Θεατής: Εθνικαί Εορταί στο Bios
Εντυπώσεις από το έργο «Εθνικαί Εορταί» σε σκηνοθεσία και δραματουργία των Ασπασίας – Μαρίας Αλεξίου, Βασίλη Βηλαρά και Μαρίας Θρασυβουλίδη στο Bios.
Υπόθεση
Στην ουσία πρόκειται για κομμάτια των χρόνων της Κατοχής και του Εμφυλίου όπως αυτά σκιαγραφούνται από περιπέτειες απλών και συνηθισμένων ανθρώπων. Σκηνές πόνου, αγάπης, χαράς αντλούνται από ένα παζλ κειμένων, επιδέχονται μια σφαιρική προσέγγιση, ολότελα ανοιχτή, χωρίς να οριοθετούνται σε εντυπωσιασμούς, παρά οδηγούν σε έναν σαφή προβληματισμό με διαστάσεις διαχρονικές και οικουμενικές.
Μαρτυρίες, αφηγήσεις και λογοτεχνία για βασικές ή δευτερεύουσες πτυχές της ζωής των δύο αυτών περιόδων παρελαύνουν εμπρός με στόχο την ανάδειξη της πολυπλοκότητας μιας εποχής όπου οι αληθινοί πρωταγωνιστές ήταν οι ανώνυμοι ήρωες, οι καθημερινοί άνθρωποι. Αν και δεν υπάρχει χρονική ακολουθία, οι ιστορίες, αληθινές ή φανταστικές, δημιουργούν ένα ενδιαφέρον κράμα λειτουργώντας σαν ένα «ραντεβού» με το παρελθόν.
Και εδώ ακριβώς είναι το ιδιαίτερο σημείο. Η ομάδα έστησε το «ραντεβού» όχι με χαρακτήρα αναμνηστικό, όπως είθισται στις εθνικές επετείους, αλλά με διάθεση περισσότερο προσωπική. Η Ασπασία Αλεξίου, ο Βασίλης Βηλαράς και η Μαρία Θρασυβουλίδη οργάνωσαν το υλικό που συγκέντρωσαν δίνοντας του συγχρόνως ερμηνευτική διάσταση σε ένα ατομικό επιπέδο. Έχοντας ρόλους σκηνοθέτη και ηθοποιών ταυτόχρονα, διηγήθηκαν στιγμές μιας άλλης εποχής, με κύριο μέσο τη δύναμη των λόγων, με νεανική καθαρότητα, χωρίς συμβάσεις, περιορισμούς και απαγορευμένες ζώνες. Με το απλό στήσιμο-σκηνικό (ένα τραπέζι), με τη λιτή σκηνοθετική γραμμή, μοιάζουν να ναι αφοσιωμένοι στο ταξίδι στο παρελθόν, να το (ξανά)ζουν.
Από τα νέα αυτά παιδιά λοιπόν έχουμε ένα πλήθος πληροφοριών, συντονισμένες και δεμένες ώστε να φωτίζουν την εποχή αναφοράς: τις οργανώσεις, την αντίσταση, τις διαδηλώσεις, τα βασανιστήρια, τα κρυψίματα, τις λύπες και τις λιγότερες χαρές, όλα μέσα από ενδιαφέρουσες ιστορίες που αποδίδονται με εκφραστική ικανότητα και -το πλέον αξιοσημείωτο- προϋποθέτουν σημαντική έρευνα για τη συλλογή τους. Η τελευταία σκηνή, μεταφορά στο σύγχρονο παρόν, με το ηχηρό μήνυμα ενάντια σε όποια μορφή πολέμου είναι από τις πιο συγκινητικές και δυνατές.
Το Σύνολο
Πρόκειται για μια αξιόλογη και ταυτόχρονα δύσκολη δουλειά (με την κυριολεκτική σημασία του όρου, αφού πρέπει να σταθούμε συνολικά στο εγχείρημα εντοπισμός – συγκέντρωση υλικού – απόδοσή του) που παρουσιάστηκε με σφρίγος από την ομάδα των νέων ταλαντούχων ηθοποιών, με συντονισμό και αρτιότητα επαγγελματικού επιπέδου. Μια παράσταση που εκπέμπει ποιότητα αλλά συνάμα και τη σεμνότητα των συντελεστών της.
