Για πες…
Καμιά φορά, φοβάμαι και δυσκολεύομαι να πάρω αέρα – να διώξω αέρα. Nιώθω όπως, όταν πήγαινα στον ορθοδοντικό για τα σιδεράκια, όταν αργούσα σε μαθήματα και έπρεπε να πω “με συγχωρείτε, είχε κίνηση”.
Φοβάμαι και πιάνω συνέχεια τα μαλλιά μου, όπως έκανα μικρή, ή σκοντάφτω, ή περνάω με κόκκινο ή ξεχνάω τα κλειδιά στην πόρτα ή δεν απαντώ στα τηλέφωνα ή μένω ακίνητη.
Γιατί φοβάσαι; Άλλες φορές γιατί φοβούνται και οι άλλοι, άλλες φορές γιατί με τρομάζει η αισιοδοξία μου.
Καμιά φορά, χαίρομαι και μου είναι εύκολο να πάω και να γυρίσω στον Υμηττό, με τα πόδια. Νιώθω το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα, όταν μου χάριζε μελλόντικες ο πατέρας μου, όταν έκανα βουτιές από τον ψηλό βράχο, όταν έπαιρνα Άριστα στην ιστορικοσυγκριτική γλωσσολογία, όταν αγκαλιάζομαι, όταν έγινα 14, όταν φυσάει στο Μικρό Χωριό, όταν ερωτεύομαι, όταν ξημερώνει με περισσότερες πιθανότητες να πάνε τα πράγματα προς το καλύτερο. Όταν απλά μας γαργαλάει η ζωή στην κοιλιά και τις πατούσες.
Καμιά φορά, θέλω να φύγω. Να πάω κάπου αλλού. Ακόμη και σε έναν τόπο, που θα ονομάσω πατρίδα, μετά από τσεκάρισμα. Να ξυπνήσω στο πάτωμα. Να ξυπνήσω όποτε θέλω. Να παίξω μια παρτίδα σκάκι με τον Μ.
Καμιά φορά, ερωτεύομαι. Και χάνω τον έλεγχο του πρώτου καιρού και τα κάνω σκατά. Παίρνω το “αδιάφορα” διώχνω το πρώτο άλφα, το δέλτα και το γιώτα και το κάνω “παράφορα”. Αν έμενα μόνο στο πρώτο, δε θα ήμουν εγώ. Οπότε;
Καμιά φορά, δεν περιμένω τίποτα. Κρατώ μόνο τον αυθορμητισμό, γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Και μένω παγωτό από τα 2-3 ωραία απρόσμενα. Και ανοίγω τις σημειώσεις του Β. και πέφτω πάνω στου Άρη Αλεξάνδρου τις σιγουριές.
“εμείς οι σκληροί κι ατσαλένιοι
και λέμε και πάλι
πως δεν μπορεί
δε γίνεται –
η νίκη θα ‘ναι δική μας.”
Τελικά, καταλήγω να είμαι έμπρακτο μέλος της άνοιξης.
YΓ: Φωτογραφία: Αλίνα Λέφα
