Ένας πανέμορφος και λυτρωτικός μονόλογος, γραμμένος από τον σπουδαίο ποιητή Δημήτρη Λέντζο. Στη σκηνή κυριαρχεί η αγάπη. Η αφοσιωμένη και απολύτως πιστή αγάπη, που τελικά γίνεται βασανιστική, ταυτίζεται με τον πόνο. Μ’ αυτή τη μορφή πια θα φτάσει στη λύτρωση και θα ανυψώσει τη σκέψη, θα την εξαγνίσει. Αγάπη, πόνος, μίσος, εκδίκηση, απόρριψη, προσβολή, ταπείνωση, ήττα. Εναλλάσσονται, συνυπάρχουν, παλεύουν μεταξύ τους. Κι όταν οι ήρωες τα έχουν βιώσει όλα αυτά, τότε; Δρουν διαφορετικά ή ξανακάνουν τα ίδια πρώτα λάθη τους, εκείνα που τους ένωσαν μα και τους πλήγωσαν; Λόγια γεμάτα από ψέματα κι αλήθειες, λόγια τρυφερά μα και σκληρά, κείμενο που ισορροπεί αρμονικά ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ποίηση. Ενώ κάτω στην πλατεία, οι ζητιάνοι σπάνε με τις βαριές τ’ αγάλματα, για να βγει έξω το φως που κρύβεται μέσα τους.
