Status Update: Χάρης Αττώνης, ηθοποιός

Στο θέατρο μπήκα με φοβερό δέος. Μου πήρε χρόνια μετά τη σχολή να αποδεχτώ ότι είμαι ηθοποιός κι ακόμα περισσότερα να το ομολογήσω. Ακόμα, βεβαίως, το ψάχνω. Βαθύτερα πάντα πίστευα ότι θα κατακτήσω τον κόσμο. Το θέατρο το έβλεπα σαν τα φτερά του Ίκαρου, σαν το ταξίδι που θα με πάει στα πέρατα της γης. Μέχρι και τώρα με αυτά πετάω όσο κι αν συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πως τα φτερά αυτά είναι κέρινα.

Ως ηθοποιός προσπαθώ να είμαι όσο πιο ευέλικτος γίνεται. Ενώ φέρω όσα κουβαλάω και τα προσφέρω όπου μου ζητηθεί χωρίς δισταγμό, παράλληλα είμαι ανοιχτός και συνεχώς προσπαθώ και επιθυμώ να μαθαίνω, να εξελίσσομαι, να μένω ρεαλιστής χωρίς να χάνω το ρομαντισμό μου.

Αν γύριζα το χρόνο πίσω – με την εμπειρία και το μυαλό που έχω τώρα – σίγουρα θα είχα δώσει μια ευκαιρία και θα είχα μείνει στην Αγγλία. Τουλάχιστον δε θα αποχωρούσα από τη δουλειά που μου προσφέρθηκε σε θέατρο για να επιστρέψω Ελλάδα για καλοκαίρι. Θα το είχα παλέψει, θα το είχα προσπαθήσει, θα έριχνα τη ζαριά μου. Όπως κάνω εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Μένω μα πάντα μετεωρίζομαι.

Καριέρα στο θέατρο δεν ξέρω τι σημαίνει, ίσως πρέπει να ρωτήσετε κάποιον με πραγματική καριέρα όπως τον Ian McKellen. Για μένα θέατρο είναι απλώς αυτό που ξέρω να κάνω, αυτό που ακόμα με κάνει να ονειρεύομαι, να γνωρίζω ανθρώπους, να νιώθω δημιουργικός και κάπως χρήσιμος σε αυτήν τη ζωή. Ένα διαρκές ταξίδι ανάμεσα σε λέξεις, κόσμους και αισθήματα.

Αν είχα μόνο ένα έργο που θα ήθελα να δοκιμαστώ, φοβάμαι το θέατρο θα είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για μένα ήδη. Είναι τόσα πολλά αυτά που μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζω. Μα νομίζω με το που ξεκινάω κάτι νέο, συμπεριφέρομαι σαν να είναι το τελευταίο. Ή το πρώτο. Με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια διάθεση.

Στο μονόλογο με έλκει μάλλον το ρίσκο που παίρνεις σε κάθε βήμα της διαδικασίας μέχρι και την ίδια την παράσταση. Η πειθαρχία, η αφοσίωση, η διαρκής επαφή με το κείμενο, το ρόλο και σαφώς τον κόσμο. Η σχέση με τους συνεργάτες σου, η εμπιστοσύνη από κάθε πλευρά. Είσαι διαρκώς εκτεθειμένος, δεν μπορείς να κρυφτείς, δεν μπορείς να «κλέψεις». Είναι ένα στοίχημα που κερδίζεται κάθε στιγμή.

_{Ως «Πίθηκος του Κάφκα»/ credit Γιώργος Καπλανίδης}

Επέλεξα αυτό το κείμενο (σ.σ. «Ο πίθηκος του Κάφκα») γιατί απλώς δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιο καλύτερο για τη συγκεκριμένη στιγμή και για τις συγκεκριμένες συνθήκες. Την Kathryn Hunter που την πρωτοείδα ως «Βασιλιά Ληρ» στο Εθνικό της Αγγίας και μετά την γνώρισα προσωπικά ως σύντροφο του Marcello Magni όταν δούλεψα μαζί του όντας ακόμα στη σχολή, δεν είχα την τύχη να την δω σ’ αυτόν το ρόλο μα με το που είδα το τρέιλερ της παράστασής της μαγεύτηκα. Ευτυχώς ο Άκις Βλουτής το αγκάλιασε αμέσως και με παρότρυνε να κάνω και τη μετάφραση. Νιώθω πως ήταν για να γίνει.

Τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου; Αν υπάρχουν ξωτικά, μάλλον τέτοιο ήμουν. Τριγυρνούσα στα δάση, πετούσα στα σύννεφα, βουτούσα στα πελάγη, τραγουδούσα στα βουνά, έλεγα παραμύθια στα όνειρα των παιδιών, γαργαλούσα τους σοβαροφανείς για να αρχίσουν να χαίρονται τη ζωή. Ό,τι νιώθω πως είμαι και τώρα δηλαδή με λίγο πιο ανθρώπινη μορφή.

Διάβαζα πρόσφατα ότι οι ελέφαντες έχουν ιδιαίτερη ευφυΐα, με έναν τρόπο που δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε. Σκέφτονται διαρκώς πριν κάνουν οποιαδήποτε κίνηση και μάλιστα μας παρατηρούν, όπως τους παρατηρούμε κι εμείς. Με τη μόνη διαφορά ότι εμείς παράλληλα τους βασανίζουμε. Έτσι, προσπαθούν να βρουν τρόπους να προφυλαχτούν από μας. Θα ήθελα λοιπόν να είμαι ελέφαντας. Να σκέφτομαι, να παρατηρώ, να προστατεύω τη φύση μου και όσους αγαπάω και να συνειδητοποιώ τη θέση μου στη ζωή και τον πλανήτη. Ζώο με συνείδηση.

Η εμπειρία που μου έχει μείνει ανεξίτηλη από την εφηβεία μου είναι η πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Η στιγμή που νιώθεις πως τίποτα δε σου ανήκει, κανένα δεδομένο δεν περιγράφεται ως τέτοιο στη ζωή μας. Η στιγμή που νιώθεις ότι τελειώνει η ζωή σου γιατί τελείωσες για τον άνθρωπο που είχες ταυτιστεί. Το πρώτο μάθημα, το πρώτο γερό χαστούκι για την αιώνια μοναξιά που ακολουθεί.

Προσπαθώ να μην έχω πάγιες θέσεις, να είμαι ανοιχτός και να αφουγκράζομαι την ιδιαιτερότητα και τη φύση των πραγμάτων. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω τα όρια μου σε θέματα που αφορούν κυρίως σε αξιοπρέπεια, σεβασμό, θετική διάθεση. Να θες να είσαι, να συνδέεσαι και να κάνεις και τίποτα να μη θεωρείται αυτονόητο. Μια χαρά που δίνει πνοή σαν κινητήριος δύναμη.

Χωρίς το χιούμορ μου μάλλον θα έπαιρνα μεγαλύτερη δόση αντικαταθλιπτικών, θα πήγαινα συχνότερα στην υπέροχη ψυχολόγο μου, θα είχα ήδη πεθάνει από υπέρταση, θα ήμουν αφόρητος για μένα και για τους γύρω μου.