Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία
Το ντοκιμαντέρ του Καρακάση έχει αν μη τι άλλο επίκαιρο χαρακτήρα καθώς καταπιάνεται με το πείραμα αυτοδιαχείρησης των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη.
Όταν το εργοστάσιο κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη κλείνει, ορισμένοι από τους 70 περίπου εργάτες του, που δεν έχουν αποζημιωθεί και βιώνουν για αρκετούς μήνες την ανεργία, αποφασίζουν να κάνουν κάτι επαναστατικό. Καταλαμβάνουν το εργοστάσιο κι αρχίζουν να το λειτουργούν μόνοι τους (κατασκευάζοντας προϊόντα οικιακής καθαριότητας) με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Το εγχείρημα τους εμπνέει ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο, ενώ η πρώην διευθύντρια του εργοστασίου έκπληκτη παρακολουθεί την οικογενειακή επιχείρηση της να μετατρέπεται σε σύμβολο αντίστασης και αλληλεγγύης…
Ουσιώδες, αντικειμενικό και ψύχραιμο φιλμ τεκμηρίωσης που καταφέρνει να ξεφύγει από τους δύο βασικούς σκόπελους- παγίδες, στους οποίους συνήθως «παγιδεύονται» τα ντοκιμαντέρ: την αγιοποίηση και το περιορισμένο ενδιαφέρον. Η κάμερα εισχωρεί στα σπίτια και τους χώρους συνελεύσεων των πρώην εργαζομένων, καταγράφει όλες τις απόψεις- ακούγονται και οι δύο φωνές με τις εύστοχες ενστάσεις τους που είναι υπέρ και κατά της αυτοδιαχείρισης- δεν ηρωοποιεί, ούτε επιρρίπτει ευθύνες στη μία ή την άλλη πλευρά.
Το θέμα της δημιουργίας μιας «ουτοπίας ισότητας» ανάμεσα στα ερείπια της διαλυμένης ευρωπαϊκής οικονομίας, γίνεται μεν όχημα για ένα έργο βαθιά οικονομικο-πολιτικό, το οποίο όμως δεν χάνει στιγμή τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του, ενώ ποιος δεν μπορεί να δει την οικουμενική, διαχρονική διάσταση του, η οποία σήμερα φαντάζει πιο ισχυρή από ποτέ;
Για τους εργάτες της BIO.ME. η αυτοδιαχείριση εξελίσσεται σε μια περιπέτεια επιβίωσης γεμάτη συγκρούσεις. Σύντομα, θα συνειδητοποιήσουν ότι για να τα καταφέρουν, θα πρέπει όχι μόνο να τα βάλουν με τους ισχυρούς αλλά και να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι. Και εκεί είναι η μεγάλη επιτυχία του Καρακάση, που επιστρέφει στα ντοκιμαντέρ μετά από τον «Εθνικό Κήπο» που είχε αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2009, για να καταγράψει με απόλυτη ειλικρίνεια μια περιπέτεια, εξωτερική αλλά κυρίως εσωτερική, όπου τα δύσκολα ερωτήματα δεν έχουν απλές απαντήσεις.
Σε ένα σκοτεινό πλέον τοπίο με αβέβαιο μέλλον, οι επιλογές του καθενός δεν δείχνουν ότι είναι μόνο αποφάσεις ηθικής ή οικονομικής φύσης. Τα πάντα αλληλοεπηρεάζονται, οι σχέσεις δοκιμάζονται, το πολιτικο-οικονομικό τοπίο αλλάζει, οι πιέσεις εντατικοποιούνται. Η περιπέτεια που πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ του Καρακάση δεν σταματάει στους τίτλους τέλους. Η προσπάθεια των εργατών να αναλάβουν τη λειτουργία του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου τους συνεχίζεται με ένταση που ακουμπά στην προβληματική του Καστοριάδη περί αυτοδιαχειρίσης των μέσων παραγωγής από πλευράς εργατών. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι δεν εξαρτάται όμως αποκλειστικά μόνο από τους ίδιους…
Κωνσταντίνος Καϊμάκης