Το Παιχνίδι του Χρήματος
Από την εποχή που η Jodie Foster κάθισε για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα έχουν περάσει 25 χρόνια και τρείς ταινίες της. Στην 4η και πιο καλοσκηνοθετημένη ταινία της αποδεικνύει ότι μπορεί να συνδυάσει άνετα τον κοινωνικό-πολιτικό σχολιασμό με την τεχνοτροπία του θρίλερ.
Αγανακτισμένος επενδυτής που είδε όλες του τις οικονομίες να εξανεμίζονται στην αγορά μιας μετοχής που αποδείχτηκε φούσκα, εισβάλει σε τηλεοπτικό στούντιο και κρατάει όμηρο το διάσημο οικονομικό αναλυτή που θεωρεί υπεύθυνο για την οικονομική καταστροφή του. Το θρίλερ παίζεται live στη τηλεόραση και ο δράστης απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα με τη βόμβα που έχει φορέσει στο γιλέκο του παρουσιαστή της εκπομπής αν δεν πάρει τις κατάλληλες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει….
Η 54χρονη Foster στην μόλις τέταρη ταινία που σκηνοθετεί, αποκαλύπτει ένα ανήσυχο πνεύμα και μια ευαισθητοποιημένη δημιουργό που δεν αρκείται στα τετριμμένα. Από την εποχή της πρώτης ταινίας της («Ο μικρός κύριος Τέιτ», 1991) είχε φανεί η αδυναμία της στους ασυνήθιστους αντιήρωες μιας καθόλου φυσιολογικής ζωής, που στις επόμενες σκηνοθετικές προσπάθειες έγινε τολμηρή κατάθεση ψυχής.
Παρότι τα φιλμ αυτά είχαν ανάμεικτα αποτελέσματα («Πίσω στο σπίτι για διακοπές», αλλά κυρίως «Ο άλλος μου εαυτός» με τον πετυχημένο επιχειρηματία και οικογενειάρχη Mel Gibson που περνάει κρίση ταυτότητας και μιλάει στο ψεύτικο κάστορα που μετατρέπει σε alter ego του για να λέει αλήθειες) η άποψη της Foster για όσα κρύβονται πίσω από τον καθρέφτη της ψεύτικης ευδαιμονίας είχε πάντα ενδιαφέρον.
Εδώ δεν μιλάει ούτε με υπονοούμενα ούτε με σκεπτικισμό. Η οργή της για τον σκληρό κόσμο του χρηματιστηρίου και τα θύματα του, είναι σαφής κι απόλυτη. Μετατρέπεται δε σε θύελλα που σαρώνει τα πάντα. Ο αφελής άντρας που πίστεψε τα παραμύθια του σταρ της τηλεόρασης σαφώς και δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Είναι όμως ένας μόνος, ευάλωτος κι απελπισμένος φτωχοδιάβολος, από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης που καταστρέφει χιλιάδες ζωές σαν τη δική του. Όσοι τον βλέπουν στην τηλεόραση βλέπουν κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Οι μόνοι που δεν ταυτίζονται μαζί του είναι οι βολεμένοι ή εκείνοι που έχουν ενεργό ρόλο στη διαμορφωθείσα κατάσταση της κρίσης αυτής.
Η Foster θεωρεί ότι κάποτε πρέπει να απολογηθούν κι αυτοί για τα οικονομικά τους εγκλήματα και να πληρώσουν το τίμημα αν και στο τέλος δεν δηλώνει και τόσο αισιόδοξη. Με νεύρο, σφιχτοδεμένο μοντάζ κι αποτελεσματικά σκηνοθετικά τρικ μετατρέπει την ιστορία της σε θρίλερ καταγγελίας παλιάς κοπής. Έχει βέβαια τόση οργή μέσα της που δεν μπορεί να αποφύγει κάποιες υπερβολές στο σενάριο ή αδυναμίες στο να αρθρώσει με ψυχραιμία τις πολιτικές απόψεις της. Ακόμη κι έτσι πάντως κερδίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων βοηθούμενη τα μάλα από το σπουδαίο τρίο των πρωταγωνιστών της.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
