Θεατής: 100 Τσιγγάνικα βιολιά στο Ηρώδειο

Τσιγγάνικα βιολιά σημαίνει μια πολυάριθμη ορχήστρα με αυθόρμητη ενέργεια, εκρηκτικό ταμπεραμέντο, έναν πόθο της ψυχής που εξωτερικεύεται σε μουσικό πάθος.

Μια ακόμα εμφάνισή τους στην Ελλάδα (και μια επιπλέον στις 3 Οκτώβρη λόγω της sold out πρώτης), αυτήν τη φορά κάτω από την Ακρόπολη όπου ήρθαν να σμίξουν με τον αττικό ουρανό, να μαγέψουν ακόμα και εκείνον όταν ξεκίνησε η βροχή.

Για δύο και κάτι περισσότερο ώρες η Τσιγγάνικη Συμφωνική Ορχήστρα της Βουδαπέστης μάγεψε το κοινό μπερδεύοντας την παραδοσιακή μουσική της Ουγγαρίας με μουσικά μεγαλουργήματα, εκτελεσμένα με έναν τρόπο που κάθε άλλο παρά κλασικός χαρακτηρίζεται. 100 δεξιοτέχνες χειρίζονται 54 βιολιά, 10 κοντραμπάσα, 10 κλαρινέτα, 10 τσέλο, 10 βιόλες αλλά και 6 κύμβαλα στήνοντας μια μουσική πανδαισία χωρίς όρια και κανόνες.

Οι μελωδίες δεν υποδεικνύονται από παρτιτούρες αλλά πηγάζουν αυθόρμητα από την ψυχή και συνδυάζονται με τρόπο μοναδικό, συντονισμένο σαν άτυπη αλλά φερέγγυα συμφωνία, δίνοντας διέξοδο στον εσωτερικό πόθο, την ελευθερία εκείνη που αναζητά. Κομμάτια ενός μουσικού κόσμου αρμονικά και εντυπωσιακά συνυπάρχοντα, με σχέσεις ισότιμης έκφρασης. Οι τσιγγάνικες μελωδίες ξεσηκώνουν -ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος- το ίδιο ο Τσαϊκόφσκι, ο Στράους, ο Μπιζέ και οι άλλοι κλασικοί.

Εναλλαγές συνεχείς και απρόσμενες, από τον δραματικό τόνο στον πιο allegro και πάλι πίσω και αμέσως μετά στον πιο διασκεδαστικό, όπως εξάλλου συντίθεται το παζλ της ζωής. Ανάμεσα στους μουσικούς ο κορυφαίος Oszkar Okros που με τα κύμβαλα του και τον δικό μας «Ζορμπά» θα παρασύρει και τον τελευταίο θεατή σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει σύνορα. Το δεύτερο μέρος λιγότερο ηχηρό, πιο ακουστικό (αλλαγή από τις παραδοσιακές φορεσιές στην επίσημη αμφίεση), κτυπά την πόρτα περισσότερο στα μύχια και λιγότερο στην εύφρανση.

Συνολικά πρόκειται για μια ανεπανάληπτη μουσική εμπειρία που κινείται από το τσιγγάνικο γλέντι ως τα σαλόνια των κλασικών συνόλων, με ενστικτώδη αυτοσχεδιασμό που όχι μόνο δεν προδίδει τις μελωδίες αλλά τις εμπλουτίζει με τρόπο ευφάνταστο και τις μεταμορφώνει σε κάτι οικείο και -δικαίως- άξιο αποθέωσης.

Και οι 100 λοιπόν ήσαν υπέροχοι!