Σοφία Παπάζογλου: Το τραγούδι είναι ο παλμός της καρδιάς μου και η γη που πατώ…

Τι αντιπροσωπεύει για εσάς ο νέος σας δίσκος «Ο Χτύπος της καρδιάς»; Τι περιλαμβάνει και μέσα από ποια εσωτερική διαδρομή προέκυψε;

Ο δίσκος «Ο χτύπος της καρδιάς μου» είναι για μένα αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: Τα τραγούδια που με μεγάλωσαν, αυτά που τραγουδούσε ο περίγυρός μου στα γλέντια, αυτά με τα οποία μεράκλωναν και λυτρωνόντουσαν εντέλει οι δικοί μου και τους συντρόφευαν σε κάθε πτυχή του βίου τους, αυτά που τους ένωναν και τους έκαναν να χαμογελούν, παρότι η θεματική των περισσότερων τραγουδιών έχει να κάνει με τον ανθρώπινο καημό και πόνο. Κι ενώ δεν την έζησα αυτήν την εποχή, τα λαϊκά τραγούδια του ’50 κι ’60 είναι τα τραγούδια της καρδιάς μου. Παρόλο που έχω κάνει πολλές διαδρομές και περιπλανήσεις μουσικές στα 20 χρόνια μου στον χώρο του τραγουδιού, μου αρκεί ένα μακρινό άκουσμα μιας πενιάς από τραγούδι εκείνης της εποχής με μια από τις θρυλικές φωνές για να χτυπήσει η καρδιά μου σε ρυθμό νταλκά!

Ένοιωσα λοιπόν υποχρέωση απέναντι στα ακούσματα των παιδικών μου χρόνων, στις φωνές που με έμαθαν να τραγουδώ και να αγαπώ το γνήσιο ελληνικό τραγούδι αλλά και στις νεότερες γενιές που δεν είχαν αυτά τα ακούσματα, να παρουσιάσω παλιά λαϊκά τραγούδια με φρέσκια ματιά, «ξεσκονισμένα» και απενοχοποιημένα, με τα μπουζούκια, τα κανονάκια, τα κλαρίνα αλλά και με τον λαϊκό τρόπο τραγουδίσματος που τον γνωρίζω καλά και αποτελεί μεγάλη σχολή δική μας, ας μου επιτραπεί ο όρος με ελληνικό copyright, και που τείνει να εξαφανιστεί.

Ένοιωσα υποχρέωση απέναντι στις φωνές που με έμαθαν να τραγουδώ και να αγαπώ το γνήσιο ελληνικό τραγούδι να παρουσιάσω παλιά λαϊκά τραγούδια με φρέσκια ματιά, «ξεσκονισμένα» και απενοχοποιημένα

Σε ποιες μουσικές βάσεις και υπό το πρίσμα ποιας αισθητικής έχει φτιαχτεί το πρόγραμμα που θα παρουσιάσετε στο Σταυρό του Νότου;

Το πρόγραμμα το έχει επιμεληθεί η Λίνα Νικολακοπούλου και αυτό με τιμά και μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί η Λίνα αγαπά πολύ το λαϊκό μας τραγούδι και πολύ σωστά θεώρησε πως το πρόγραμμα πρέπει να είναι ακραιφνώς λαϊκό χωρίς σήματα «κουλτουριάρικα». Βασίζεται στα τραγούδια του δίσκου που έχουν συγκεκριμένο μεν αλλά πλατύ στίγμα. Καθαρά πράγματα δηλαδή. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια του δίσκου μαζί με επιλεγμένα λαϊκά, με τα οποία διασκεδάζουμε συνήθως και τα τραγουδάμε, κάποια νεότερα από τη δισκογραφία μου και όχι μόνο, αλλά πάντα σε ύφος και χρώμα λαϊκό. Η Λίνα είναι μαστόρισσα στη δημιουργία προγραμμάτων, την εμπιστεύομαι απόλυτα και είμαι σίγουρη πως ο κόσμος που θα έρθει τον Σταυρό του Νότου θα περάσει τέλεια!

Μοιράζεστε τη σκηνή με γνωστούς καλλιτέχνες. Πώς προέκυψαν αυτές οι συναντήσεις και τι σημαίνουν για εσάς;

Οι καλλιτέχνες ή καλύτερα οι συνάδελφοι-τραγουδιστές και μουσικοί που κάλεσα να συμμετάσχουν στον δίσκο αλλά και στις παραστάσεις είναι άνθρωποι που εκτιμώ για αυτό που αντιπροσωπεύουν καλλιτεχνικά, έχουμε αλληλοεκτίμηση, συναντιόμαστε με αγάπη όποτε συνεργαζόμαστε μες στα χρόνια και έχουμε να πούμε και πέντε κουβέντες της καρδιάς. Δεν θα καλούσα ποτέ κάποιον που δε θα μπορούσα εγώ η ίδια να υποστηρίξω την παρουσία του, απλώς επειδή είναι γνωστός. Ως ευθύς και πολύ συνειδητός στις επιλογές μου άνθρωπος, επιλέγω αυτούς που ταιριάζουν καλύτερα στη ψυχοσύνθεσή μου. Όλοι μου είπαν αμέσως ναι, χωρίς δεύτερη κουβέντα και βεντετιλίκια, δείχνοντάς μου έτσι την εκτίμησή τους, γεγονός που μου δίνει μεγάλη ανάσα και δύναμη για τη συνέχεια της πορείας μου. Τους θεωρώ οικογένειά μου και τους ευχαριστώ.

Ποιο τραγούδι σας αντιπροσωπεύει αυτή την περίοδο;

Επειδή τα τελευταία δύο χρόνια έχω με ένα τρόπο επιστρέψει στις ρίζες μου που είναι το λαϊκά τραγούδι, τα τραγούδια που μου έρχονται πρώτα στο νου είναι παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα, όπως το «Σούρουπο με συννεφιά» του Μητσάκη ή το «Μαζί σου ξεμυαλίστηκα» του Χιώτη. Είναι τραγούδια καθαρά, που δεν παριστάνουν κάτι, δεν έχουν τίποτα δήθεν και μου καθαρίζουν την ψυχή και τη συνείδηση.

Το τραγούδι το νοιώθω σαν γέννα, σαν να δίνω ζωή. Απλώς ονειρεύομαι, όσο ζω, η φλόγα αυτή να μείνει άσβεστη.

Αν ζούσατε σε μία άλλη «μουσική» εποχή ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’50, γιατί τότε γράφτηκαν τα πιο σπουδαία ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Ήταν όλα πιο αυθεντικά, αληθινά και όχι ιλουστρασιόν, οι φωνές και τα τραγούδια βγαίνανε πηγαία, είχαν μεράκι και νταλκά και πάθος, αυτό που για εμένα είναι το ζητούμενό. Αν ζούσα στην Αμερική θα ήθελα να ζήσω στο ’60, όταν έφτασε η ροκ μουσική στο απόγειό της γιατί είμαι και ροκού κατά βάθος. Έτσι μου λένε! Κάτι μεταξύ Τζόπλιν και Γκρέυ.

Έχετε συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του καλλιτεχνικού στερεώματος και έχετε ερμηνεύσει τραγούδια σπουδαίων καλλιτεχνών. Τί ονειρεύεστε για το μέλλον;

Θέλω ειλικρινά να συνεχίσω να τραγουδάω αυτά που αγαπώ τα παλιά και τα καινούρια, αυτά που μιλάνε στην ψυχή μου, που με συγκινούν και συμβάλλουν στην ολοκλήρωσή μου ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Ξεκίνησα να κάνω αυτήν τη δουλειά με αγνότητα και θέλω να το διατηρήσω ακέραιο αυτό το στοιχείο σε ό,τι καλλιτεχνικό κάνω. Γιατί υπάρχει πάντα κίνδυνος να χαθεί ο δρόμος. Το τραγούδι είναι για μένα ένα μεγάλο ταξίδι μες στον πραγματικό κόσμο αλλά και στον κόσμο των συναισθημάτων. Μαζί απόκοσμο και εγκόσμιο. Ο παλμός της καρδιάς μου και η γη που πατώ. Το νοιώθω σαν γέννα, σαν να δίνω ζωή. Απλώς ονειρεύομαι, όσο ζω, η φλόγα αυτή να μείνει άσβεστη.