Εγκαίνια της έκθεσης του Κώστα Λούστα στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα

Ο ζωγράφος και ιδιότυπος καλλιτέχνης, Κώστας Λούστας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933, μεγάλωσε στη Φλώρινα, πέρασε πρώτος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπούδασε με δάσκαλο και μέντορα τον Γιάννη Μόραλη. Από το 1963 έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη, παρουσιάζοντας παράλληλα τη δουλειά του σε διεθνούς φήμης γκαλερί και ιδρύματα του εξωτερικού.

O Κώστας Λούστας άφησε πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά χιλιάδων έργων ζωγραφικής που φιλοτέχνησε, μοίρασε, πούλησε και εξέθεσε από το 1957 μέχρι σήμερα, στη Φλώρινα, την πόλη που μεγάλωσε, στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στις Ινδίες, και στη Θεσσαλονίκη όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέχρι που “έφυγε” από τη ζωή.

Το 1991 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη ατομική έκθεση αναδρομικού χαρακτήρα στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, ενώ το 1993 βραβεύτηκε για την προσφορά του στα εικαστικά δρώμενα, στην έκθεση της σειράς 80+1 Πορτραίτα Προσωπικοτήτων της Θεσσαλονίκης. Στη σημερινή έκθεση εκτίθεται το πορτραίτο του Εμμανουήλ Κριαρά.

Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Κώστας Λούστας  έγραψε ποιήματα, και πλήθος κειμένων. Κυκλοφόρησε δε τα πεζά λογοτεχνικά του κείμενα  από τις εκδόσεις «Ιανός» υπό τον τίτλο «Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες».

Στην σημερινή έκθεση παρουσιάζονται τριάντα περίπου έργα της πλούσιας συλλογής της οικογένειας του, αντιπροσωπευτικά της πενηντάχρονης πορείας του.

Ο επιμελητής της έκθεσης και της Πινακοθήκης Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, Κωνσταντίνος Παπαχρίστου, αναφέρει :

“Ενας από τους θεμελιώδεις στόχους της Πινακοθήκης είναι να φέρει στο φως τις καλλιτεχνικές, πνευματικές και προσωπικές σχέσεις μεταξύ των δημιουργών που έδρασαν σε μια κρίσιμη εποχή. Με την παρούσα έκθεση, η διαδικασία αυτή μπορεί να επεκταθεί και στους δημιουργούς της επόμενης γενιάς. Αποφεύγοντας, έστω και προσωρινά, το σκόπελο της περιοδολόγησης, το κοινό μπορεί να διακρίνει στη ζωγραφική του Κώστα Λούστα όλα τα συστατικά που έρχονται από το παρελθόν, επεξεργασμένα με την άριστη τεχνική κατάρτιση του ζωγράφου και κυρίως διυλισμένα από το προσωπικό του πάθος. Δυστυχώς ο περιορισμένος εκθεσιακός χώρος δεν επιτρέπει τη διοργάνωση μιας μεγαλύτερης έκθεσης με αναδρομικό χαρακτήρα, ώστε να μπορέσει να αναδειχθεί ένα μεγαλύτερο μέρος της τεράστιας εικαστικής του παραγωγής. Αυτό είναι κάτι που μένει για το μέλλον ...”