MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Το σύνθημα είναι “Χάσαμε τη μπάλα”

Τρεις αναπάντητες κλήσεις και δύο μηνύματα. Φέρνουν την είδηση της πρώτης ακύρωσης ελληνικής παραγωγής για το καλοκαίρι. Έχουν περάσει δύο ώρες εκδηλώσεων “οπαδικής” λατρείας, στο αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης – άλλοι το λένε και συνέντευξη Τύπου – και το ελληνικό θέατρο εκπέμπει κιόλας το πρώτο σήμα. Σήμα κινδύνου.

author-image Στέλλα Χαραμή

Ήταν πράγματι μια «σημαντική μέρα» όπως ανήγγειλε νωρίτερα ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς.

Γιατί στην πολιτική αγωνία για εντυπωσιασμούς και προσκυνήματα σε αυθεντίες θυσιαζόταν το απολύτως αυτονόητο: Οι θέσεις εργασίας. Από σήμερα οι εργαζόμενοι της ελληνικής σκηνής περνούν, με θεσμικές τιμές, στον «πάγκο» αφού το αρμόδιο υπουργείο «παραχωρεί» το Ελληνικό Φεστιβάλ στη διαχείριση του Γιαν Φαμπρ. Τι ειρωνεία. Ακόμα και η «φανέλα» του «ελληνικού» απεμπολείται από τον τίτλο του προς χάριν της διεθνοποίησης.

Από σήμερα οι εργαζόμενοι της ελληνικής σκηνής περνούν, με θεσμικές τιμές, στον «πάγκο» αφού το αρμόδιο υπουργείο «παραχωρεί» το Ελληνικό Φεστιβάλ στη διαχείριση του Γιαν Φαμπρ.

Φυσικά και δεν αποτιμάται η ελληνική καταγωγή του Φεστιβάλ εδώ, ούτε ο εθνικός του χαρακτήρας• αποτιμάται όμως η ελληνική παραγωγή.

Τα καλλιτεχνικά χέρια που κατά εκατοντάδες μένουν χωρίς δουλειά αφού, για πολλούς, το Ελληνικό Φεστιβάλ ήταν το τελευταίο σημείο σταθερότητας στον αγώνα επιβίωσης τους.

Περί σύμπραξης, διαλόγου και πολυπολιτισμικότητας που διαλαλεί ο Γιαν Φαμπρ ακούγονται προσχηματικά, θεωρητικά, κενά νοήματος. Και το επιχείρημα «δεν πρόλαβα, δεν ξέρω» μάλλον εφηβικό.

Η βεβαιότητα έρχεται από αλλού. Αυτό το καλοκαίρι, οι Ελληνες των παραστατικών τεχνών θα περιοριστούν, άνεργοι γαρ, στο πρωτάθλημα του Euro – κι ίσως έτσι να βρουν ένα σημείο επαφής με τον Φαμπρ και τους «Κόκκινους διαβόλους» (την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Βελγίου) από τους οποίους εμπνέεται.

Ο Βέλγος πολυ-καλλιτέχνης, όπως ανακοίνωνε νωρίτερα, προτίθεται να περάσει τη μπάλα στην ελληνική περιοχή από το καλοκαίρι του 2017 και την ευκαιρία για ρεβάνς – για να συνεχίσουμε να μιλάμε με οικείους ποδοσφαιρικούς όρους – το 2019. Μέχρι τότε, παιχνίδι θα κάνει ο ίδιος, οι φίλοι του και οι νέοι καλλιτέχνες του Βελγίου. Μέχρι τότε, τα δύο εκατομμύρια ευρώ που διατίθεντο ετησίως για το φεστιβάλ θα τροφοδοτούν την δική του «ομάδα».

Όμως, η τέχνη – όπως και το ποδόσφαιρο – είναι ομαδικό παιχνίδι. Ως γνήσιος οπαδός ο Γιαν Φαμπρ όφειλε να το γνωρίζει. Κι αν ακόμα είναι αποφασισμένος να ακολουθήσει το δικό του σύστημα – στην τέχνη, στο ποδόσφαιρο ή και στα δύο – το υπουργείο Πολιτισμού που τον καλεί να παίξει στην ελληνική έδρα όφειλε να του υπενθυμίσει τους κανόνες. Το παιχνίδι δεν προσαρμόζεται στα μέτρα του προπονητή. Και πολύ περισσότερο το παιχνίδι δεν είναι ο προπονητής. Κι αυτό που σήμερα το υπουργείο Πολιτισμού αξιολογούσε ως νίκη, ήταν καθαρή ήττα.

Περισσότερα από Art & Culture