Το Κορίτσι του Τρένου
Ένα ακόμη μπεστ σέλερ (με τα δικαιώματα μάλιστα προαγορασμένα πριν ακόμη το βιβλίο φτάσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων) μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, με την Emily Blunt να δίνει πνοή σε έναν απαιτητικό χαρακτήρα.
Κάθε μέρα, στο τρένο καθοδόν για τη δουλειά της, η Ρέιτσελ περνά δίπλα από το παλιό της σπίτι, στο οποίο πλέον ζει ο πρώην άντρας της με τη νέα του σύζυγο και το μωρό τους. Όταν μια μέρα η νταντά του μωρού εξαφανιστεί μυστηριωδώς, η Ρέιτσελ θεωρεί ότι ένα στυγερό έγκλημα έχει διαπραχθεί κι αποφασίζει να βρει την άκρη.
Η εύθραυστη ψυχολογία της αλκοολικής και δυστυχισμένης ηρωίδας, ξεκινούν την ιστορία με την όπισθεν. Όμως εκείνο που στο βιβλίο προφανώς λειτουργεί αποτελεσματικά – αν κρίνουμε από την τεράστια επιτυχία της συγγραφέως που πούλησε παραπάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα σε μερικές βδομάδες- στο φιλμ βγαίνει αγκομαχώντας. Η προφανής απόπειρα μίμησης του σκηνοθετικού ύφους του Fincher στο ανάλογης θεματικής «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» δεν αφήνει πολλά περιθώρια πρωτοτυπίας. Η ταινία είναι μια άνευρη και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση μεταφορά της μυθιστορηματικής ιδέας, που θα περνούσε μάλιστα για πάντα στην αφάνεια αν δεν υπήρχε η προσωπικότητα της Emily Blunt. Η βρετανίδα κάνει ότι μπορεί για να σώσει το φιλμ από τη μετριότητα κι ως ένα βαθμό τα καταφέρνει. Δυστυχώς, η αφηγηματική πρωτοτυπία του βιβλίου και το ουσιαστικό θέμα της γύρω από την σκοτεινή χροιά των φαινομενικά ασήμαντων συμβάντων, στο φιλμ απλώς δεν υφίσταται. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Tate Taylor επέλεξε να δώσει στην ταινία του το απόλυτα προβλέψιμο χαρακτήρα της «whodunit» θριλεριάς χωρίς το γόνιμο σκάψιμο στους χαρακτήρες του έργου.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
