Muse live στο Ejekt2016: Πυρετός το Σαββατόβραδο
Περισσότεροι από 25.000 αποθέωσαν το εκρηκτικό live των Βρετανών στην πλατεία Νερού, κατά την δεύτερη και τελευταία μέρα του Ejekt Festival. Κλείνοντας εντυπωσιακά το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι. Ήμασταν εκεί και αναμεταδίδουμε με συγκρατημένο ενθουσιασμό.Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
Όπως το θαλασσινό νερό βρέχει την προβλήτα του Παλαιού Φαλήρου, έτσι και η Πλατεία Νερού έχει πλημμυρίσει από χιλιάδες κόσμου. Δεν έχεις ξαναδεί ποτέ πριν την έδρα του Ejekt τόσο γεμάτη και με ένα πλήθος τόσο compact. Όταν το «Hysteria» δώσει τα πρώτα του βαθιά, ηλεκτρικά riffs θα αισθανθείς την ορμή όλου αυτού του πλήθους να βαραίνει την πλάτη σου. Οι Muse βρίσκονται στην ολόφωτη σκηνή, για τέταρτη φορά στην Αθήνα, αλλά για πρώτη ως big band – η πιο πρόσφατη το φθινόπωρο του 2007 στο Terra Vibe όταν είχαν μόλις λανσάρει το «Black Holes and Revelations».
Το κοινό τους που, στο μεταξύ, έχει γιγαντωθεί διατρέχοντας ένα μεγάλο ηλικιακό φάσμα, είναι εκεί στα πόδια τους (ίσως και περισσότεροι από 25.000) και παραληρεί για το φουτουριστικό, δυστοπικό, ονειρικό τους metal αλλά και για τα πιο pop break τους. Ναι, το «Starlight» θα συσπειρώσει τον κόσμο σε παλμικά χειροκροτήματα, αλλά θα χρειαστεί η σέξι έναρξη του «Supermassive black hole» για να σκορπίσει τραγουδιστικό ενθουσιασμό στην αρένα. «You are amazing» διαπιστώνει από μικροφώνου ο Matt Bellamy, στις λίγες προσπάθειες να συνομιλήσει με τους, πράγματι τόσο δοτικούς, οπαδούς του αφού περιορίζεται σε κάποια χαριτωμένα «ευχαριστώ» με british accent.
Παρόλα αυτά, στο «Time is running out» ο χρόνος μοιάζει να γίνεται κοινός για όλους: Τα ιδρωμένα σώματα, τα τεντωμένα πόδια που κάθε τόσο προσγειώνονται σε πλαστικά μπουκάλια από μπύρες φέρνουν μια φωνή από χιλιάδες στόματα που απλώνεται στην ατμόσφαιρα του Φαλήρου λέγοντας «You can’t push it underground/ We can’t stop it screaming out».
Το vibe της συναυλίας είναι ήδη πολύ ψηλά, σαν τα λευκά διαφημιστικά μπαλόνια που σε προκαλούν ν’ αγγίξεις τον αέρα τους. Ικανά για να μην προσέξεις – μαζί με την, από σκηνής, επίθεση των γραφικών – πως η τριμελής μπάντα των Βρετανών έχει αποχωρήσει για ελάχιστα λεπτά από την σκηνή.
Ο παλμός εκεί που τον άφησαν όταν επιστρέφουν με το «Uprising». Οι πολιτικοί του στίχοι και το σύνθημα διαμαρτυρίας που περιγράφει το ρεφρέν του – «They will not force us/They will stop degrading us/ They will not control us/ We will be victorious» – ακούγεται σαν πολεμική ιαχή. Τώρα τα υψωμένα χέρια είναι υψωμένες γροθιές που ενώνονται με τον ρυθμό της κιθάρας του Bellamy και των ντραμς του Dominic Howard.
Για τους διαβασμένους η φυσαρμόνικα του Chris Wolstenholme πάνω στην μελωδία του Ennio Moricone από το «Man with the Harmonica» (νωρίτερα είχαν ‘χωνέψει’ riff από το «Heartbreaker» των Led Zeppelin) είναι το intro για το έπος του «Knights of the Cydonia» με την απίστευτη κιθαριστική κορύφωση. Σ’ αυτό το σημείο, ενενήντα συναυλιακά λεπτά μετά, η πλατεία, με όση ενέργεια της έχει απομείνει τα δίνει όλα, σ’ ένα γεμάτο οίστρο και πάθος χορό. Χιλιάδες λουσμένοι από την βροχή των κομφετί που έχει προηγηθεί, με στάλες ιδρώτα να υγραίνουν διαρκώς τα πρόσωπα όλων γύρω και με τα ουρλιαχτά της επιδοκιμασίας να βγαίνουν γενναιόδωρα από τους φουσκωμένους τους πνεύμονες.
Μπροστά σ’ αυτό το κάδρο οι Muse υποκλίνονται βιαστικά, υποσχόμενοι τη σύντομη επιστροφή τους στην Αθήνα και βάζουν full stop στο εκρηκτικό κονσέρτο τους. Για τα πρώτα λεπτά, που οι οπαδοί τους ελπίζουν σε ένα επίσημο encore (αφού το προηγούμενο κανείς δεν το αντιλήφθηκε ως τέτοιο) τα χέρια παραμένουν στον αέρα και οι φωνές απαιτούν «κι άλλο». Η συναυλία ωστόσο, έχει τελειώσει με βίαιο τρόπο, υπακούοντας στον αυστηρό προγραμματισμό των μεγάλων συγκροτημάτων που δεν συγκινούνται από τις επιτακτικές κραυγές των «we want more», τρέχοντας προς τα παρασκήνια. Κι επιτρέποντας στο κοινό τους, που βρίσκεται ακόμα στις κορυφές της μουσικής τους ζάλης, να νιώσει και λίγη ματαίωση.
Κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Muse πως, όλη την προηγούμενη μιάμιση ώρα δεν ανταποκρίθηκαν με τον άψογο επαγγελματισμό τους, σε μια καλοκουρδισμένη παραγωγή, δικαιώνοντας στις συνειδήσεις μας την άνοδο τους στα charts και την ραγδαία εξέλιξη τους σε παγκοσμίως κορυφαία live rock μπάντα. Κι αυτοί είναι λόγοι για να προσδοκούμε σε μια αθηναϊκή επάνοδο τους – παρότι ίσως δεν είναι οι ίδιοι λόγοι που σε κάνουν να θυμάσαι μια συναυλία.