Συνέντευξη Alex Garcia – Το μοιραίο πρόσωπο ενός “Ματωμένου Γάμου”

Η σκηνοθέτιδα του «Ματωμένου Γάμου», η Paula Ortiz ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία στη ζωή ενός ανθρώπου από την πίκρα. Συμφωνείτε με την άποψη αυτή;

Είναι πολύ σκληρό για κάποιον να ζει συνέχεια με την πίκρα φωλιασμένη στην καρδιά του. Ναι, με αυτή την έννοια είναι μια πολύ σκληρή τιμωρία. Ίσως και η σκληρότερη. Κι αν την έχεις «γευτεί» μια φορά ήδη στη ζωή σου, πρέπει να την αναγνωρίζεις όποτε κι αν ξαναεμφανιστεί, ώστε να μπορείς να την αφήνεις πίσω σου. Οφείλει ο πικραμένος να προχωράει στη ζωή του χωρίς να αφήνει το δηλητήριο της πίκρας να την μολύνει (τη ζωή του). Ο πιο σίγουρος τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι η ελπίδα, η ηρεμία και η αποδοχή των γεγονότων που τον οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.

Η διαχρονική και πανανθρώπινη αλήθεια του είναι ο βασικός λόγος που το έργο του Lorca «μιλάει» ακόμη στους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. 

Για ποιους λόγους θεωρείτε ότι το έργο του Federico García Lorca παραμένει ακόμη και σήμερα τόσο ισχυρό στη συνείδηση του κοινού;

Η διαχρονική και πανανθρώπινη αλήθεια του είναι ο βασικός λόγος που το έργο του Lorca «μιλάει» ακόμη στους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του – ο έρωτας δίχως αύριο, οι οικογενειακές και ταξικές διαφορές, η αιματοβαμμένη βεντέτα, τα παιχνίδια της μοίρας- είναι εκείνα που το κάνουν ακόμη και σήμερα, παρότι η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει τόσο πολύ και σε μοντέρνο βαθμό, να είναι πιο επίκαιρο και ομορφότερο από ποτέ.

Το ισπανικό σινεμά τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου, με μοντέρνους σκηνοθέτες που αφηγούνται ελκυστικές ιστορίες παρότι δεν είναι λίγες οι φορές που η έμπνευση τους προκύπτει από την εποχή του Φράνκο και το σκοταδισμό που τη χαρακτηρίζει. Πώς γίνεται να συνδυάζονται αυτά τα δύο: η σύγχρονη θεματολογία και ο φρανκισμός;

Νομίζω ότι η εποχή που ζούμε είναι περίεργη. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο όπου παλεύουν πολλές δυνάμεις εξωτερικές (καπιταλισμός, το όραμα της ενωμένης Ευρώπης, παγκοσμιόποίηση κ.α) αλλά και εσωτερικές, που βρίσκονται μέσα μας δηλαδή. Την ίδια στιγμή που θέλουμε να είμαστε ευρωπαίοι, να ανήκουμε σε μια ήπειρο χωρίς σύνορα, όπου ο μοντέρνος τρόπος ζωής με αξίες όπως η ελευθερία, η δημοκρατία και η ισότητα να μας οδηγούν σε μια ιδεατή κοινωνία, ταυτόχρονα, εμείς οι ισπανοί, παλεύουμε να κλείσουμε τις πληγές που μας άφησε η εμφύλιος και ο φρανκισμός. Δυστυχώς όσα συμβαίνουν ακόμη και σήμερα σε όλο τον κόσμο, δείχνουν πως ο πόλεμος δεν σταματάει ποτέ. Είναι λογικό οι νέοι σκηνοθέτες να στρέφουν το βλέμμα στο παρελθόν για να μπορέσουν να κατανοήσουν το σήμερα και κυρίως το αύριο.

Για εμάς τους Ισπανούς είναι μεγάλη υπόθεση να παίξουμε σε ένα έργο του Lorca. Ειδικά αν είναι και ένας ρόλος σαν αυτόν του Λεονάρντο, ε τότε δεν υπάρχουν λόγια…

Μπορείτε να μας περιγράψετε μια έντονη ή αξέχαστη στιγμή από τα γυρίσματα του φιλμ;

Εκείνο που μου έρχεται πρώτο στο νου ήταν ο ενθουσιασμός μου όταν έμαθα ότι θα παίξω το ρόλο του Λεονάρντο. Τηλεφώνησα αμέσως στην Leticia Dolera που παίζει τη γυναίκα μου στην ταινία. Ήθελα να μοιραστώ με όλους τη χαρά μου. Φυσικά τηλεφώνησα και στη μητέρα μου και ένιωσα την περηφάνεια της. Ξέρετε, είναι μεγάλη υπόθεση για μας τους Ισπανούς να παίξουμε σε ένα έργο του Lorca. Ειδικά αν είναι και ένας ρόλος σαν αυτόν του Λεονάρντο, ε τότε δεν υπάρχουν λόγια…

Ο «Ματωμένος γάμος» θίγει αρκετά ζητήματα. Ποιο είναι αυτό που ξεχωρίζετε εσείς από όλο το έργο;

Φυσικά το πάθος.

Η ίδια η ζωή.

Αν δεν είσασταν ηθοποιός τι θα θέλατε να είστε;

Θα μου άρεσε να ήμουν ένα δελφίνι.