Οι δέκα ερμηνείες που θα θυμόμαστε από το καλοκαίρι του 2016

Απόλυτοι πρωταγωνιστές σε αμφιλεγόμενες παραστάσεις, ακτινοβόλες παρουσίες σε παραστάσεις συνόλου, άξιοι ερμηνευτές εμβληματικών ρόλων, Ελληνες και ξένοι – αυτό το καλοκαίρι τους ανέδειξε όλους. Η καλή παραστασιακή σοδειά του Φεστιβάλ Επιδαύρου ευθύνεται για τις περισσότερες ερμηνείες που ξεχώρισαν κι εδώ σταχυολογούμε τις δέκα κορυφαίες.

Λάζαρος Γεωργακόπουλος & Δημήτρης Μπίτος στο «Περιμένοντας τον Godot»

Λειτουργώντας ως ένα αδιάσπαστο δίδυμο υπολογίζουμε το Λάζαρο Γεωργακόπουλο και το Δημήτρη Μπίτο ως φορείς ενός ερμηνευτικού στίγματος. Η, μεταξύ τους, χημεία όσο και η απόδοση του καθενός ξεχωριστά κατέληξε ίσως στο ωραιότερο σχήμα Βλαντιμίρ και Εστραγκόν που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην παράσταση που σκηνοθέτησε η Νατάσα Τριανταφύλλη. Δυο παλιάτσοι της ζωής, που είτε με λόγια ασήμαντα είτε με μακρόσυρτες σιωπές αποκαλύπτουν γλαφυρά τις αέναες αγωνίες του ανθρώπου να υπάρξει.

Στεφανία Γουλιώτη στην «Ορέστεια»

_{Photo credit: Μιχάλης Κλουκίνας}

Στην τρίτη συνάντηση της με το ρόλο της Ηλέκτρας και παρά τον αισθητό περιορισμό του σε εύρος από τη διασκευή του Γιάννη Χουβαρδά, η Στεφανία Γουλιώτη πρόλαβε να αναπτύξει τη θέση και την πρόθεση της ηρωίδας της με μια αξιοσημείωτη διαχείριση των εκφραστικών της μέσων. Θα προσέθετε σ’ αυτή την εμφάνιση – στο πλαίσιο της «Ορέστειας» πάντα – μια εντελώς διαφορετική υφολογικά ερμηνεία ως θεά Αθηνά, επιδεικνύοντας και τη δυνατότητα της μεταμόρφωσης της μέσα σε μια παράσταση.

Χρήστος Λούλης στους «Ορνιθες»

_{photo credit Κική Παπαδοπούλου}

Ο ηθοποιός που μέσα σε μια σεζόν προσέγγισε τρεις εμβληματικούς και εντελώς διαφορετικούς, μεταξύ τους, ρόλους (νωρίτερα είχε υποδυθεί τον Ντέβλιν στο «Τέφρα και σκιά» και τον Μακχήθ στην «Οπερα της Πεντάρας»), όλους σε συνθήκη ρεσιτάλ. Αυτός είναι ο Χρήστος Λούλης, σωστός χαμαιλέων, αγνώριστος (κι εδώ) στον Εποπα των αριστοφανικών «Ορνίθων»∙ ένα πλάσμα μεταιχμιακό ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη ζωική του φύση.

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην «Ορέστεια»

_{photo credit Μιχάλης Κλουκίνας}

Στη δεύτερη φορά που συναντούσε την Κλυταιμνήστρα η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη κατακτούσε μια σημαντική στιγμή στο πλούσιο, σε τραγικούς ρόλους, ρεπερτόριο της. Γήινη, εκφραστική, δυναμική, έμοιαζε να έχει τον απόλυτο έλεγχο των δυνατοτήτων της, χωρίς να διστάζει να προκαλέσει ρωγμές συγκίνησης στο συναισθηματικά άκαμπτο σκηνοθετικό σύμπαν του Γιάννη Χουβαρδά.

Λένα Κιτσοπούλου στη «Λυσιστράτη»

_{photo credit Πάτροκλος Σκαφιδάς}

Αυθεντική, αντισυμβατική και ανεπιτήδευτη, η Λένα Κιτσοπούλου ανήκει στις περιπτώσεις των καλλιτεχνών που δεν υποδύεται ένα ρόλο αλλά τον εαυτό της μέσα από το ρόλο – στην προκειμένη περίπτωση αυτόν της Λυσιστράτης. Απολαυστική μέσα στις νευρώσεις της, με αχαλίνωτο ταπεραμέντο, απομάκρυνε την εξεγερμένη Αθηναία από κάθε στερεοτυπική απόδοση και συνάμα επέβαλλε το δικό της αυτοσχεδιαστικό τέμπο στη ροή της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός.

Νομπουλούκο Μνγκέζα στο «Μάκβεθ»

Παρότι συστηνόταν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, η πληθωρική Νοτιοαφρικάνα σοπράνο κατέκτησε όλους όσοι βρέθηκαν για δύο βράδια στο Μέγαρο Μουσικής. Τα εκφραστικά όσο και τα φωνητικά της μέσα, πάνω στο ρόλο της, αχόρταγης για εξουσία, λαίδης Μάκβεθ θα μπορούσαν να συνυπολογιστούν στους λόγους που η σκηνοθεσία του Μπρετ Μπέιλι στην όπερα του Βέρντι ήταν από τις κορυφαίες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών.

Βίκτορ Ντομπρονράβοβ στον «Οιδίποδα τύραννο»

_{photo credit Πάτροκλος Σκαφιδάς}

Μολονότι δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε μπροστά σε ελληνικό κοινό, συμμετέχοντας σε όλες τις μετακλήσεις που έχουν φιλοξενηθεί στην Αθήνα από το θέατρο Vakhtangov, ο Βίκτορ Ντομπρονράβοβ, ερμηνεύοντας το ρόλο του Οιδίποδα, αιτιολόγησε γιατί απολαμβάνει τέτοιας εκτίμησης στην πατρίδα του, τη Ρωσία. Απολύτως ενταγμένος στη δωρική σκηνοθεσία του Ρίμας Τούμινας απέδωσε τον τραγικό βασιλιά της Θήβας επιδεικνύοντας ένα θαυμαστό έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, παρακολουθώντας με συνέπεια την πορεία του ήρωα του: Από την έπαρση και την αλαζονεία της εξουσίας, στην αμφιβολία, τη ματαίωση και τελικά στην ανάληψη της προσωπικής ευθύνης ως μοναδική οδός προς την κάθαρση.

Ρόζα Προδρόμου στο «Revolt Athens»

_{photo credit Εύη Φυλακτού}

Η ερμηνεία της ως ιδιότυπη ξεναγός σε μια πόλη υπό κατάρρευση, τη δική μας πόλης μας έπιασε κυριολεκτικά από τα μούτρα, στην πρεμιέρα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Η ορμητικότητα, η επικοινωνιακή ευχέρεια, ο τρόπος που αποκαθήλωνε κάθε τόσο τους υποκριτικούς της κώδικες για να περάσει σε νέους ήταν αναμφίβολα το ισχυρότερο κίνητρο προκειμένου να συνδεθεί κανείς με μια παράσταση προβοκατόρικα χαοτική όπως το «Revolt Athens».

Μιχάλης Σαράντης στους «Ορνιθες»

_{photo credit Κική Παπαδοπούλου}

Ένα εντυπωσιακό άλμα στην μέχρι τώρα πορεία του, η συνολική παρουσία του Μιχάλη Σαράντη στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου. Παρότι οι βασικές υποχρεώσεις του εστίασαν στο ρόλο του Τρυποκάρυδου, ήταν σαφώς ο πιο ασκημένος σωματικά, εκφραστικά, φωνητικά, του πολυπληθούς και υψηλών αξιών θιάσου, πουλί χωρίς να έχει ανάγκη από φτερά.

Άρης Σερβετάλης στους «Ορνιθες»

_{photo credit Κική Παπαδοπούλου}

Ο Ευελπίδης του στην αριστοφανική κωμωδία στάθηκε η αφορμή για να αναδειχθεί με τον πλέον υγιή τρόπο, το παραγκωνισμένο ταλέντο του στην κωμωδία. Ο Αρης Σερβετάλης, με μπεκετική ψυχή, με διάθεση κωμικού του βωβού κινηματογράφου – σύμφυτος με τη μελαγχολία και τη θλίψη – και επιστρατεύοντας την γνώριμη κινησιολογική του ροπή ήταν παραπάνω από απολαυστικός στο πλευρό του Νίκου Καραθάνου.