Θεατής: Ταξιδεύοντας με το “μικρό καράβι” της Νατάσας Μποφίλιου στο θέατρο Πόρτα

“Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο” τραγουδούν δύο μεγάλα παιδιά, ανέμελα θαρρείς, με εκείνη τη συνεσταλμένη αθωότητα να φέγγει στα πρόσωπά τους. Όπου μεγάλα παιδιά, η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Άγγελος Τριανταφύλλου, φίλοι από τα χρόνια τα παλιά και καράβι η Ελλάδα όλη.

Το ταξίδι στήνει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος που μπροστά σε μια θάλασσα από τραγούδια σαλπάρει με την κιβωτό του “σώζοντας” την παρακαταθήκη του ελληνικού πενταγράμμου: στο ενενηντάλεπτη πορεία σωτηρίας θα χωρέσουν όλα: από παιδικά τραγούδια ως εκείνα της χαράς, μοιρολόγια, δημοτικά, εμβατήρια, πολίτικα, ο Μάνος, ο Μίκης, οι μεγάλοι ρεμπέτες αλλά και επιλεγμένοι σύγχρονοι δημιουργοί. Και η διαδρομή απλή, απογυμνωμένη από ορχήστρες, φώτα, βοή και ό,τι άλλο, με καπετάνιους μόνους τη φωνή και τη μελωδία.

Μια μεγάλη φωνή που συντονίζεται θαυμάσια με έναν ταλαντούχο πιανίστα και μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά, σχεδόν συγκινητικά.

Με καθαρότητα στο βλέμμα, χωρίς φτιασίδια (ξυπόλυτοι και οι δυο με λιτά μαυρόασπρα ρούχα), σαν στο παιδικό τους δωμάτιο, ξεφυλλίζουν το λεύκωμα με τα τραγούδια. Και εκείνα -εκ φύσεως διαμάντια- δεν λειτουργούν ως μιμητική διαδικασία ηχηρών ερμηνευτών αλλά γίνονται κομμάτια της Νατάσσας και του Άγγελου, μια ενδόμυχη -σεμνή- οικειοποίηση γίνεται φανερή, μια βροντερή επιβεβαίωση μιας μεγάλης φωνής που βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει όλη της την εγγενή ποιότητα δίνοντας στα κομμάτια έναν χαρακτήρα προσωπικό, για να καταλήξει σε μια από τις κορυφαίες και πλέον ώριμες στιγμές της.

“Το μικρό καράβι”, λοιπόν, σαλπάρει μια “μέρα Μαγιού” σε “πέλαγο βαθύ” με ένα “μινόρε” να το συντροφεύει, συναντά μια “ανθισμένη αμυγδαλιά” μες στους “δρόμους της Βαγδάτης”, “κάνει λιγάκι υπομονή”, σηκώνει όμως ανάστημα παρέα με “της Ελλάδος τα παιδιά”, αφήνει πίσω του “κορίτσια της συγνώμης” και όλο… “μεγαλώνει”! Και αν στο διάβα του έχασε έναν “ταχυδρόμο”, στο τέλος βρίσκει τη “σωτηρία της ψυχής” του.

Το ανθολόγιο φτάνει στην τελευταία του σελίδα, το μαγικό ταξίδι τελειώνει, οι καραβοκύρηδες θα φύγουν όπως ήρθαν, αθόρυβα και μονιασμένοι, χέρι-χέρι.

Και οι συνταξιδιώτες, όταν πια “το τρεχαντηράκι” ρίξει άγκυρα, θα χαρίσουν απλόχερα και δικαιωματικά το πιο δυνατό χειροκρότημα αποδεικνύοντας ότι μια φωνή -ερμηνεία- και ένα πιάνο -ορχήστρα ολόκληρη- μπορούν να βάλουν πλώρη για ένα από τα ωραιότερα ταξίδια στο πέλαγος των μουσικών περιπλανήσεων.