Το καλοκαίρι του 2009 στη Ρωσία έγινε ένα γεγονός για το οποίο δε μίλησε ποτέ κανείς. Ένας άντρας γύρω στα 25 μπήκε σε ένα μπαρ, γδύθηκε, έμεινε εντελώς γυμνός, ανέβηκε πάνω σε ένα τραπέζι και άρχισε να φωνάζει στη σερβιτόρα να τον σκοτώσει. Ύστερα φόρεσε μία κολλητή μπλε ολόσωμη φόρμα με τη στάμπα του Superman. Ήταν ο Άμλετ.
Ο Άμλετ λέει: “O κόσμος μια φορά ήταν μπλε και τα λουλούδια μεγάλωναν ως τον ουρανό. Ο μπαμπάς μου αγαπούσε τη μαμά μου, κοιμόμασταν αγκαλιά και τρώγαμε με δίσκο πρωινό στο κρεβάτι. Με έπαιρναν στα χέρια τους και με πετούσαν πάνω. Eγώ έβγαζα σάλια και τους τα πέταγα στα μούτρα και ο μπαμπάς μου φιλούσε τη μαμά μου ευτυχισμένος. Τώρα ξαπλώνει παγωμένος στο χώμα και το μυρμήγκι που το έκλεψε τη ζωή έγινε βασιλιάς. Η μάνα μου χορεύει μισόγυμνη για τους νέους βασιλικούς της μυρμηγκο-γάμους και δεν πέρασαν ακόμα δύο μήνες που πέθανε ο πατέρας μου. Έχωσε τους αιμομικτικούς οργασμούς της μέσα στα σεντόνια του Κλαύδιου. Την ακούω. Γέμισε τον κόσμο με ακρίδες, κατσαρίδες και λύκους. Γιατί πρέπει να θυμάμαι; Η Οφηλία ο κόσμος μου με άφησε γιατί το σάπιο πράμα ο πατέρας της ο τραγόπαπας Πολώνιος της απαγόρεψε να μου μιλάει. Όλος ο κόσμος είναι έρημος και είναι εδώ μέσα μου. Τον ακούω να τρίζει. Weltschmerz= πόνος για τον κόσμο, πονάω επειδή ο κόσμος δεν είναι όπως θα θελα να ναι.”
Επί σκηνής παίζεται το πιο μυστηριώδες και παιχνιδιάρικο έργο του Shakespeare, με τον ήρωα-αίνιγμα που ο Eliot χαρακτήρισε ως τη Mona Lisa της λογοτεχνίας. Διαλυμένοι χαρακτήρες της Disney, πρόσωπα από ταινίες του David Lynch και άλλοι προσωπικοί ήρωες των αφηγητών παρελαύνουν στη σκηνή και μιλούν για το πένθος τους για τον παράδεισο που κάποτε είχαν. Στόχος να γραφτεί από την αρχή το μανιφέστο του Άμλετ.
