Ο Ήχος της Σιωπής
Το θέμα της απώλειας διαχειρίζεται με παράπλευρες σεναριακές… απώλειες ο νορβηγός Joachim Trier κι αφήνει ανεκμετάλλευτη την παρουσία τόσων σπουδαίων σταρ (Byrne, Huppert, Eisenberg) στην ταινία του.
Τρία χρόνια ύστερα από τον αναπάντεχο θάνατο της πολεμικής ανταποκρίτριας Ιζαμπέλ Ριντ, μία εκδήλωση που γίνεται στη μνήμη της, θα φέρει ξανά κοντά το σύζυγο και τους δυο γιους της. Καθώς ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό έρχεται στην επιφάνεια, οι τρεις άντρες επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις και τους εαυτούς τους.
Ένας … Trier δεν φέρνει την άνοιξη! Ο νορβηγός Joachim Trier (καμία σχέση με το διασημότερο δανό συνονόματό του) υπογράφει ένα συμβατικό οικογενειακό μελόδραμα που αρχικώς τοποθετεί ενδιαφέροντα ηθικά διλήμματα στο τραπέζι αλλά στη συνέχεια αδυνατεί να αρθρώσει κάποια πρωτότυπη ή ουσιαστική κουβέντα γύρω από αυτά. Απεναντίας, βουλιάζει στα γνωστά και τετριμμένα με μια ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά, όπου οικογενειακές τραγωδίες ανακατεύονται πρόχειρα με ψυχικά τραύματα, καταπιεσμένη λίμπιντο και θολά όρια μεταξύ αλήθειας και ψέματος.
Το πλούσιο και διεθνές καστ πρωταγωνιστών είναι η βασική αφορμή για να δει κάποιος το έργο, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μάλλον θα περνούσε απαρατήρητο. Ο Gabriel Byrne πρωτοστατεί και δίνει τον καλύτερο εαυτό του σε ένα ρόλο απαιτητικό και πολύπλευρο, ενώ η Isabelle Huppert είναι σχετικά αξιόπιστη στο εκτενές κομμάτι των φλας μπακ του παρελθόντος όπου το θέμα της καριέρας και της αφοσίωσης στην οικογένεια διχάζουν την ηρωίδα. Τέλος, ο Jesse Eisenberg επιχειρεί να κατευνάσει το γνωστό νευρωτικό alter ego του με ψήγματα ελεγχόμενης ισορροπίας και διαλείμματα συγκινησιακής φόρτισης, αλλά το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει απόλυτα.