Θεατής: Αγαπημένε μου Χέρμπερτ στο Θέατρο Τέχνης

Το έργο
Κείμενο αυτοβιογραφικό στο οποίο ο Χέρμπερτ Άχτερνμπους «αντιπαρατίθεται» με τη μητέρα του. Μια σύγκρουση που παίρνει διαστάσεις τραγικές μέσα από θέματα εγκατάλειψης, αναζήτησης, παντοτινής αγάπης. Η ιστορία ξεκινά με μια μοναχική εγκυμονούσα γυναίκα σε κυκεώνα σκέψεων για το παιδί που θα φέρει στον κόσμο. Ένα παιδί που θα γεννηθεί και σχεδόν αμέσως αποχωρίζεται από τη μητέρα του για να ζήσει στην επαρχία και να μπορέσει έτσι να ξεφύγει από τον πόλεμο. Η σχέση με τη μητέρα αποκτά διάσταση χάρτινη, περιορίζεται σε ανταλλαγές επιστολών. Μετά από 17 χρόνια ο Χέρμπερτ επιστρέφει για να συναντήσει την παραλήπτρια των επιστολών του, τη μάνα του, όχι για μια νέα αρχή αλλά για έναν οριστικό αποχαιρετισμό. Ο ήρωας δέχεται μια αγάπη σχεδόν ψυχοπαθολογική από εκείνη, αδυνατεί να τη διαχειριστεί, νιώθει να τον πνίγει. Από την άλλη η μάνα έχει στηρίξει όλο το παρόν και το μέλλον στον γιο της, αγκιστρώνεται σ’ αυτόν, το μητρικό αίσθημα μοιάζει να ναι το μόνο που της έχει απομείνει. Στην ιστορία θα προστεθεί και η Έλλα, θεία του Χέρμπερτ, έγκλειστη τρόφιμος σε ψυχιατρική κλινική που δραπετεύει και έρχεται να επιφορτίσει ακόμα περισσότερο την εύθραυστη συνάντηση μάνας και γιου.

Η Παράσταση
Μέσα σε 4 σκηνές στήνεται η σχεδόν προδιαγεγραμμένη διάλυση μιας οικογένειας που καταλήγει στη συντριβή. Άνθρωποι ανήμποροι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, με τραυματικά βιώματα και εμπειρίες μοναχικότητας σε κόσμους ενοχικούς, δεν μπορούν -ίσως και να μην ξέρουν- να απελευθερώσουν αισθήματα αγνής αγάπης. Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό 4 τοίχων, σχεδόν σαν φυλακή, φυλακή μνήμης, φυλακή συναισθημάτων, μια γυναίκα με κυρίαρχη την απογοήτευση ετοιμάζεται να γεννήσει, 17 χρόνια αργότερα, με χάρη περισσή προετοιμάζεται για τη μεγάλη συνάντηση με τον “χάρτινο” γιο της, στην προσμονή αυτή μνημονεύει τις επιστολές μ’ εκείνομν ως αποστολέας και παραλήπτρια μαζί, η συνάντηση όμως δεν εξελίσσεται ευχάριστα για κανέναν.

Ισορροπίες επίπεδες και συναισθήματα που δεν διαφαίνονται σε ένα εκ φύσεως διακυμαινόμενο κείμενο, εντάσεις που απλά αποδίδονται με όξυνση της φωνής, σκηνοθετική ανευρία, ερμηνευτικές αδυναμίες, δεν μπορούν να αναδείξουν την όποια αξία του έργου τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τους ήρωές του, δημιουργώντας μια παράσταση μονότονη, που λίγο πριν το τέλος, τη σύγκρουση και τον αποχαιρετισμό μαζί, μοιάζει να αποκτά ψυχή και χαρακτήρα αληθοφανή τραγικό. Στα ατοπήματα και η μουσική επένδυση – άριες, που θεωρητικά μόνο λειτουργούν κατευναστικά στη γενική φωνητική ένταση.

Οι Ερμηνείες
Αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μια σκηνοθετική επιλογή που επέλεξε τη λιτότητα για την προσέγγιση, εστιάζοντας στις ερμηνείες κυρίως, πιο λίγο και από το κείμενο ίσως, θα λέγαμε ότι ήταν ένα στοίχημα που χάθηκε. Η Βίκη Βολιώτη με συνεχή και υπερβολική σκληρότητα και την όποια τρυφερότητα να περιορίζεται σε ένα γελαστό πρόσωπο κατά στιγμές, δεν έπειθε ως γυναίκα πάσχουσα, ως μητέρα προσμένουσα τον χαμένο της γιο. Με επίπεδη, όμοια προσέγγιση προσπαθούσε να συνταιριάξει κόσμους διαφορετικούς: τις μνήμες του παρελθόντος, τις δυσκολίες του παρόντος, την αγωνία για το μέλλον. Η Κατερίνα Λυπηρίδου, ως θεία Έλλα, με ένα γρήγορο πέρασμα και ερμηνεία περισσότερο διεκπεραιωτική συνάμα και νευρωτική και ο Αινείας Τσιαμάτης, ως καταθλιπτικός γιος, με παρουσία συμπαθητική, πιο κοντά στη φυσικότητα, πλαισίωσαν την πρωταγωνιστική τριάδα.

Το Σύνολο
Δυσκίνητο αποτέλεσμα χωρίς διακυμάνσεις.