Η Αλήθεια

Το Σεπτέμβρη του 2004, λίγο πριν από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, στην εκπομπή «60 λεπτά» του CBS, που παρουσιάζει ο διάσημος Νταν Ράδερ, εμφανίζονται ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι ο πρόεδρος Τζορτ Μπους απέφυγε τη στρατιωτική του θητεία από το 1968 έως το 1974, χρησιμοποιώντας οικογενειακές γνωριμίες και πλάγια πολιτικά μέσα. Τις επόμενες μέρες οι συντελεστές της εκπομπής θα μπουν στο μάτι του κυκλώνα και θα πρέπει να αποδείξουν ότι τα ντοκουμέντα και οι μαρτυρίες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν 100% αυθεντικά και νόμιμα.

Βασισμένος σε παραδοσιακούς αφηγηματικούς κώδικες του πολιτικού θρίλερ και εμπιστευόμενος το αυθεντικό σεναριακό του ένστικτο, ο σεναριογράφος του «Zodiac» James Vanderbilt πραγματοποιεί ένα αξιοπρεπέστατο σκηνοθετικό ντεμπούτο.

Το τίμημα της αποκάλυψης της αλήθειας για τη δημοσιογραφική ομάδα που δούλεψε σκληρά για να υποστηρίξει τις κατηγορίες της, θα μπορούσε να είναι αρκετό για ορισμένους σκηνοθέτες αλλά όχι για τον Vanderbilt. Μερικά ακόμη ζητήματα, κάποιες φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, λίγες δευτερεύουσες υποθέσεις, έχουν κι αυτά την αξία τους στην πορεία για την αναζήτηση της αλήθειας, σύμφωνα με το δημιουργό του φιλμ.

Ο Vanderbilt μεγαλουργεί σε αυτές ακριβώς τις λεπτομέρειες και δίνει το ηθικό ανάστημα στα μικρά κι «ασήμαντα». Όπως το γιατί έγινε δημοσιογράφος ο περίφημος Νταν («από περιέργεια» απαντά στο νεαρό ρεπόρτερ που τον ρώτησε – «αυτό μόνο;» τον ξαναρωτά και εκείνος απαντά «Μόνο; Αυτό είναι τα πάντα…»). Όπως το τέλειο αποτύπωμα της σχέσης που έχει η ηρωίδα με τον πατέρα της- τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ αλλά στο τελευταίο τηλεφώνημα αναδεικνύεται όλο το ψυχολογικό τραύμα που έχει κληροδοτήσει στην κόρη του. Οπως τον ευχαριστήριο λόγο του προέδρου του CBS προς τον Νταν στην αρχή της ταινίας και πως σβήνεται αυτός μονοκονδυλιά στην πρώτη στραβοτιμονιά.

Η ταινία ακολουθεί τη ροή της δημοσιογραφικής έρευνας όπως γινόταν και στο «Spotlight». Η διαφορά είναι πως εδώ οι γκρίζες ζώνες είναι πιο πυκνές και το θέμα της αλήθειας ο σκηνοθέτης το διαχειρίζεται με μεθοδικές, έξυπνες κινήσεις που έχουν διαφορετικές αναγνώσεις. Επίσης δεν περνάει απαρατήρητη και η ματιά του (καυστική αν όχι καταγγελτική) πάνω στη λειτουργία και τον τρόπο δόμησης των τηλεοπτικών κολοσσών. Για άλλη μια φορά η Cate Blanchett είναι μεγαλειώδης.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης