Ευτυχείτε του Μάκη Δελαπόρτα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

«Ευτυχείτε»: η πλέον αναγνωρίσιμη φράση του Άλκη Στέα, του ανθρώπου που με την παρουσία του σφράγισε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
«Ευτυχείτε»: με αυτήν τη φράση ο Μάκης Δελαπόρτας – παρουσιαστής, σχολιαστής αλλά κυρίως, εμπνευστής και « ψυχή» όλης της παράστασης – θα μας καλωσορίσει και θα μας ξεναγήσει σε μια μουσική αναδρομή στα 20 καλύτερα χρόνια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ενός φεστιβάλ που ανέδειξε νέα ταλέντα, σπουδαίους συνθέτες, σημαντικούς στιχουργούς αλλά και εξαιρετικούς ερμηνευτές.

Τραγουδούν, με τη συνοδεία μεγάλης ορχήστρας, οι: Κωνσταντίνα, Παναγιώτης Πετράκης, Εύη Σιαμαντά. Συμμετέχει ο Δώρος Δημοσθένους.

Γκεστ σταρ κάθε βδομάδα κι ένας από τους καλλιτέχνες που βραβεύτηκαν στο φεστιβάλ: 1 Απριλίου: Φίλιππος Νικολάου, 8 Απριλίου: Μπέσσυ Αργυράκη και Ρόμπερτ Ουϊλιαμς, 15 Απριλίου: Ελπίδα και Γιώργος Πολυχρονιάδης, 22 Απριλίου: Κλειώ Δενάρδου και Γιάννης Πετρόπουλος. Και μετά το Πάσχα, έπεται συνέχεια … Άντζελα Ζήλεια, Γιοβάννα, Τέρης Χρυσός, Μιχάλης Βιολάρης και άλλοι.

Όλη η ιστορία του Φεστιβάλ θα ξεδιπλωθεί μέσα από τραγούδια που είτε βραβεύτηκαν, είτε όχι, αλλά έγιναν μεγάλες επιτυχίες και αγαπήθηκαν από όλο το ελληνικό κοινό, όπως: «Πέταξε ένα πουλί», «Κάποιος γιορτάζει», «Καλώς όρισες έρωτα», «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά», Αν ήμουν πλούσιος», «Άσε με να φύγω», «Ο Μπαρμπαλιάς», «Χωρίς δεκάρα», «Παλιό κανόνι», «Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο θεός για μας», «Σαν ένα όνειρο», «Εσύ», «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή», «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας» και άλλα.

Η ιστορία ξεκινά από την Αθήνα το 1959 όταν το ΕΙΡ διοργάνωσε για πρώτη φορά το πρώτο φεστιβάλ, το οποίο κράτησε μόνο για τρία χρόνια.

Το 1962, όμως η Ελληνική μουσική εταιρεία (Ε.Μ.Ε), προτείνει στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, την συνδιοργάνωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, με σκοπό να ενταχθεί στη δεύτερη βδομάδα της Έκθεσης. Έτσι γεννήθηκε το Φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη, που ξεκινά θριαμβευτικά στις 12 Σεπτεμβρίου του 1962, στο γήπεδο καλαθοσφαίρισης ΧΑΝΘ. Όλο το ενδιαφέρον του καλλιτεχνικού κόσμου στρέφεται εκεί, αφού καταξιωμένοι και μη συνθέτες, στιχουργοί, ενορχηστρωτές, τραγουδιστές, δηλώνουν συμμετοχή στηρίζοντας τον θεσμό που αγαπήθηκε τόσο πολύ από όλο το κοινό της Ελλάδας.

Το 1970, ήταν η χρονιά που το φεστιβάλ ξεκίνησε να προβάλλεται και από την κρατική τηλεόραση. Μέχρι τότε κρατούσε έναν ολόκληρο λαό προσηλωμένο στα ραδιόφωνά του, αφού ήταν το μοναδικό μέσο που μεταδιδόταν. Αν τότε υπήρχαν μηχανάκια μέτρησης τηλεθέασης, είναι σίγουρο πως θα έδειχναν 100%, αφού δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν έβλεπε το φεστιβάλ με τεράστιο ενδιαφέρον.

Βέβαια το φεστιβάλ ως θεσμός μπορεί να κράτησε περισσότερο από τριάντα χρόνια, εν τούτοις η χρυσή του εποχή και το μεγάλο του ενδιαφέρον περιορίζεται μέχρι και το 1979, με παρουσιαστή τον Άλκη Στέα, τη ψυχή του φεστιβάλ, τον άνθρωπο που δέθηκε απόλυτα με τον θεσμό, τον κύριο «Ευτυχείτε» όπως τον αποκαλούσαν τότε.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, το ελληνικό τραγούδι βρισκόταν στη «κόψη του ξυραφιού». Μια ολόκληρη εποχή έφευγε και μια καινούρια ερχόταν. Το παραδοσιακό ελαφρό ερωτικό τραγούδι, έδινε τη σκυτάλη του στο νέο ανερχόμενο ελαφρό λαϊκό τραγούδι. Επίσης ξεκινούσε το «τραγούδι διαμαρτυρίας», της «μπουάτ», του «νέου κύματος». Είδη που απαγορεύονταν να διαγωνιστούν στο φεστιβάλ. Τα πράγματα άλλαξαν από το 1966, όταν η ΔΕΘ ανέλαβε την αποκλειστική διοργάνωση του φεστιβάλ.

Φυσικά μετά από ένα χρόνο η χώρα μπήκε κάτω από το καθεστώς της δικτατορίας. Καινούριες απαγορεύσεις, νέοι περιορισμοί, λογοκρισία και ούτε λόγος για λαϊκά όργανα (μπουζούκι, μαντολίνο, σαντούρι κλπ) και για μοντέρνα συγκροτήματα. Όλα αυτά επετράπησαν μετά το 1972, που διαγωνίζονταν όλα τα είδη πλέον μουσικής.

Ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο, μέσα από υπέροχα τραγούδια αλλά και με την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, που θα μας μεταφέρει στη χρυσή περίοδο που το φεστιβάλ, που έγινε το «φεστιβάλ της καρδιάς μας»!