συγχρονίσου με όσους θέλουν καθαρόαιμο δίκιο στις αρτηρίες της ζωής.
Γιατί κανένας χαρταετός δεν πέταξε σε κανονικό ύψος; Όλοι μου οι χαρταετοί άρρωστοι και αντιστεκόμενοι.
Ξαναδιαβάζω πράγματα του Σαχτούρη.
“Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα. Να με θυμάσαι”.
Πολλές φορές κοιμάμαι πάνω στις σελίδες. Ξυπνώ το πρωί με λέξεις του ποιητή στο μάγουλό μου. Τιμή.
Παίρνω βαθιές ανάσες για την επίσημη αρχή της άνοιξης.
Θα μισώ για πάντα τους ρατσιστές και τους φασίστες.
Έχω δύο φθοριούχους κυνόδοντες ειδικά για τους γεννήτορες της βίας και του θανάτου.
Γιατί έφυγε (και) ο Κ. για το εξωτερικό;
Το σκέφτεται και ο αδερφός μου. Γιατί να μεγαλώνουμε χώρια;
Το πιο βαθύ μου κλάμα, κλάμα ρίγους και περηφάνειας, το φυλάω για τη στιγμή που θα γράφουμε ιστορία.
Μπράβο σε όλους όσοι δεν στριμώχνονται σε υποκοριστικά.
Κόβω στα δυο τον αέρα, που με κρατά ζωντανή, για να πατήσει σε στέρεο έδαφος και το τελευταίο παιδί του κόσμου.
Μακάρι κάποτε να μπορώ να γράφω ποιήματα.
Και αυτή η πρόταση οφείλεται στην άνοιξη.
Όποια κι αν είναι η σύστασή της.
Τέλος βροχής.
Χρύσα
