Γ. Αγγελάκας – Villagers of Ioannina City – Π. Παυλίδης: συγκλονιστικό ροκ φινάλε στην πλατεία Νερού

Και καιρό είχα να δω τόσο σύσσωμο ομοιογενές κοινό, σε αντίθεση από τις εμφανίσεις πολλών άλλων καλλιτεχνών που για το κοινό μοιάζει σαν να είναι μια ακόμη έξοδος για να περάσει η μέρα. Μα εδώ κάτι άλλο συμβαίνει. Όλοι γνωρίζουν τα κομμάτια, όλοι τα τραγουδάνε, όλοι έχουν βυθιστεί σε χαρές και λύπες τους και… μόνο τα «Μωρά στη Φωτιά» έλειπαν για να βυθιστεί μια και καλή η πλατεία Νερού που με δυσκολία ούτως ή άλλως κρατήθηκε.

Οι οπαδοί του Παύλου Παυλίδη, ξέρουν, τον κοιτάζουν στα μάτια ενώ οι άλλοι ακόμα περιμένουν κατακαλόκαιρο ένα «λιωμένο παγωτό»…

Και ενώ ο ήλιος καίει ακόμα, με τα γυαλιά ηλίου ο Παύλος Παυλίδης πετάγεται στην σκηνή και αρχίζει τα δικά του μισόλογα με την χαρακτηριστική φωνή του ανάμεσα στα τραγούδια της solo καριέρας του και μια εποχή των εφηβικών μας χρόνων έρχεται στο νου, παρόλο που έχει αφήσει πίσω του να ξεχαστούν τα «Ξύλινα Σπαθιά», αλλά ποιος ο λόγος να σβήνεται μια μουσική διαδρομή;

Δημιουργία είναι, επιρροή, τίποτα δεν χάνεται, τίποτα δεν ξεχνιέται. Αλλά δεν μπορώ να πω, είναι ωραίος, μπρος στο δεμένο του ήχο και τον επαγγελματισμό που λειτουργεί όπως θα έπρεπε και φυσικά με το «μελαγχολικό» στυλ του που έχει ρίξει τέμπο και έχει μπει σε άλλες μελωδίες πιο άστρωτες. Οι οπαδοί του ξέρουν, τον κοιτάζουν στα μάτια ενώ οι άλλοι ακόμα περιμένουν κατακαλόκαιρο ένα «λιωμένο παγωτό».

Αλλά μετά τη μια και πλέον ώρα του Παυλίδη, όλοι περιμένουν τους Villagers of Ioannina City, ένα νέο γκρουπ που ήρθε και έσκασε σαν δυναμίτης ξαφνικά στα μουσικά πράγματα της χώρας μας και προσπαθεί να τα κάψει όλα με το δικό του μίγμα. Πρωτότυπο είναι αλήθεια στο περπατημένο δρόμο της σύνδεσης παραδοσιακών ηχοχρωμάτων σε ροκ ή ηλεκτρονικούς ρυθμούς, και αυτοί σαν Γιαννιώτες και Ηπειρώτες, το μετατρέπουν όντως σε κάτι που δεν είχε γίνει – το μπουζούκι έχει μπει για τα καλά στην ροκ μουσική – σε κάτι ακόμη πιο πρωτότυπο με τα κλαρίνα και τις τσαμπούνες σε metal stoner βάσεις και να τα, τα ζυγούρια σε headbanging χορό.

Μακάρι οι Villagers of Ioannina City να παραμείνουν «χωριάτες» από τα Γιάννενα και να μην εγκλωβιστούν σε αυτή την πρόσφατη επιτυχία που γεννάνε τα τεράστια stage και οι χιλιάδες κόσμος…

Και εκεί σκέφτομαι τον μοναχικό γέροντα αγέλαστο στα βουνά να κοιτάζει τα ζωντανά του ακούγοντας σε τεράστια ηχεία τα τραγούδια της σύγχρονης μας εποχής. Πράγμα παράδοξο αλλά να που είναι εδώ. Ευχή μου όμως, να παραμείνουν «χωριάτες» από τα Γιάννενα και να μην εγκλωβιστούν σε αυτή την πρόσφατη επιτυχία που γεννάνε τα τεράστια stage και οι χιλιάδες κόσμος, να αποφύγουν τα τυχόν μανατζεριλίκια εμπορικότητας και να δώσουν βάση στην δημιουργικότητα και την εξέλιξη του αρχικού τους στυλ σε νέα μονοπάτια. Underground ήχος ούτως ή άλλως.

Και το φεστιβάλ που έχει ήδη πάρει φωτιά, περιμένει τον σοφό και μερακλή θείο της ελληνικής ροκ μουσικής. Και μπροστά στα απίστευτα δυνατά μπάσα, ο Γιάννης Αγγελάκας βγαίνει με νέα μπάντα, επιστροφή λοιπόν στα φυσικά όργανα και τα πνευστά και τα κιθαρόνια και τα τύμπανα και σκέφτομαι ένα κριτικό άρθρο που είχα διαβάσει – και δίχως να μπαίνει θέμα σύγκρισης και ούτε μείωσης της αξίας κανενός, μιας και τους δυο τους εκτιμώ αλλά και η ιστορία είναι ιστορία – πως μπορεί ένα ολόκληρο Release να είναι σε εισιτήρια σαν μια sold out συναυλία του Χαρούλη μα ο Αγγελάκας σιγά μην κλάψει.

Ο μοναδικός ροκ σταρ μετά τον Σιδηρόπουλο στην Ελλάδα που χτίστηκε σαν μύθος κομμάτι κομμάτι με τις Τρύπες και συνεχίζει την ηλεκτρισμένη grungάτη trip hop και ροκ του, μια μουσική περιέργως δύσκολη και περιέργως στοχευμένη στο νου και στην καρδιά και την νοσταλγία με στίχους που δεν απευθύνονται σε άστοχα αυτιά, κατάφερε να γευτεί το σπάνιο φαινόμενο να τραγουδιέται ένα ολόκληρο τραγούδι από το κοινό, και όταν λέω ολόκληρο, το εννοώ και… ο ίδιος να το απολαμβάνει και να μας χειροκροτεί ενώ παφα πούφα τα τσιγάρα και το τζινάκι του στο χέρι. Τι άλλο θέλει ένας μουσικός και τι άλλο θέλουμε και εμείς που με τον πρώτο ήχο της «Ταξιδιάρας Ψυχής» δεν χρειάστηκε να βγάλει άχνα στο μικρόφωνο;

Grand Finale λοιπόν στην Πλατεία Νερού, με όλα τα τραγούδια της πορείας του για τον κύριο αυτό που ξεκίνησε οργισμένος εικοσάχρονος και συνεχίζει οργισμένος να πετάει τους στίχους πυρωμένο σίδερο χρόνια μετά. Μια εμφάνιση συγκλονιστική. Ναι τέτοιες εμφανίσεις θέλουμε. Ο Αγγελάκας τον σαράβαλο στίχο και μουσική του, τον μετατρέπει σε όχημα καλλιτεχνικής οργής. Και ντου στις παραλίες…