Ο συλλαβισμός της ηρεμίας ξεκίνησε σε μια παραλία με τεράστιες πέτρες, 12 και κάτι χιλιόμετρα από την πόλη (πόλη του νότου με δρόμους που οδηγούν στην ιδανική συνθήκη). Το μηδέν το φοβόμουν πάντα, αλλά τελικά είναι σαν σωσίβιο. Έχει σχεδόν το ίδιο σχήμα. Το κρατάς και με τα δύο χέρια. Σώζεσαι.
Δε θέλω άλλο να θυμώνω, να αφηγούμαι βλαμμένες ιστορίες, να περιμένω, να είμαι ευγενική απέναντι σε πτώματα, να λέω «ναι» στη θέση μιας ηχηρότατης άρνησης, τέλος πάντων, δε θέλω. Θέλω να κρατήσει αυτό που όρισα ως το «το κυρίως θέμα του καλοκαιριού». Το θάρρος, η δύναμη, η φυγή.
Ένας Ιούλιος θεός κι ένας Αύγουστος λευκός σαν πρωινή θάλασσα. Τυφλωθήκαμε, κάηκαν οι ώμοι μας κάτω από κληματαριές και τεχνητούς ίσκιους. Είδα πολλά μωρά να παίζουν στην άμμο επινοημένα παιχνίδια, ξανθά, μελαμψά, βελούδινα. Μπήκα στο πλάνο τους, έπαιξα μαζί τους, τα παιδιά είναι η πιο σπουδαία στιγμή του κόσμου. Εντυπωσιάζομαι, παραδέχομαι κοινοτοπίες. Θες να κάνω το δελφίνι και ν’ ανέβεις στην πλάτη μου;
Αγαπώ το καλοκαίρι και πάντα το τέλος του μου θυμίζει ήχο πόρτας που κλείνει. Με ξεκουφαίνει το τέλος του, κουτσός επίλογος, ασύντακτος. Αλλά πια δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει τέλος, όσο μπορείς και βρίσκεις κορφές για να στήνεις σημαίες.
Ήθελα να διαβάσω Αντόνιο Πόρτσια, έφτασα κάπου στη μέση. «Υπάρχουν όνειρα που έχουν ανάγκη από ξεκούραση». Άκουσα το «Τώρα» με τη φωνή της Τζένης Βάνου 68 φορές.
Δε διαμαρτυρήθηκα για κανέναν απ’ τους καύσωνες.
Ήταν ωραία. Είναι ωραία.
Έρωτας σαρωτικός δεν έπαιξε. Μειώνω ταχύτητα. Τρίβω ξανά τα μάτια μου.
Θα ήθελα να ρέουν τα πράγματα αναπόφευκτα και με ευκολία. «Broken hearts are for assholes».
Θα ΄ρθει η εφηβική στιγμή να γράψω κάτι για μια ωραία μετωπική και δε θα ξέρω ορθογραφία από τη χαρά μου.
Σε λίγες ώρες Σεπτέμβρης, αλλά είπαμε δεν έχει καμία σημασία.
