Φωνητικές χορδές για κλωνοποίηση…
Σίγουρα, είμαι πολύ μικρός εγώ για να μιλήσω για τη Μεγάλη Κυρία του Ελληνικού Τραγουδιού. Η χτεσινή εμφάνισή της & Μαρινέλλας στο Παλλάς ήταν απλώς μια αφορμή να θυμηθώ ξανά την αξία του μεγέθους της. Τα μικρόφωνα έχουν ηλικία – εκείνη φαίνεται πως δεν έχει! Αποτελεί την πρώτη και πιο μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι και το πιο όμορφο χρώμα να ζωγραφίζουν παλλόμενες στη νεότητά τους οι φωνητικές χορδές, αυτό θα ξεθωριάσει με τα χρόνια, ανεξαρτήτως καταχρήσεων ή μη. Η δική της φωνή σχηματίζει ακόμα ένα… ουράνιο τόξο! Είναι το ισχυρότερο όπλο της. Το αξιοθαύμαστα αδάμαστο από τον χρόνο. Αλλά όχι το μοναδικό…
Η Μαρινέλλα δεν είναι μια απλή τραγουδίστρια. Είναι μια οπτικο-ακουστικο-κινητική ερμηνεύτρια. Έχει εμβολιάσει το τραγούδι με την υποκριτική τέχνη των αισθήσεών της. Ακόμα και το ελεύθερο από το μικρόφωνο χέρι της υποκρίνεται, ακολουθώντας τους στίχους. Με τον δείκτη της καταδεικνύει την κορύφωση του έμμετρου λόγου της. Το σώμα της λικνίζεται στον ρυθμό της μουσικής. Ενίοτε καμπυλώνεται, σαν σε άλμα εις ύψος πάνω από τον πήχη. για να κοιτάξουν τα μάτια κατάματα τον ουρανό…
Αν την ακούσει κάποιος live να ερμηνεύει, θα καταλήξει ότι η φημολογούμενη αχίλλειος πτέρνα της, το ρεπερτόριο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα επιπλέον επιχείρημα. Μια πρόκληση στο λαρύγγι της για να σου αποδείξει το δυσθεώρητο του ταλέντου της. Τα τραγούδια είναι που υποτάσσονται στη Μαρινέλλα και όχι η Μαρινέλλα στα τραγούδια της. Εκείνη τα διαπερνά στο είναι της, πριν σου τα επιβάλλει ολοκληρωτικά. Με έναν μυστικιστικό τρόπο, σε κάνει να θέλεις να είσαι εσύ ο στιχουργός των στίχων ή ο συνθέτης των μελωδιών που χρωματίζει με τη φωνή της…
Με το που μπαίνει α καπέλα στο «Δεν Φταίμε Εμείς», τα αυτιά σου τεντώνονται για να την ακούσουν όσο πιο βαθιά γίνεται, μέχρι το τύμπανο. Μα είναι αληθινός αυτός ο θεσπέσιος ήχος, ο εμποτισμένος με παλμικές δονήσεις; Μούσα του Γιώργου Χατζηνάσιου, η Μαρινέλλα θα απογειώσει τις νότες του για να φτάσουν σε κάθε γωνιά του Παλλάς: «Είσαι Ποτάμι», «Θα ’θελα να Ήσουν», «Καμιά Φορά», αλλά και… «Τα Γαλάζια σου Γράμματα» (τα ταυτισμένα με μια άλλη μούσα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη).
Θα ερμηνεύσει σπαρακτικά τις «νεκρές τις αναμνήσεις» στο «Έλα για Απόψε». Θα απευθυνθεί συγκλονιστικά στη «νύχτα» στη θρυλική «Πέτρα» των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Θα θυμηθεί κλασικές στιγμές από το «Ρεσιτάλ» της με τον Κώστα Χατζή («Σύνορα η Αγάπη Δεν Γνωρίζει», «Η Αγάπη Όλα τα Υπομένει»).
Θα τραγουδήσει από Χατζιδάκι («Το Πέλαγο Είναι Βαθύ») και Μαρκόπουλο («Τα Λόγια και τα Χρόνια») μέχρι Μουζάκη («Βίρα τις Άγκυρες»), Ιγνατιάδη («Και Καλύτερα») και Βοσκόπουλο («Τα Λόγια Είναι Περιττά»). Για να μας θυμίσει ασυναίσθητα την ερμηνευτική της γκάμα, που άγγιξε την ποπ, πριν φτάσει στο έντεχνο. Τι κι αν είχε ξεκινήσει πρωτύτερα από το λαϊκό, δίπλα στον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη; Ώστε να είναι εύλογο που την ίδια βραδιά θα ερμηνεύσει Τσιτσάνη («Συννεφιασμένη Κυριακή»), Χιώτη («Εσύ Είσαι η Αιτία που Υποφέρω», «Αφού το Θες») και Ζαμπέτα («Σταλιά-Σταλιά»).
Λαϊκή και ταυτόχρονα έντεχνη, η Μαρινέλλα. Λαϊκή, αφού προέρχεται από τις πίστες και απευθύνεται στον λαό. Έντεχνη, γιατί δεν υπάρχει Μέγαρο Μουσικής στον κόσμο που δεν θα ήθελε να φιλοξενήσει τον αντίλαλο της φωνής της. Μήπως θα έπρεπε να κλωνοποιηθούν οι φωνητικές της χορδές, για να απολαμβάνουν τα live της και στους επόμενους αιώνες;
