Είδαμε το live των Μάλαμα, Ιωαννίδη, Μπαλάφα

Πέρα από κάθε προσδοκία, αυτή η προβλήτα δίπλα στα Πειραϊκά νερά, γέμισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, όταν ο Μπαλάφας δίνει σκήπτρο στον Ιωαννίδη και αυτός στον Μάλαμα και έτσι τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό το 5ωρο μουσικό φεστιβάλ έντεχνου ενθουσιασμού.

Όπως έχω ακούσει, καλοκαίρι δίχως συναυλία του Μάλαμα δεν ξεκινάει και η 10η Ιούνη, μάλλον αυτό επιβεβαίωσε σε όσους παρευρέθηκαν.

Όταν μιλάμε για φεστιβάλ, αν και δεν ορίστηκε ως τέτοιο από τους διοργανωτές, αυτομάτως κατανοούμε ότι οι χρόνοι των καλλιτεχνών είναι μετρημένοι. Το «ρε Σωκράτη, θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα» φυσικά και δεν μπορεί να λειτουργήσει. Με διαλλείματα ώστε να αλλάξει το stage ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τις μπάντες του – και να γεμίσει αλκοολούχα εφόδια το κοινό – σε τέτοιες διοργανώσεις βλέπουμε ωριαίες εμφανίσεις των δημιουργών που δυστυχώς αφαιρούν πολύ από την μαγεία.

Ο νεότερος, Λεωνίδας Μπαλάφας, έχοντας μπει με τα μπούνια στον έντεχνο λόγο, προσπαθεί να χωρέσει σε μια ώρα όσα περισσότερα τραγούδια της δισκογραφίας του μπορεί και να αρέσει. Τα καταφέρνει θαυμάσια. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με ένα νέο – ίσως γιατί είχα χρόνια να τον παρακολουθήσω – εμφανισιακά look, αλλά με την ίδια κλασική ποιότητα φωνής και συγκινησιακής δυναμικής, οπλίζει την κιθάρα και το λαούτο του και πηγαινόερχεται ανάμεσα στην δισκογραφία του και σε αποδόσεις παραδοσιακών ρυθμών. Επίσης τα καταφέρνει.

Και έρχεται η σειρά του Σωκράτη Μάλαμα, με την προτροπή του Αλκίνοου, να τον «απολαύσουμε υπεύθυνα». Και ο κύριος αυτός, με την γνωστή και εξαίρετη μπάντα του, με τον σεμνό μα και ντόμπρο τρόπο του, την μπασάτη φωνή και την σταθερή του αξία, – και ενώ οι γιγαντοοθόνες θυμίζουν τα τεράστια φεστιβάλ του εξωτερικού, ο ήχος βρίσκεται στα υψηλότατα επίπεδα και οι φωτισμοί να θυμίζουν πως πάνω στην σκηνή ανεβαίνουν ροκ σταρς. Ένώ αρχικά νιώθει μια μικρή ψυχράδα λόγω του ύψους και της απόστασης κοινού – σκηνής, εν τέλει ζεσταίνεται γρήγορα, ξεπερνάει τον δοσμένο και προγραμματισμένο χρόνο του, αποδίδοντας το γνωστό του ύφος, την γνωστή του ένταση, ανώτερη πολλές φορές από την δισκογραφική απόδοση, και ευχαριστεί ευθύς αμέσως το κοινό.

Και εκεί που λες τελειώνει… δεν τελειώνει και συνεχίζει μαζί με τον μετεγγραμμένο Φώτη Σιώτα, με μια τίμια «σερί» εμφάνιση από την μπάντα στον Ιωαννίδη, στην μπάντα του Μάλαμα, ο οποίος ξεκινάει με το ευαίσθητο βιολί του, ένα ικαριώτικο ρυθμό που δημιουργεί ηχητική και ρυθμική παράλυση. Ο αυθόρμητος χορός του κοινού, αποδεικνύει την βαθιά σύνδεση των μουσικών με την παράδοση και τα γούστα της εποχής.

Η Πλατεία Νερού, προσπαθεί να μιμηθεί σε παραγωγή, τα ξένα φεστιβάλ. Είναι όλα στην εντέλεια. Από τα μεγάλα ξένα ονόματα, στα σπουδαία ελληνικά.

Προσπαθεί να χρησθεί βασιλιάς. Έτσι βλέπουμε μια αλλαγή στις συνήθειες μας. Οι 4ωρες, σχεδόν εξαντλητικές αν και ικανοποιητικότατες, εμφανίσεις των καλλιτεχνών μας σε μικρότερα stage ενέχουν πλέον το πρόβλημα την απόστασης κοινού – μουσικού. Ο Μάλαμας, ο Ιωαννίδης και ο Μπαλάφας, προσπάθησαν να το μετριάσουν. Σίγουρα όμως, μπρος στην σπουδαία απόδοση και των τριών όλα αυτά μοιάζουν με μικρές λεπτομέρειες. Ήταν μια βραδιά, άξια καλοκαιρινή, άξια συναυλιακή.