Για την Λούλα που τα είχε καταλάβει όλα

Χειροκρότημα. Σκόρπισμα πλήθους.
Βία. Συγκέντρωση. Αντίσταση. Σκόρπισμα πλήθους.

«Δεν υπάρχει άλλη λύση». Σκόρπισμα πλήθους.
Είμαστε μόνοι μας. Σκόρπισμα πλήθους.
Κάνουμε κύκλους γύρω από τους ήρωες. Μόνοι μας. Σκόρπισμα πλήθους.
Η «Ομάδα Χρώμα» ανεβάζει την «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Μελοποιείται ένα ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Όχι μόνοι. Όχι σκορπισμένοι πάλι.

_{Σπύρος Γραμμένος & Μαρία Μαλλούχου}

Η «Παρέλαση» ισχύει σήμερα γιατί ο φόβος δεν ξεπεράστηκε και τα στενά όρια του σπιτιού δεν έγιναν δρόμος.

Δεν ξέρω αν βρίσκει ποτέ τη δύναμη ο έγκλειστος να νιώσει την ήττα του, την αδυναμία να γίνει κομμάτι μιας κοινής πορείας, που θα μπορούσε να φέρει «την άλλη λύση». Να πει «είναι χρέος μου». «Να μην νεκρώσω μια ολόκληρη πόλη» κοιτώντας το μακελειό από το παράθυρο. «Δε θέλω να διευκολύνω άλλο την καταστολή»,
«Δε θέλω να ντοπάρω άλλο τη βία», «Θέλω να ξεφύγω από τα υποκοριστικά».

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι
καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ.
Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαιρετᾶ ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα
ὧρες ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις.
(στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός)

Η Ζωή και ο Άρης είναι δύο αδέλφια που ζουν απομονωμένα από τον έξω κόσμο. Η μόνη επαφή τους με το περιβάλλον είναι μέσα από ένα παράθυρο. Παρακολουθούν τον κόσμο που μαζεύεται στην πλατεία για την παρέλαση. Οι ίδιοι δεν τολμούν να βγουν έξω. («Παρέλαση», Λούλα Αναγνωστάκη, 1965).

Ζωή είναι η Μαρία Μαλλούχου. Προσοχή στα μάτια της.
Άρης είναι ο Σπύρος Γραμμένος. Προσοχή στην ευαισθησία του.
Σκηνοθέτης ο Κωνσταντίνος Χατζής. Προσοχή στην (απρόβλεπτη) φαντασία του.

Αυτή τη στιγμή, πρόβες.
Πρεμιέρα κάπου στα μέσα Ιούνη.