Θεατής: “Χειρόγραφο” με τη Χάρις Αλεξίου στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Εντυπώσεις από την παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιώργος Νανούρης στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Στην ουσία είναι ένα θέαμα για την εξιστόρηση μιας ζωής, της ζωής της μικρής Χαρίκλειας που έγινε η Χάρις Αλεξίου. Μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα η Χαρούλα, αυτή που ξέρουμε εμείς, στέκεται πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στο κοινό και εξομολογείται την ζωή της, μοιράζεται κομμάτια άγνωστα για αυτή, αδυναμίες, χαρές και πολύ περισσότερες λύπες. Επιχειρεί μια γενική αποτίμηση χωρίς να εστιάζει τόσο στην καριέρα και την εξέλιξή της, όσο στην πορεία της ως άνθρωπος.
Θα μας μιλήσει αυτοσαρκαζόμενη και για τις ώρες της στην πίστα. Εκεί νιώθει, στέφεται βασίλισσα, εκεί πάνω μόνο νιώθει διαφορετική, ξεχωριστή. Αυτός είναι ο χώρος που δεν αισθάνεται ποτέ μόνη, είναι το βάλσαμο της στη μοναξιά. Θα θυμηθεί τις περιοδείες της, τις μεγάλες επιτυχίες και τη λαμπρή δόξα. Με τη βοήθεια της ζωντανής ορχήστρας -ένα ακορντεόν, ένα βιολοντσέλο και μια κιθάρα- θα μοιραστεί μερικές από τις μελωδίες της που μοιάζουν κομμάτια αναπόσπαστα της καρδιάς της, συμπλήρωμα της ιστορίας και της ζωής της. Θα γελάσουμε κιόλας με τα καμώματά της για τη σιλουέτα της.
Σίγουρα δεν έχει σημασία να σταθούμε στην ερμηνεία, δε μιλάμε εξάλλου για ηθοποιό, ούτε καν στη φωνή -το παραδέχεται και η ίδια με διάθεση αυτογνωσίας- ότι δεν είναι όπως παλιά. Αξία ιδιαίτερη δεν έχουν ούτε τα κείμενα, δικά της και αυτά, αφού δε συνθέτουν μια δομημένη ιστορία, πρόσφορη για αναπαράσταση, όσο μια ψυχολογική διαδρομή που πλάθεται και αποκαλύπτεται χωρίς ίχνος προσωπείου.
Η ίδια εκτίθεται απογυμνωμένη σαν σε ψυχοθεραπευτική άσκηση, σε ένα εγχείρημα που μοιάζει με νίκη σε ό,τι μπορεί να θυμίζει παραίτηση. Μέσα από αυτό το γλυκόπικρο ταξίδι θαρρείς ότι παίρνει η ίδια δύναμη, ορθώνει ανάστημα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα έναν χαρακτήρα ανθρώπινο, οικείο, προσπελάσιμο, που απέχει από την ντίβα.
Τα εύσημα ανήκουν δικαιωματικά στον Γιώργο Νανούρη που απέδειξε, για μια ακόμα φορά, ότι γνωρίζει να στέκεται και να συμπεριφέρεται απέναντι σε έναν μύθο, μουσικό εδώ, με μια ματιά ολιστική, παρουσιάζοντας τον γήινο και όχι με την εύκολη, ίσως και αναμενόμενη λύση, της εξιδανίκευσης και της αποθέωσης. Με ελάχιστα αντικείμενα και λίγο φως αναπαρέστησε μια ολάκερη ζωή, μια ποικίλη διαδρομή, άφησε να ξεδιπλωθεί και να κυριαρχήσει μια ψυχή, ο προσωπικός κόσμος της Χαρούλας.
Σύνολο
Μια παράσταση άκρως συναισθηματική, που μας έκανε να χαμογελάσουμε, να συγκινηθούμε, να νιώσουμε ότι ακουμπάμε τον άνθρωπο Χαρούλα. Η ίδια, αφήνοντας παράμερα τον μύθο, στέκεται στις πιο κρυφές ευαισθησίες δίνοντας της την πιο προσωπική της “ερμηνεία”. Ιδιαίτερα οι fan της δε θα μετανιώσουν.
